Soep, soep en nog eens soep…

Posted on March 6, 2017 by Ellen Bouckaert

Meestal lukt het mij niet om een exact receptverslag te geven van wat wij zoal nuttigen hier met de carnavalsdagen. Dit keer schreef ik bijna alles op, vandaar een bijna zorgvuldig verslag van wat men zoal eet in het diepe zuiden tijdens de feestdagen…

Voor mij is het ieder jaar weer vooral een logistiek probleem; hoe kunnen veel mensen, in ons relatief kleine huis, tegelijk aan tafel of in ieder geval enigszins comfortabel eten. Voor onze vaste groep, zo’n 22 personen en wat aanhang is dat nog wel te doen, maar de overigens zeer welkome aankondiging dat de Heintje Davidsband ook dit jaar weer graag bij ons op Visite zou willen komen, maakte toch dat we even goed moesten denken wat en hóe we al dat volk te eten en te drinken konden geven… 22 kabouters, wat vrienden en een 20 koppige band… En dan ook nog een beetje op de tijd letten terwijl Carnaval toch eigenlijk een feest zonder vaste tijden of wat dan ook is…Lang leven de lol, maar de soep moet wel op tijd klaar zijn… Toch?

Mijn oproep aan de Foodbloggers om adviezen leverde niet echt veel constructieve ideeën op; leuk een dikke soep met hele worsten die de gasten dan met een lepel doorbreken… Hoe moet een beetje aangeschoten gezelschap in een kleine ruimte worsten doorbreken met een lepel… ik zag het al voor me… Leuke tapashapjes is prima, maar niet voor 50 personen (ik had ook een feestje!) Verschillende stamppotjes, leuk, maar voor 50 mensen verschillende stamppotjes… mijn oven is wel groot, maar niet zó!

Ik besloot dus soep te maken, mooie gevulde soep met veel verse groenten en broodjes er bij. Maandagmorgen vroeg kwamen Evert en Neel om nog even mee te denken hoe we alles het meest praktisch konden organiseren. Broodjes smeren, een buffettafel maken, wat salade erbij. Dat zou moeten lukken. Ik ging dus rap naar onze grootgrutter om 90 broodjes te kopen… stom, had ik moeten bestellen! Ze hadden 50 broodjes klaar, 40 moest ik zelf afbakken. Nou ja, dat was ook eigenlijk zo gebeurd!

Intussen maakte ik soep met genoeg vitaminen om weer een Carnavalsdag door te komen;

voor 10 liter soep:

een krachtige bouillon van

1 flink lamsbot (bovenkant van de bout met nog wat vlees er aan. (met water, een ui, wat selder, wortel, peterselie, laurier, tijm, peper en zout opzetten) Trek rustig een mooie bouillon, zeef de bouillon, haal het bruikbare vlees van het bot en geef de rest aan de hond.
klaar de bouillon en voeg het vlees toe
300 gram kalfsvlees, in kleine stukjes
1 Morteau worst of andere mooie gerookte worst, in kleine stukjes gesneden
vervolgens de groenten:
6 grote blikken canelliboontjes de boontjes in een zeef doen en even afspoelen onder stromend water
een knolselderij in kleine blokjes gesneden
2 preien, in kleine stukjes
2 wortels, in blokjes
2 uien, fijn gesneden
een flinke handvol diepvrieserwtjes
2 blikken tomatenpulp
een lepel harissa
flink wat oregano
peper en zout ( and the wonderful, wonderful soupstone natuurlijk)
nog een flinke lading fijngesneden peterselie en selderie en wat gedroogde oregano.

De pan verder afvullen met water. alles rustig laten garen. Proeven, eventueel zout of peper toevoegen. Soep!

Erbij dus 90 broodjes, met veel liefde gesmeerd en belegd met jonge en oude kaas, ham en worst. Een paar schalen salade met tomaat, komkommer en uien.

Geen espresso toe!

Het Feest der Feesten nam aanvang…

Posted on February 26, 2017 by paul

Zoals je ziet is de ZKB (Zwarte Kabouter Bende) intussen weer op volle sterkte. Het jongste lid telt twee jaren levenservaring, het oudste lid is de zestig allang gepasseerd. En tussen die twee uitersten kun je alles van je gading vinden. Welkom bij Carnaval jaargang 2017.

