In 1843 opende de Zoo van Antwerpen haar poorten voor het publiek. Alweer een eeuwigheid geleden. Een van de atracties uit die eerste jaren was het exotisch kippenras, met name het Brahmahoen uit Zuid-oost Azië. Nieuwsgierige kippenfokkers kregen de kans om die exoten te kruisen met inheemse vleesrassen en korte tijd later was de Mechelse Koekoek geboren. Een mooie wit-zwarte kip met een grof beendergestel en bevederde poten. Het beest had stevig, maar heel mals vlees. De productie bleef tamelijk lokaal, maar op de markten van Merchtem, Mechelen en Londerzeel werd het verreweg de belangrijkste vleeskip. Brussel had zijn eigen variant: het Brussels Kieken. Het vlees vond al snel gretig aftrek in de grote restaurants van België, en terecht.
Na de Tweede Wereldoorlog ging het ras bijna ten onder aan een “geheimzinnige” kuikenziekte. Het is (zoals zo vaak) de verdienste van enkele hobbyboeren dat het ras overleefde. Pas in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd er serieus werk gemaakt van de herintroductie van dit voortreffelijk hoen voor een breder publiek. Voordeel: door inschakeling van de bio-industrie kwam het vlees op grote schaal en tegen betaalbare prijs beschikbaar voor een breed publiek. Nadeel: intensief fokken deed de kwaliteit van het vlees fors afnemen. (En dan heb ik het niet eens over het dierenleed welk nu eenmaal altijd gepaard gaat met bio-industrie.)
In 1999 beleefde België zijn dioxinecrisis. Naast een hele hoop leed leverde dat schandaal ook iets positiefs op. Het heeft in België het besef doen groeien dat je gezond en lekker vlees niet voor een grijpstuiver kunt produceren. Het gevolg is dat er momenteel naast de Mechelse Koekoek nog een drietal uitstekende rassen worden gekweekt, waarbij kwaliteit op de voorgrond staat. De consument wil er voor betalen. Sinds kort is er ook een eko-koekoek op grotere schaal in de handel.
De Mechelsse Koekoek is een erg smakelijke kip. Het vlees is malser en minder vet dan dat van bij voorbeeld de Franse Bresse-kip of de Zwartpoot uit Landes. Wij aten onze Koekoek gisteravond gegrilt, nauwelijks gekruid, om een zuiver beeld te krijgen van de smaak. En smaak had-ie. De poten deden denken aan parelhoen en zelfs het witte borstvlees had iets pittigs. Het vlees was uitermate mals.
Kanttekening: de Koekoek, zoals hij wordt aangeboden bij Delhaize en Carrefour(GB), komt wel degelijk uit de bio-industrie. De beesten leven wat langer, dat wel. En ook hebben ze wat meer ruimte dan de gangbare bio-kip. Maar toch, het blijft bio-industrie. We moeten op zoek naar de eco-koekoek. Die zal aanmerkelijk duurder zijn dan de € 6,– die wij betaalden voor dit beest van 1100 gram. Maar goed, dat hebben we er dan wel voor over. Ons is beloofd dat die eco’s nóg lekkerder zijn…
Het plaatje komt van het Vlaams Informatiecentrum over Land- en Tuinbouw. Voor de tekst maakte ik vrijelijk gebruik van het boek België à la Carte van Toni De Conink e.a. (Lannoo, 2005).
© paul
