Koenraad had een meer zakelijke naam willen geven aan de rit. Iets als Liège-Torino-Liège, zakelijk als de naam van die rit naar Dubrovnik, of die naar Scandinavië, of al die andere ritten die ze in hun lange carrière hadden gedaan. Maar het werd Pasta-Frikandel. Anderen hadden zo beslist, het was nu een keer zo.

De rit ging vanaf de Nederlandse grens via Luik naar de Alpen. En over die bulten moesten ze heen, en niet op de gemakkelijke manier. Autowegen waren so-wie-so uit den boze. Bestemming was een dorpje in de omgeving van Turijn. En uiteindelijk weer terug natuurlijk. Het volk had zich redelijk bemeten in tijd, er moet met oldtimers altijd rekening worden gehouden met extra sleutelen. En ook de kruissnelheid van de oudjes is niet bepaald flitsend…

In de loop van zondagochtend vertrok het overgrote deel van ons Hemelvaartgezelschap richting Nederland. Wij bleven, we hadden nog vakantie. Eupotours vertrok als laatste. We dronken gezamenlijk nog een verversing op het terras van Café An der Hoh toen vanuit de verte het onmiskenbare geknetter van de Engelse motor hoorbaar werd. (Moderne motoren hadden we de hele dag al gehoord, daar is weinig aan te beleven…) Het zal een uur of twee zijn geweest.

Onze nieuwe gasten waren samen met hun PastaFricandelkompanen tot aan Nancy geraakt. Daar splitsten zich hun wegen. Voor de meeste deelnemers lag het meer voor de hand om een westelijke koers aan te houden. De “Gemertse connectie” trok naar het noorden. Het was niet onlogisch om een stop in te lassen in Luxemburg. Moe, maar blijmoedig en voldaan stapten de mannen van hun motoren, een beetje stram lopend vanwege de “houten kont”. (Tien uur of meer op zo’n antiek zadel, ik geef het je te doen.)

Enfin, Eupotours vertrok dan toch naar huis, maar niet zonder de motormannen een slaapplaats aan te bieden in hun bescheiden Luxemburgse stulp. Die maakten daar dankbaar gebruik van. (Hoewel ik verrast was de volgende ochtend Jos aan te treffen op het logeerbed in ónze stulp. Kwestie van een zagend soort overlast zei hij…)

We dronken die middag samen en in de avond aten we pasta. De volgende ochtend vertrokken Jos en Koenraad om een uur of zeven. En zouden ze onderweg niet zijn gestopt om een frikandel (speciaal) te eten dan zouden ze om twee uur thuis zijn geweest. Nu was dat een uur later.

De Matchless van Jos stamt uit de late jaren dertig van de vorige eeuw.

De Honda van Koenraad is uit de jaren zeventig. Een brommertje noemt hij het. De kenner kijkt, en de kenner weet wel beter…

Ja hoor, we zijn er nog… Het was hier gewoon even heel druk! We vierden vakantie met 16 mensen en dan komt het er niet zo van om stukjes te schrijven of foto’s te maken. Bovendien is het internet in de buurt nogal wankel… Nu begint het ook nog te onweren dus ik denk dat de stroom zo wel zal uitvallen…

Toch even een groet aan onze trouwe lezers… Doei, ennuh Jos en Koenraad zijn weer veilig thuis, maar daarover later meer.

Te laat voor espresso, © ellen

Had je gesnapt dat wij weer in Luxemburg zitten? Ach…, bij deze dan!

Ik wilde Ellen verrassen. Ze is gek op die gegrilde karbonades, dus ik troonde haar rond het middaguur mee naar een vlooienmarkt in Echtertnach. Luxemburgers grillen altijd en overal, en zeker op een vlooienmarkt. Je kunt er vergif op innemen (dacht ik).

Op de heenweg kwamen we door het toeristenplaatsje Larochette. Aan weerszijden van de doorgaande weg stegen rookpluimen op. Grillfest! Zie je wel, altijd en overal.

Maar goed, wij gingen naar Echternach, dus we lieten de bak- en braadstands voor wat ze waren. Achteraf hadden we dat misschien niet moeten doen. De vlooienmarkt in Echternach werd voornamelijk bevolkt door handelaren. En om een of andere reden hadden ze samen afgesproken om waanzinnige prijzen te vragen voor doorsnee rommel. Géén karbonade te bekennen, noch grillinger, metwurst of Thüringer. (Ik kocht er evenwel Victor Klemperers Tagebücher 1933-1945, spiksplinter nieuw, en tegen de helft van de winkelprijs. Zo, die zat…)

Maar uiteindelijk ging het toch over Ellens karbonade. Ik wist van nóg een vlooienmarkt, aan de andere kant van het land. En ach, het land is zo klein dat je binnen een uur op de volgende plaats van bestemming kunt zijn.

De tocht naar Esch-sur-Sûre leidde ons weer door Larochette, weer langs de vrolijk walmende Schwenkgrills. Het was er feest. Wij lieten ons evenwel niet van de wijs brengen. Wij gingen door!

Enfin, die vlooienmarkt in Esch was drie keer niks. Verbazend goede koffie hadden ze er, maar karbonades ho maar!  Er zijn twee feesten per jaar in Luxemburg waar niet gegrild wordt. Wij troffen ze! Onverrichter zake gingen we naar huis. Daar deelden we de restanten Ardenner ham met de hond. Een lik mayonaise erbij. Lekker, zoveel is zeker, maar niet helemaal bevredigend. Ellen is intussen begonnen met koken. Een stoofpot met aardappels,  artisjokken en verse knoflook. En een grote T-bone steak. En een geitenkaasje toe..

De foto nam Ellen op het 1 mei feest in Differdange, twee weken terug. Daar werd gegrild. De Pompeier kon het echt!