Het moest geruime tijd duren voordat je weer een levensteken van ons zag op deze website. We zouden ons kunnen verschuilen achter de gedachte dat er een hoop voorbereidingen dienden te worden gedaan om vlekkeloos het Carnaval in te schuiven, maar dat is niet eerlijk. We waren er eigenlijk allang klaar voor. Van schrijven kwam gewoon even niets. Daarover zaten we ons een tijdje gepast te schamen en ging vervolgens over tot de orde van de dag…

De tijden dat het Feest der Feesten voor ons zijn aanvang nam op donderdag en eindigde op Aswoensdag ‘s weeks daarop, die tijden liggen achter ons. De leeftijd en gezondheid gebieden een matiger invulling van het Feest. We beperken ons nu tot vijf dagen.

Gisteren ving het dan écht aan, en wel met een bijzonder evenement. Terry werd zestig en zijn geliefde organiseerde een weergaloos feest voor hem. De ZKB maakte er haar (zijn?) opwachting en ook het Heintje Davidscollectief trad in vol en volledig ornaat aan. En verder waren er een hele bubs familie, goede vrienden en vage kennissen.

Of het nou zo’n gelukkige keuze was om dat 60jarig jubileum te vieren op de eerste avond van het Carnaval, daarover waren de meningen verdeeld. Voor de ZKB was het in ieder geval een gelegenheid om mensen te ontmoeten, liederen te zingen, lol te maken en in te drinken voor de slemptocht later die avond. Karin en Terry, bedankt… Het was een mooi feest.

Na afscheid te hebben genomen van de zestigjarige jubilaris begon het Carnaval dan echt. We trokken het dorp in en deden ons ding op de bekende afwerkplekken. Van het Bejaardencentrum naar de Keizer, en dan via het Ridderhof naar de Engelenburght. In de meeste gevallen werden we verwacht.

De ZKB huldigde haar tradities maar liet zich er niet door verstikken. Er diende zich elk kwartier wel een kantelpunt aan in de vooraf bepaalde conventies van de groep. Hoogtepunten vormden de huilaria van Neel bij de Laotbloeiers en een weergaloos optreden van Toon op het bugeltje.

Enfin, ik wilde je nog meer vertellen, maar de eerste gasten druppelen binnen en daarmee is het uit met de rust en relatieve stilte in dit huis. Mijn concentratie ontglipt me en ik tikt vortdudent faautennn… Ik stop ermee!

Zo meteen trekt de Grote Optocht voorbij. Het huis zal dan weer bomvol zitten met gasten, voornamelijk kabouters, en wanneer de laatste praalwagen zijn achterkant laat zien trekt de ZKB er weer op uit.

Je hoort nog van ons lezer…

Gelukkig Nieuwjaar lezer…

Posted on January 4, 2017 by paul

De wandklok tikt iets te luidruchtig in de richting van het volgende uur. Een nieuwe dag heeft z’n aanvang genomen: woensdag 4 januari 2017. Ik vergeet intussen alweer om de mensen die ik ontmoet een Gelukkig Nieuwjaar te wensen, zo snel gaat dat.

We doorstonden de jaarwissel gedrieën; Hond Jaros, Ellen en ik. Hond Jaros was de hele dag al gespannen, hij schrok van elk vuurwerkgeluid en liep rusteloos in hoog tempo door het huis te draven, luid blaffend naar elke knal. We hebben hem dan maar onder een pharmaceutisch dekentje gelegd. ‘s Avonds tegen tienen stuikte hij om en werd het aangenaam rustig op het Ministerie. We openden een fles Pommery, genoten van de wijn en van Claudia de Breij en schoven zo zoetjes het nieuwe jaar binnen.

Op Nieuwjaarsdag was het feest op het Ministerie. Jop kwam zijn opwachting maken, samen met zijn ouders, hij schoot onmiddellijk aan de oliebollen die Ellen de dag daarvoor had gebakken. Ans en Vriend Jan waren er, Marleen en de Jongste Bediende en ook Evert en Neel. De Keizer van Monera kwam zijn felicitaties al eerder op de dag brengen. Hij was er vroeg bij, ik zat nog in mijn kamerjas…

We dronken champagne en crémant, stokoude Orval en bieren van het Kapittel. Er was uitgelezen gerookte zalm en Canadese kreeft met zachte, lobbige mayonaise, er was worst, er was ham en op het eind die heel intens smakende ossenstaartsoep. Het oude jaar werd becommentarieerd, het nieuwe werd alvast besproken en we namen ons voor om er ook dit jaar weer het beste van te maken…

En nu dus is het nieuwe jaar alweer een paar dagen oud. Met weemoed namen we gisteren afscheid van de Kerstboom, de sporen van de voorbije feestdagen zijn nagenoeg gewist. Maar toch lezer, uit de grond van ons hart wensen we je alsnog alle gezondheid en geluk voor het jaar dat we 2017 noemen.

