Nieuwe bordjes!
Zoals al geschreven; vandaag in de Chinese supermarkt geweest en nieuwe bordjes gekocht. We vonden ze bij een vorig bezoek al zo mooi, mét stokjes en schaaltjes.
Na de mislukte poging om iets af te spreken over de stoelen met onze overbuur, ( zie vorig log) hebben we toch een beetje honger gekregen. Vanmorgen behalve die mooie bordje ook nog wat dim sum gekocht. Deze winkel heeft ze in alle maten, soorten en prijsklassen. We hebben dus heerlijk dim sum gegeten. Nu nog een kopje koffie en een glas wijn dan kunnen we zo naar bed, nog even tv kijken, over de boodschappenlijstjes nadenken, en morgen vroeg weer op.

Ze hebben er dit jaar aanmerkelijk minder verkocht. Dat komt omdat iedereen er intussen een heeft. Een Senseo-koffiezetter. Iedereen, behalve dan toch het Ministerie. Ook het traditionele elektrisch koffiezetapparaat behoort niet tot onze keukenuitrusting. Zelfs een waterkoker met stekker heeft het Ministerie nooit bezeten, maar dat wist je geloof ik al (zie log d.dd. 3 november 2005). Op het Ministerie wordt de koffie gewoon op de pot gezet. Wij gebruiken daarvoor de cafetière van het merk Mélior, en dat al zo’n 30 jaar. Het principe is simpel: Koffie in de pot, kokend water erop, net als bij de ouderwetse kanmethode. Het briljante van het systeem zit hem in de zeefjes. Wanneer de koffie getrokken is druk je de zeefjes naar beneden. De vloeistof gaat door de zeefjes, de drab blijft onder in de pot. Zuivere koffie! Je kunt gewone standaardmaling gebruiken, die laat echter een klein beetje van het fijne gruis door. In gespecialiseerde koffiezaken heeft men altijd een maling voor de cafetière, die dan iets grover is. Het Ministerie gebruikt overigens meestal de gewone maling, soms van AH, soms Fair Trade. Welke koffie je ook gebruikt, het Ministerie garandeert je dat deze methode van zetten altijd het beste resultaat geeft (espresso buiten beschouwing gelaten). Er zijn nogal wat cafetière in de handel. Blokker en Hema leveren al een apparaat voor minder dan een tientje. De Mélior is de duurste, maar ook veruit de mooiste en de beste. Na al die jaren van intensief gebruik hebben we slechts één keer een zeefje vervangen, dat zegt toch wat. Mélior maakt tegenwoordig deel uit van het Bodem-cocern. Bodem maakt onder eigen naam ook cafetière, maar die halen het niet bij paradepaardje Mélior. De vormgeving lijkt loepzuivere art-deco, hoewel het ontwerp van onze kannen ontstaan is eind jaren 40. Het Ministerie is de gelukkige bezitter van drie Méliorkannen. Eén gekocht in de winkel, de andere twee op vlooienmarkten. Het Mélioraffiche dateert van voor de oorlog, ik kon de kunstenaar niet achterhalen.

Het aansnijden van zo’n bout is al een stuk simpeler met dit hulpstuk. We kochten het jaren geleden op een vlooienmarkt in Arlon (B) Ik heb er heel lang naar gezocht. Ik kende het bestaan van zo’n ding omdat er op een van onze kookboeken een afbeelding van staat. Het heet een manche á gigot. Je klemt het been van de bout in dit hulpstuk, schroefje aandraaien en je hebt een prettig handvat om het vlees vast te houden. Vóór het braden van het vlees moet je wel het onderste stukje van de bout afzagen zodat de manche er goed op past. (Ik heb voor dit soort zaagwerk een ijzerzaagje in de keukenlade.)

Vanochtend wandelde ik met de hond naar het landje van Floor. Ze was er niet. Een aantal kruidenbedden liggen al winterklaar. Het was bladstil, in de Wijnboomlaan stonden de beuken roestbruin te vlammen. Ik telde 50 ganzen die in imposante V-vlucht westwaarts trokken.   Nu het andere corvee voor deze ochtend, een stuk voor het log. Ik blijf me erover verbazen dat mensen het vreemd vinden dat ik altijd een zakmes bij me draag. En dat, terwijl in onze directe omgeving het mes tot bijna-statussymbool is verheven. Zjak heeft er een, zo ook Rian en Evert. Ans en Hijn hebben wondermooie exemplaren, met de hand gesmeed van veerstaal, wat een prachtig getekend lemmet oplevert. Zelfs aan de sleutelbos van de jongste bediende bungelt tegenwoordig een Zwitsers “legermes”. En wij hebben dus een Laguiole (spreek uit: Layole). Ik draag het altijd in mijn broekzak, dat van Ellen zit in haar tas. Het zijn prachtige messen, met de hand gemaakt in het plaatsje Aubrac, Zuid Frankrijk. Het concept is in de 19e eeuw ontwikkeld uit de eenvoudige, maar zeer efficiënte herdersmessen uit de Provence. En door de jaren is er nauwelijks iets aan veranderd. Wel is de uitvoering al maar luxer geworden. Je hebt tegenwoordig Laguiole’s met parlemoer ingelegd, met handgrepen van edele houtsoorten of chirurgenstaal. Mijn mes is “gewoon”. Hoornen heft, 9 centimeter lang, roestvrij stalen lemmet. En mét kurkentrekker. Ellens mes heeft een heft van buxushout. Wat moet je met zo’n mes? Nou allerlei handige dingen doen, natuurlijk. De belangrijkste reden voor ons om een mes te dragen is evenwel de volgende: In nagenoeg elk restaurant, groot of klein, chique of pover, behoort het kartelmes tot het standaardbestek. Zo’n mes hoef je namelijk niet te slijpen. Dat je er je vlees mee kapot ragt doet er kennelijk niet toe. Nou, wat ons betreft doet dat er wel toe! We vinden het zonde van de biefstuk, jammer van de karbonade, dus nemen we ons eigen gereedschap mee. Je wordt er soms op aangekeken, een enkele keer informeert men of er misschien iets niet goed is, nooit komt iemand op het idee je een deugdelijk mes te leveren. Het bijtje boven het artikel is het beeldmerk van de Firma Laguiole.