Schouderkarbonaden met tomaat en rozemarijn…

Posted on June 22, 2007 by Ellen Bouckaert

Schouderkarbonaden, natuurlijk van de Sumiranvarkens, met veel verse zomerkruiden, daar had ik zin in vandaag. De rozemarijn is weer hersteld van de bloei en is geuriger dan ooit. De oregano staat er prachtig bij en de potten basilicum die ik in de winkel kocht komen buiten in een grote pot ook weer tot groei. Een mooi gerecht met al deze verse kruiden dus vandaag

voor twee personen

2 schouderkarbonaden (en koop nu eens van een biologisch varken, ze leven aangenamer, maar zijn ook stukken smakelijker!)
zout en versgemalen peper
1 eetlepel olijfolie
1 klein ui en twee teentjes knoflook, fijngesnipperd
4 kleine rijpe tomaatjes in vieren gesneden
een flinke tak rozemarijn, wat oregano, basilicum, tijm alles van steeltjes ontdaan en fijngehakt
1 kopje bouillon

Braad het vlees rondom aan in de olie en voeg ui en knoflook toe, bak even om en om. Doe er dan de stukjes tomaat bij en de verse kruiden. Laat even stoven en doe er de bouillon bij.
Het vlees wordt heerlijk sappig en kruidig als je het zo een klein uurtje laat stoven.

Wij aten er gegrilde nieuwe aardappeltjes bij. De aardappeltjes even bijna gaar koken, van de schil ontdoen en in stukjes snijden. Een ovenschaal met wat olie bestrijken, de aardappelstukjes vermengen met veel verse rozemarijn, zeezout, en fijngesneden knoflook. Giet er nog wat goede olijfolie over en zet het schaaltje 10 minuten onder de grill.
Grill in een ander schaaltje tegelijkertijd een paar mooie rijpe tomaatjes met wat olijfolie, knoflook en grof zeezout

Espresso toe!
@ ellen

Nieuwe haring…

Posted on June 21, 2007 by Ellen Bouckaert

Drukte en vermoeidheid en geen zin om te koken, dus een pizza gehaald. De kwaliteit was zoals altijd goed, meer hoeft er niet over gezegd te worden.

Over de nieuwe haring hadden we nog niet geschreven. En dat terwijl we die toch al weer een keer of zes aten. Aan de kraam van De Beer in Beek en Donk en ook bij De Visser in ons eigen dorp.
De kwaliteit van het gebodene was meer dan goed. Mals, vet, zacht, goed schoongemaakt.
Ikke mét uitjes, Ellen zonder, en altijd aan het staartje.
Er lijkt op internet, maar ook elders, een competitie aan de gang wie de meest exotische begeleider bedenkt voor bij de lekkernij. Wij hielden het bij een heel gewone, een tikje scherpe, graanjenever.

Sajoer van kool…

Posted on June 20, 2007 by Ellen Bouckaert

Ik ben niet zo van de Aziatische keuken. Niet omdat ik het niet lekker vind, maar gewoon omdat ik er weinig ervaring mee heb. Paul is er dol op en af en toe doe ik dan maar een poging om een beetje Oosterse maaltijd op tafel te brengen. Vandaag was zo’n dag. Ik had nog een mooie groene kool en ik had een varkenshaasje van uitstekende kwaliteit, van de Sumiranvarkens natuurlijk.

Van de kool maakte ik met behulp van het kookboek van Beb Vuyk een sajoer;
Vrij naar Beb Vuyk.
voor vier personen;

3 eetlepels uien en twee teentjes knoflook, gesnipperd
1/2 theelepel sambal trassi
1 eetlepel olie
300 gram fijngesneden groene kool
1 kop bouillon
Fruit uien, knoflook en de sambal in de olie. Fruit de kool even mee en schep een paar keer om. doe er daarna de bouillon bij en laat het geheel nog twee minuten stoven.
Dien dan op.