Bonne année, Glückliches neues Jahr, Happy New Year an e gudde Rutsch an d’neit Joer…

Ellen-Paul…

Wat eraan vooraf ging…

Posted on December 27, 2016 by paul

Het zal een uur of twee geweest zijn toen we op vrijdagmiddag op onze vaste plaats aan de keukentafel schoven. Nagenoeg alle boodschappen waren gedaan, de spulletjes opgeborgen, het huis gepoetst en de vermeende kerststress was in geen velden of wegen te bespeuren…

Zeeën van tijd hadden we; genoeg tijd om nog even het Café van Meester Jan te bezoeken en daarna de verjaardag van de Twins te vieren (negentien lentes zijn die kruimels alweer, waar blijft de tijd?..) Er was tijd genoeg voor een rustige maaltijd met z’n tweeën en Ellen vond ook nog ruimte om een swingende vulling te bereiden voor de visterrine die als voorgerecht gedacht was voor het nakend Kerstdiner, (enfin, voor twintig personen toch, da’s-nie niks).

Op zaterdag had ik een afspraak met Julia, onze vaste kracht bij het betere snij- en sloopwerk, en ook een beetje bij de noodzakelijke logistiek (zie kopfoto…).We zouden in alle vroegte naar de zaterdagmarkt in Helmond gaan om de laatste noodzakelijke inkopen bij elkaar te scharrelen. En aldus geschiedde. Tot grote hilariteit van Ellen d’r Facebookvrienden en tot grote ergernis (of was het scepsis) van Ellen lagen na ons vertrek de boodschappenlijst en mijn mobile communicatiemiddel eenzaam en vergeten op de keukentafel. Evengoed sprokkelden Julia en ik nagenoeg alle bestellingen bij elkaar, zomaar uit het blote hoofd. Nou ja, we vergaten de Mistletoe, de Fresia’s en kruiderij, maar een kleinigheidje blijf je altijd houden…

Terug thuis bleek Ellen al een gedeelte van het kerstdiner klaar te hebben en in de loop van de dag bereidde ze de rest. Mij restte slechts een torenhoge afwas. Maar géén kerststress…

Kersttip: laat ons Marleen een werkschema maken voor je feestje… Bij ons begon dat zo’n tien jaar geleden. Marleen deelde alle werkzaamheden in, hing er tijd en plaats aan en koppelde alle taken aan de competenties van de afzonderlijke deelnemers van het kerstdiner. Het weldadige gevolg van dat werkschema is dat Ellen en ik ons alleen druk hoeven te maken over het Kerstdiner, over voedsel en drank.

De menukaart wordt ontworpen en gedrukt. Voorts is er is een ploeg die meubilair aanvoert en op Tweede Kerstdag weer afvoert (en de gigantische kerstboom verplaatst). Er is volk om het bestek te poetsen, de kerstdecoraties te fröbelen, de tafel te dekken en de glazen op te wrijven. Er wordt stof gezogen, de vloeren worden gedweild en de hond geniet een extra wandeling. Om al die beslommeringen hoeven wij ons niet te bekommeren en de indeling van de werkzaamheden is van dien aard dat niemand ons in de keuken voor de voeten loopt. Tussen het diner en de kadootjes is er tijd om af te wassen. Ook dat heeft Marleen geregeld en met een gemotiveerd ploegje gaat het razend snel. En het aardige is dat al dat werk op Tweede Kerstdag nog eens wordt herhaald, zodat ons huis kort na het middaguur weer spic-and-span op orde is, gewoon alsof er niets is gebeurd. Een ware aanrader, zo’n werklijstje.

Enfin, na het gekook en het gepoets wordt het toch nog gezellig, elk jaar weer. Een deel van het volk blijft zitten aan de keukentafel, keurt alvast de Kerstwijn en pikt een hapje mee van het overschot van de diverse gerechten. Men doet zich alvast tegoed aan de bonbons die toch écht bedoeld zijn voor ná het diner, snuffelt eens wat aan de Armagnac en proeft een flintertje kaas. Of men drinkt gewoon een kopje thee…

Ook dit ritueel herhaalt zich op Tweede Kerstdag, maar dan met de left-overs….

