“De Waarheid bestaat niet, en als ze wel zou bestaan dan zou ze in het midden liggen.” sprak de oude docent bij aanvang van mijn eerste college filosofie. Ik ben meteen maar omgedraaid. Dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken.
Een beetje onderzoek naar de WBW wijnen, editie september, leerde het Ministerie weer eens dat het Waarheidsbevinden van mijn oude docent, hoewel één grote platitude, toch aardig toepasbaar is op het “echte” leven. Want wat wil het geval…
Ik vond goede recenties op internet en de “gaande-en-komende” bezoeker die op het Ministerie meemocht proeven liet zich lovend uit over over beide wijnen.
Tja, en wij dan? Nou, wij dachten er anders over…
We vonden om te beginnen het zoet van de wijnen te opdringerig (het Ministerie is overigens niet principieel tegen zoet). We hadden de indruk dat de smaak erachter verstopt raakte.
Dan vond Paul dat de Elzasser te nadrukkelijk rook, niet prettig. Net zoiets als je wel had bij de foute Chardonnaywijnen uit de Nieuwe Wereld. Ellen had daar overigens minder last van.
De Duitse wijn vond het Ministerie wat slapjes, geschikt als terraswijn, maar om die nou de hele avond te drinken… Ten leste hebben we ze dan maar gemengd met goede cassis, dat bood soelaas.
Om kort te gaan: we zullen deze wijnen in de toekomst niet aanschaffen, er zijn voldoende alternatieven voorhanden.
En we hadden er ons zo op verheugd. We hadden de beste herinneringen aan wijnen uit zowel de Elzas als de Pfalz. En hetzelfde gold voor Pinot blanc in z’n algemeen. We deden ons best er iets moois van te maken, en het lukte niet. Waren we te streng, te verwend of was het gewoonweg een kwestie van smaak? Misschien, lezer, misschien ligt de waarheid gewoon in het midden. Misschien bestaat ze gewoon niet…
Wil je de recenties van onze wijnspecialisten lezen, klik dan door naar Wijnkronieken, De Wijnerij en Wijnsuggesties. De andere artikelen over WBW september en Pinot blanc vind je in ons archief onder Wine Blogging Wednesday.
© paul