Kalfsvlees met salie en pasta…

Posted on June 19, 2007 by Ellen Bouckaert

Het was hier warm vandaag, eigenlijk zou je dan iets buiten moeten grillen, salade erbij en wat brood en klaar. Helaas waren wij vergeten om het vlees uit de diepvries te halen dus moesten er nog even snel boodschappen gedaan worden. Ter plekke beslissen wat je zal eten, ook nog met een beetje hongerig gevoel, is nooit slim. Laten we maar zeggen dat het vandaag goed uitpakte.
Kalfsvlees kocht ik, lapjes. Thuisgekomen bleek dat de lapjes écht gestoofd moesten worden. Dan maar even aanbakken met wat spek en salie, uitje erbij, teentje knoflook, tomaatje, scheutje witte wijn, en dan een uurtje sudderen. Zo kwam het toch nog helemaal goed. Intussen hadden we mooi de tijd om eindelijk onze vakantiebestemming uit te zoeken.

We weten nog steeds niet waar we naar toe zullen gaan. Sinds Het Kind niet meer meegaat zijn we niet meer afhankelijk van grote campings met vermaak…

Wij willen naar een rustige streek met goede restaurants, liefst vlak bij een nog te ontdekken wijngebied, met vriendelijke bevolking. We willen dan verblijven in onze supercaravan Bambi op een kleine municipal camping met zo weinig mogelijk comfort maar wel een schone douche en toilletten! Een stukje wandelen, een beetje koken, mooie wijnen proeven, een snuifje cultuur nemen, een echte goede tentoonstelling bezichtigen van moderne kunst en een museum bezoeken met veel “oude meesters”. ‘s Avonds op de camping is het dan heel stil en genieten we na van de dag met een mooi glas wijn en een goed boek. Er zijn ‘s nachts geen muggen en er leven ook bijna geen andere stekende insekten in de buurt. Er is wel een mooi meertje waar bijna niemand komt…
Vroeg in de morgen toetert de plaatselijke bakker dat er vers brood en croissants zijn…

Nou ja, we zien wel. Voorlopig houden we het op Madiran, daarna Albi, en vervolgens door het Rhonedal terug. Tips zijn van harte welkom!.

Vaderdag…

Posted on June 18, 2007 by Ellen Bouckaert

Ik blijf het een raar fenomeen vinden, Vaderdag. Mijn verzet er tegen heb ik echter al lang geleden opgegeven, je stelt je familie teleur en uiteindelijk verlies je het toch…

Andy en Het Kind kwamen in de loop van de zondagavond even langs, net op het moment dat we samen met Jan en Ans probeerden onze definitieve vacantiebestemming vast te stellen. Mochten zij ook nog even meedenken. Ze hadden een paar flesjes Orval meegebracht en een doosje pinda’s met een coating van wasabi. Dat bier was natuurlijk een schot in de roos, en die wasabi-pinda’s bleken heel bijzonder te wezen. Ik vind ze heerlijk.

We hebben later op de avond de maaltijd gemeenschappelijk gebruikt. Ellen was van plan om Chinees lamsvlees voor me te maken, maar het lam bleek bijna-schaap. Het werd dus niet wokken, maar stoven. En niet Chinees, maar Joods-Irakees. Er bleef geen tijd over om het recept uit te schrijven, maar het leek op iets wat al eerder was gepubliceerd. Saffraanrijst erbij, een glas Rivaner en een kop espresso toe. Prima maaltijd.

De foto is van een dag of tien geleden en heeft niets met de afgelopen maaltijd van doen. Ellen nam hem tijdens een etentje bij het Grieks restaurant in ons dorp. Gegrilde, gemarineerde lamskarbonaatjes, altijd goed. En zonde om die mooie foto niet een keer te gebruiken.

Lamskarbonaadjes, restjes en ,.. wachten op het fornuis

Posted on June 18, 2007 by Ellen Bouckaert

Maandag is hier altijd een onrustige dag, voor Paul het wisselen van zijn wachtweek, voor mij de eerste dag van de werkweek. We moeten daar een soort evenwicht in zien te vinden, vroeg naar bed, nog een film kijken, iets ondernemen, of juist helemaal niets.

Vandaag was het allemaal nog anders;
De Jongste Bediende en de PR Manager van het Ministerie bouwen een huis, en bijna helemaal zelf!
Voor degene die dit weblog nog maar net volgen; zij bouwen er al erg lang aan, maar het wordt dan ook een droom van een huis.