Enfin, over het diner komen we morgen te vertellen. Zoveel is zeker: geen gestress dit jaar, alles liep op rolletjes. Voor zover ik het kan inschatten (en dat kan ik in dit geval met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) had iedereen het prima naar zijn zin. En onze Jop nog wel in het bijzonder. Hij keek zijn ogen uit, viel van de ene verbazing in de andere en nam luidkeels deel aan de conversatie (jammer genoeg was het niet helemaal duidelijk wat hij probeerde te vertellen). Toen er dan na de maaltijd gedanst werd raakte hij helemaal door het dolle en sloeg spontaan aan het haedbangen (waar heeft-ie dat nu weer vandaan?).

Een beetje weemoedig bedenk ik dat Jop zich van al dat gefeest en gedoe niks zal herinneren, een peuter die nog twee moet worden heeft niet het vermogen om dat allemaal op te slaan. Maar de basis hebben we gelegd… En er zijn altijd nog foto’s, filmpjes en stukje op de website…

Kersttip: Risotto met truffel…

Posted on December 14, 2016 by paul

Of het er dit jaar nog van komt om meer kersttips te publiceren op deze website valt te bezien. We hebben het de komende dagen nogal druk, en dan wil het werk op het Ministerie er nog wel eens bij inschieten. Maar vandaag heb ik er in ieder geval eentje: Risotto met truffel.

Over de verwerpelijkheid van koken uit pakjes en zakjes vond je al regelmatig artikelen op deze plaats. Maar er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen; Ellen schreef al eens over haar avonturen met truffelrisotto. Het komt uit een pakje en je hoeft je er in het geheel niet voor te schamen.

Het beoogde pakje (of zakje, wat je maar wilt) komt van een bedrijf dat zijn oorsprong heeft in Italië maar sinds 2004 ook een onderkomen betrekt in België. Het bedrijf luistert naar der naam Le Palais de la Truffe/ Eurotruffe. Je kunt hun Risotto à la Truffe bestellen via internet, maar in België en Luxemburg wordt die ook rond de feestdagen aangeboden in een aantal supermarkten (Cactus, Cora, Match en mogelijk nog andere, maar daar heb ik geen weet van). De prijs is om en nabij € 8,- voor 170 gram rijst met paddenstoelentoevoeging. Het uiteindelijk gerecht voldoet als hoofdgerecht voor twee personen, als voor- of tussengerecht kun je er veel meer mensen mee bedienen.

Niet is de inhoud van dit pakje al voorgegaard, je moet er zelf nog even aan werken. De ingrediënten zijn vacuüm getrokken in plastic. De inhoud bestaat uit eersteklas Carnarolirijst, de Rolls-Royce onder de risottorijsten uit Lombardije en Piemonte. Vervolgens bevat het zakje (minder dan een half procent) Zomertruffel, aangevuld met eenvoudige Champignons. Truffelaroma maakt de zaak compleet.

De manier van bereiden wijkt af van die van de traditionele risotto, maar wanneer je je aan de instructie op het pak houdt komt het allemaal goed. Wel wil Ellen gezegd hebben dat je beter iets van je eigen fantasie kunt toelaten om er een écht hemels gerecht van te maken.

De instructie spreekt van 700 ml. water waarin je de rijst moet koken. Maar een stevige runderbouillon, een geurige kippenbouillon of een zelf getrokken groentebouillon maken het écht lekkerder. En wanneer je geen bouillon hebt, en dus afhankelijk bent van bouillonblokjes, ga dan eens te rade bij onze Poolse medelanders. In hun grutterswinkeltjes vind je bouillonblokken met paddenstoelensmaak, prima spul. Ellen opteert voor een extra scheutje witte wijn.

Over het vervolg zijn Ellen en de producent van het pakje het roerend eens: er moet goede boter door, en niet een klein beetje! De producent spreekt vervolgens van de toevoeging van enkele schilfers Parmezaanse kaas. Ellen is van mening dat er flink wat kaas door het gerecht mag worden gemengd, en ook met de schilfers hoef je niet te zuinig te zijn. Ik ben het volmondig met haar eens.

Sinterklaastaart en andere genoegens…

Posted on December 6, 2016 by paul

Op 6 december vieren we de verjaardag van Sinterklaas, zo dacht ik mijn hele leven. Maar nu blijkt die datum in werkelijkheid te corresponderen met de sterfdag van de Goedheiligman. Nou ja…

Maar ach, dat speelde zich allemaal zo’n 1800 jaar geleden af, dus zoveel maakt het intussen niet meer uit. De avond van 5 december is natuurlijk veel interessanter. Dan vieren we Pakjesdag (niet te verwarren met pèkskesdag, want dat is een lokaal carnavalsgebruik van de Zwarte Kabouter Bende…). Gisteravond was het bij Jop thuis Pakjesdag. Met twee oma’s, twee opa’s, twee ouders en natuurlijk de Kruimel zelf.

