Vandaag vierden we een klein feestje; Hond Max woont vandaag 6 jaar bij ons! In 2003 bezochten wij het dierenpension Smakterheide. Wij zochten een hond, passend bij ons en onze manier van leven. Hond Max leek precies dat wat wij in gedachten hadden; een rustige hond, met een Vlaams paspoort. Ongeveer één jaar oud, fit, gezond, zonder fokkerskwaaltjes en ook bijna zonder vreemde aangeleerde gewoontes. Wij weten niet precies hoe de roots van Max lopen, maar ergens in een ver verleden heeft hij geleerd te werken met koeien. In ieder geval doet hij nog steeds alsof dat zijn levenstaak is; het bij elkaar houden van, op een hoopje zetten van…enzovoorts. En als er geen koeien zijn…mensen en kinderen lopen ook heel slordig…Een beetje bij elkaar drijven kan geen kwaad aldus Hond Max!

Ik heb de hele dag geprobeerd een mooie foto van Hond Max te maken, helaas. Dat beest zit geen minuut stil. Niet dat die hond zo druk is, maar hij reageert erg sterk op het fototoestel. “Klik, het eten is klaar”. Ik zag vandaag weer hoe dat zat met Pavlov. In het geval van Max geen bel, maar de klik van mijn camera; klik; eten klaar, dan gaat Hond Max alvast bij de tafel zitten, je weet maar nooit…

Ter ere van de feestlijke gelegenheid kwam er ook echt bezoek voor Max. Marleen bracht een heus cadeau, een heerlijk stinkend pensachtig ding. Hond Max was/is er helmaal blij mee.

Wij vierden het feestje bescheiden, met een glas wijn, een glas port en een potje koffie voor Paul. Natuurlijk liep ook de hele planning voor het eten van vandaag in de soep: wij besloten dan maar gewoon soep te eten met een paar sneden goed brood.