Vandaag was het zover dat het fornuis afgeleverd zou worden, tussen 10 en 13 uur stond in de mail. En omdat Paul de enige was die niet hoefde te werken zou hij de kostbare lading in ontvangst nemen. Paul ging dus na zijn nacht werk naar het nieuwe huis om de wacht te houden tot het fornuis kwam, en wachtte…, en wachtte …en wachtte…
Toen de Jongste Bediende om 5 uur zijn nieuwe fornuis wilde bekijken was er nog steeds niets afgeleverd! Grrrr, en Paul maar wachten en wachten…Bellen hielp niet meer, de vrachtwagen was even kwijt!

We hebben toen in ons huis maar samen een nieuwe haring gegeten en een borrel gedronken ( wij zweren gewoon bij jonge jenever bij de nieuwe haring! Geen vodka, akvavit of Korenwijn, gewoon jonge!!!) Een hele troost voor alle partijen!

Van een deugdelijke maaltijd kwam natuurlijk niet veel meer terecht; er was nog wat lamsstoofvlees van gisteren over, ik maakte er een flinke salade bij met twee geitenkaasjes omwikkeld met spek ( de kaasjes even zachtjes aanbakken in een drupje goede olijfolie), verschillende soorten sla en een bakje tuinkers. Een paar lamskarbonaadjes en een paar stukken mooi brood met Belgische gezouten boter. Stukje kaas toe.
En espresso.

Nu maar hopen dat het fornuis morgen komt? Wordt vervolgd!

Melk is vurrukkulluk…

Posted on June 17, 2007 by Ellen Bouckaert

Een grote, zware en witte M, geplaatst in een rond blauw vlak. Eenieder die de jaren vijftig en zestig een klein beetje bewust heeft meegemaakt herkent het onmiddellijk. Melk! Een beeldmerk, sterk als een zeesleper. En associaties met: Joris Driepinter, Melkbrigadiertjes, mouwinsignes, schoolmelk en de slogan:” Ach moet het, drie glazen melk per dag dat doet het!” (Wij zijn altijd een volk van dichters geweest…)

Het affiche, hier afgebeeld, herinner ik me evenwel niet. En dat, terwijl het toch wonderschoon is. Eenvoudig, maar effectief. Ontworpen in de grafische traditie van Sandberg en Bruna. En hoogst modern. Josef Horsman maakte het in 1965. Ik weet verder niks van de man. Ik houd me aanbevolen voor welke informatie dan ook!

Wel weet ik iets over dat vreemde rode woord dat van het papier knalt. Het leven is vurrukkulluk heet de roman van Remco Campert uit 1961. Het boek is een fraaie beschrijving van het levensgevoel van jongeren in die dagen en werd een groot succes. Dit affiche wil op dat succes meeliften door het typerende woordje “vurrukkulluk”.

Na publicatie van de roman kreeg Campert veel aanbiedingen van reclamebureau’s. Hij zegt daar zelf over: “Dat had iets verleidelijks, omdat er ontzettend veel geld omging in die wereld. Maar ik dacht: als ik dat doe, ben ik reddeloos verloren. Godzijdank heb ik het niet gedaan, al heb ik het woord “vurrukkulluk” kunnen verkopen. Voor driehonderd gulden, aan de Nederlandse Melkactie. Belachelijk mee opgelicht natuurlijk.” Pas later, in de jaren negentig, verkocht Campert de hele zin aan Brands Bieren. Er verscheen een televisiespotje dat eindigde met: “Het leven is vurrukkulluk.”

Ik heb voor dit artikeltje fors gecopiëerd uit de bronnen van Geheugen van Nederland. Klik even door naar hun site voor nog een paar juweeltjes van affiches.

Verse pasta…

Posted on June 16, 2007 by Ellen Bouckaert

Vandaag zelfgemaakte pasta. Echt moeilijk is het niet, je moet er gewoon een keer aan beginnen. Het is wel heel handig als je een pastamachine hebt. Dat scheelt een hoop kneed- en rolwerk.

Neem voor vier personen:
300 gram pastameel, meel van harde tarwe
3 eieren
beetje zout.
Doe het meel in een kom en maak een kuiltje in het midden. Breek daarin de eieren en werk ze door het meel.
Kneed het deeg tot een mooie bal en laat die, verpakt in folie, 20 minuten rusten.
Zorg dat het werkvlak ruim met bloem bestrooit is, dat voorkomt dat het deeg gaat plakken.
Rol het deeg dan uit todat het de gewenste dikte heeft. Met de pastamachine gaat dat heel gemakkelijk. Je begint het deeg erdoor te werken op stand 1 totdat je een gladde lap hebt. Verzet de standen steeds met één tegelijk en draai er het deeg door. Voor spaghetti gebruik ik uiteindelijk stand 7.

