Behalve het stoofvlees van zondag kochten we bij onze Turkse slager in Helmond ook een kilo lamskarbonades. Wij vinden het geen straf twee dagen achter elkaar van hetzelfde beest te moeten eten. Het vlees werd simpelweg gebraden in onze oude plaatijzeren pan. Goede olie werd gebruikt, dat spreekt voor zich en op de helft van de baktijd gingen er een paar tenen knoflook bij. Op de Helmondse markt kochten we zaterdag een pond postelein. Je ziet die groente nauwelijks nog. Kleine ronde blaadjes op lange stelen. De stelen mogen niet te dik zijn, ze worden dan houtig. De groente moet vers aangevoerd worden en ook in de koelkast is de houdbaarheid maar een paar dagen. Ik las dat de Nederlander gemiddeld 200 gram postelein op jaarbasis eet, maar dat zijn gegevens van ruim tien jaar geleden en ik durf te wedden dat het in de tussentijd nog minder is geworden. De smaak van postelein is iets zurig, en dat zou de reden zijn voor de lage populariteit. De kwetsbaarheid van de groente qua houdbaarheid en versheid maakt dat Appie H. en andere grootgrutters er niet aan beginnen. Die zijn alleen maar gebaat bij groente die minstens drie weken in de schappen kan liggen. Jammer… In Nederland wordt zomer-, winter-, en Surinaamse postelein aangeboden. Die laatste heb ik nog nooit gezien. De onze was, gezien het seizoen, uiteraard zomerpostelein. Klaarmaken is heel eenvoudig: Postelein in een pan met water, zout erbij en laten koken. De tijd is afhankelijk van hoe knapperig je de groente wilt hebben, maar bij te lange koken “versnot” de postelein, net zoals vroeger thuis de spinazie. Uit de pan scheppen met een schuimspaan en de groente kort hakken. Kan direkt op tafel. Ellen doet er nog een scheut wijnazijn bij op haar bord zodat het zurige nog een extra accent krijgt en Paul gebruikt aangezoet frambozenazijn waardoor het gerecht milder wordt. Ieder zijn meug!
© paul
