Op gezette tijden bezochten wij de Zwarte Markt in Cuijk. Zo ook laatstleden zaterdag. We hadden er niet veel meer te zoeken, de jus was eraf. Vroeger, ja vroeger, toen stond het er nog vol met kraampjes met goed bedoelde rotzooi. Er viel wat te ontdekken en de prijzen waren van menselijke maat. Dat was voorbij… De reden waarom het Ministerie de markt ‘n paar keer per jaar bleef bezoeken was de volgende: er stond een handelaar in kruiden en specerijen. De aangeboden waar was van topkwaliteit, het assortiment nagenoeg alles omvattend, de prijs goed. Van Bombay naar Boeda-Pest, van Parma naar Peking. De hele mediterrane keuken, maar ook Zuidoost Azië. Het Middenoosten, maar ook Zuid Amerika. Nooit was de waar stoffig en “over de datum”, altijd tip-top. Waar vond je de keuze uit zes soorten paprikapoeder of vijf verschillende kerrie’s? Enfin, die handelaar stond er zaterdag niet meer. Verdwenen,weg! De directie van de Zwarte Markt kon ons niet vertellen waar de kruidenkoopman gebleven is, geen adres, niets. Wat overbleef was een flauwe markt en veel “vette hap”. Wij hoeven niet meer naar Cuijk.

Er werd een opmerking geplaatst bij de “erwtensoep met sambal”, alweer een aantal logs terug. Vreemde gewoonte is dat ook, of toch niet…?

Vanaf 1952 kwamen er 120 Indonesische gezinnen in ons dorp wonen, repatrianten. Bedenk dat er 600 autochtone gezinnen leefden en je kunt je iets bedenken bij de schok die deze onderneming gehad moet hebben. De Indo’s kwamen uit een oorlogssituatie en lieten huis en haard, vrienden en familie achter. Met alle onzekerheid, bezorgdheid, alle heimwee van dien. En het volk in Gemert werd overspoeld met een invasie “vreemden”. In één klap nam de bevolking met ruim 20% toe! En dat voor een ingeslapen dorp in Zuidoost Brabant, waar de wegen nog onverhard waren en de straatlantaarn nog maar net uitgevonden was. Waar Helmond nog steeds werd aangeduid als de “Grote Stad”, deels schampend, deels bevreesd. Er zal ongetwijfeld een en ander hebben plaatsgevonden, maar de integratie verliep snel en soepel. De repartëring vond plaats rond mijn geboortejaar, dus ik kan me het dorp niet anders herinneren dan als een multiculturele gemeenschap.

In de Randstad, met Den Haag als Indisch centrum, moet het begin jaren 50 niet moeilijk geweest zijn om een exotische maaltijd op tafel te toveren, en dat elke dag. Maar in Zuidoost Brabant? De eerste Indische winkel was Toko Nobels in Helmond, die kwam pas jaren later. Het was behelpen in de Indo-keuken. Het mag dan ook niet verwonderlijk heten dat er volop werd geëxperimenteerd met Hollandse kost in combinatie met het karige aanbod van exotische groenten, kruiden en specerijen.

Wanneer ik op bezoek ging bij mijn vriendje Robbie stond er altijd een bordje klaar. Echte Indische dingen zoals spekkoek, nasi, atjar. Maar ook boerenkool met sereh, verse worst in ketjap of erwtensoep met sambal. (Robbies moeder was een prima kokkin maar dat belette mijn vriendje niet om te profiteren van de Gestampte Pot van mijn moeder. Hij was er dol op. Die jongen kon trouwens áltijd eten.)

Eindeloos moet er geëxperimenteerd zijn, gezocht naar smakelijke combinaties van Indische en Hollandse ingrediënten. Een “fusie-keuken” uit nood geboren. Dat culinair gerommel uit die beginjaren is verdampt in de tijd. Vanaf de jaren 60 was het heel wel mogelijk te koken zoals je wilde, alles was voor handen. Een of twee keer per week kwam de Rijdende Toko vanuit Roermond. In het dorp ging groenteboer Bekkers zich meer richten op exotica en kruiderij en door de fors toegenomen mobiliteit waren grote gespecialiseerde winkels in de verre omstreken niet meer onbereikbaar. Er is een unieke keuken verloren gegaan. De tweede en derde generatie Indo’s kookt weer Indonesisch, of Hollands, of nog waarschijnlijker: kookt niet. Ook in die zin is de intergratie “geslaagd”. Het Ministerie heeft het voornemen om de komende tijd onderzoek te doen naar sluimerende resten van de jaren 50 kookcultuur Indo-Gemert. De eerste afspraken zijn gemaakt.

Toch ook wel iets leuks vandaag!

Beetje laat vandaag maar we hebben groot bezoek. De drie dames van Eupotours logeren vannacht hier. We hadden allerlei plannen; zelf spaghettie maken, inktvis schoonmaken en nog veel meer…. Maar Julia heeft vanmiddag een nieuw spel gekocht (van haar eigen zakgeld): Zoo Tycoon. Dat moest natuurlijk uitgeprobeerd worden. De beide zussen hebben, doodstil, vol bewondering naar hun grote zus gekeken. Tja, daarna het gebruikelijke zaterdagse bezoek en toen wilden de dames eigenlijk helemaal niets meer. Liever geen spaghettie maar frietjes. Dus vooruit. (tja Hendrikje, vroeger waren wij veel strenger!!) Het werden dus frietjes, met sla. Op één schaal voor ieder wat, tomaat, komkommer, sla, ei, ui en niet te vergeten pijnpitjes.  Ook nog een fricandel, door Flora op zeer originele wijze bekleed met pijnpitjes en geraspte kaas. Wij aten pelmeni (zie log dd 2 januari 2006) en sla. Wel een echt toetje vandaag; Vanielle-roomijs met gewekte kersen ( wat is wekken? ooh, in een potje!) Voor ons espresso toe. De kids dronken 2 kannen rosé (bosbessenaanmaaklimonade, maar dan wel in een wijnkan en een wijnglas, dat is een hele andere smaak dan gewone limonade!!!)