Op de meeste pastamachine’s kun je de pasta snijden in tagliatelle of spaghetti van diverse dikte.
Ik maakte vandaag spaghetti.

Snijd de pasta op de machine en leg ze dan op een droge doek.

Kook de pasta 3 minuten in ruim kokend water met een lepel zout.

Pesto…

Posted on June 16, 2007 by Ellen Bouckaert

Bij de zelfgemaakte spaghetti maakte ik pesto van basilicum.
Het is snel gemaakt en stukken lekkerder dan de potjes die je kant-en-klaar in de winkel koopt.

Neem 100 gram basilicumblaadjes
3 eetlepels pijnpitten
8 eetlepels goede olijfolie
3 teentjes knoflook
een beetje zeezout.

Doe alle ingrediënten in de keukenmachine en maal tot het een homogene massa is. Als je geen keukenmachine hebt kun je ook de staafmixer gebruiken. Je moet de basilicum in een paar keer malen anders past de massa blaadjes niet in het bakje.

Als je ook geen staafmixer hebt wordt het even flink werken. Snijd dan de blaadjes zo fijn mogelijk en doe alle ingrediënten in een diepe vijzel. Stamp dan tot alles mooie gemengd is. Met de hand duurt dat wel even maar het ruikt heerlijk!

Schep de saus over in een schaaltje en meng er nog 150 gram versgeraspte Parmezaanse kaas door. In de buurt van Genua waar dit recept vandaan komt roeren ze er ook nog een flinke klont zachte boter door.

Kook pasta al dente en giet ze af. Voeg een lepel van het kookvocht aan de pesto toe en schep de pesto door de pasta. Bestrooi met wat Parmezaanse kaas.

Mount Everest Supreme…

Posted on June 15, 2007 by Ellen Bouckaert

Espressokoffie kopen we als het even kan bij een kleine brander. Smaak en melange zijn meestal wat eigenzinniger dan bij de grote merken. We hebben door al maar opnieuw uitproberen onze voorkeur ontwikkeld. In de meeste gevallen betrekken we de koffie van de firma Knops in Arlon (B.), we komen daar vaak in de buurt en hun espresso is van hoge kwaliteit. De laatste keer dat we er waren werd er, naast een keur aan wereldsoorten, een heel bijzondere koffie aangeboden.

Mount Everest Supreme heet de koffie. Hij komt uit Nepal en heeft in korte tijd de wereld van de koffiegourmet veroverd. Sinds 1994 wordt hij verbouwd. De teelt is opgenomen in een sociaal programma, met als doel het scheppen van arbeidsplaatsen, met name voor vrouwen. De buitenlandse devisa die de teelt oplevert worden onder andere gebruikt voor het onderhoud van de bodem en de dorpsschool van het koffiegebied. Het gebied is klein, de opbrengst ook: 15.000 kilo op jaarbasis. De verbouwde soort is Arabica. Klimaat, bodem en de natuurlijke bemesting geven de koffie zijn geheel eigen karakter. Al met al is het een rariteit, dus je moet er ook fors voor betalen.

Gisterenavond proefden we onze Mount Everest Supreme voor het eerst. We hadden de koffie laten malen voor gebruik in de cafetière. En het moet gezegd, het was lekker. De volle smaak van Arabica, maar zacht. Op de achtergrond fijne zuurtonen. Mild geurend, met een zweempje cacao. Niks bitter, niks brandsmaak. Een weldaad, dat was het.

De keerzijde van de medaille is de prijs. Wij betaalden voor 125 gram € 10,- en dat is heel wat. (Kilo: € 80,-. Op internet vond ik hem overigens goedkoper.) Is de koffie de prijs waard? Ik ben er nog niet uit. Er zijn in ieder geval veel goedkopere alternatieven voorhanden. Ach, die 125 gram verschaffen ons natuurlijk wél een keer of vier koffiegenot na de maaltijd, en dat voor één tientje…

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Monthly Archives: June 2007