Voor de gelegenheid had Jobs moeder (het Kind) een taart gebakken. Een taart met een kruimelige kruidnootachtige bodem, en heftige roomvulling en versieringen van chocolade en kruidnootjes. Een ware calorieënbom, maar verrassend en heel smakelijk.
De taart vond gretig aftrek bij het klein gezelschap, Jop echter taalde er niet naar. Hij had zich, behalve aan wat zandkoekjes en een pepernoot, tegoed gedaan aan échte Brabantse worstenbroodjes, hij kaande er zo twee weg. ‘n Beetje brood bleef over, maar de worst verdween onverbiddelijk in zijn gestel. Het jong is een ras-carnivoor, dat zit in z’n genen ingebakken. Dat heeft-ie van zijn vader en van z’n oma.

Rest me nog te vertellen dat Jop het merendeel van de avond doende was om zogenaamde kopjes thee en koffie uit te schenken uit zijn nieuwe serviesje. Met zogenaamde melk. En als je hem dan heel lief aankeek kreeg je een zogenaamd suikerklontje. Eén slechts, Jop is niet zo van zoetigheid, maar dat was je al wel duidelijk…

Om Sinterklaas waardig welkom te heten; een pittig konijn met een zuiders tintje…

Posted on November 12, 2016 by Ellen Bouckaert

Schokkende beelden vandaag op de televisie; kinderen achter dranghekken! Niet om die kinderen in toom te houden, maar om vermeende relschoppers te beteugelen! Brrr… Gekker moet het niet worden… Wat zielig, volwassen mensen die over de rug van Sinterklaas en de kinderen hun gelijk willen halen. “Alles moet blijven zoals het vroeger was” vinden die mensen. Maar soms moeten we dingen loslaten, soms moeten we even gaan ‘omdenken’ zoals dat tegenwoordig heet. De kinderen maakt het echt niet uit of Piet zwart, blank, blauw of geel is! Sinterklaas, dat is de Grote Man en zijn pakjesdragers hebben er veel plezier in om de goede Sint te helpen en bij te staan waar nodig met wat voor schmink dan ook. Een Kinderfeest dus, en géén discussiefeest voor volwassenen, en zeker geen feest voor relschoppers die hun gelijk willen halen!

Goed; voor alle opgefokte standjes én ook voor alle slimme rustige liefhebbers een verzoening met een “zeer pittig konijn”.

Voor twee personen
2 achterpoten van tam konijn
olijfolie
een pan met deksel die in de oven kan
2 sjalotten, zeer fijngehakt
2 tenen knoflook, geplet en fijngehakt
2 eetlepels raz el hanout
sap van drie sinaasappels
1 rode peper, doorsnijden en het zaad verwijderen, heel fijn hakken
1 blaadje laurier
een kinderhandje blanke rozijnen
peper en zout

Verwarm de olijfolie in de pan en bak daarin de konijnbouten mooi bruin aan alle kanten. Voeg sjalot, knoflook en rode peper toe en bak even mee. Strooi het raz el hanout poeder over het vlees en roer even goed tot alles verdeeld is. Giet het sinaasappelsap over het vlees en voeg rozijnen toe en het laurierblad. Proef en voeg zo nodig zout en peper toe. Zet de pan in de oven op 140 graden en laat de stukken konijn zo ongeveer anderhalf uur zachtjes garen.

Lekker met rijst of aardappelpuree.

Kopje espresso toe, met natuurlijk een stuk gevulde speculaas om de Sint welkom te heten!

Boer Boris en appeltaart

Posted on October 9, 2016 by Ellen Bouckaert

Voor wie het nog niet wist, het is Kinderboekenweek! Een goede reden om eens een extra verhaal voor te lezen en je kinderen of kleinkinderen te verwennen met een mooi boek. Onze kleinzoon Jop heeft, zo klein als hij is, een voorkeur voor de boeken van Boer Boris dus toen ik de nieuwste Boer Boris in de winkel zag liggen besloot ik meteen een exemplaar voor Jop te kopen. “Boer Boris gaat naar oma”, ook dat nog! In het verhaal blijkt Oma gelukkig geen krakkemikkig oud vrouwtje te zijn maar een fabriekje waar appeltaart een perensap gemaakt wordt. Nou ja, lees het zelf maar… Ik kreeg al lezende zin in appeltaart, het is er ook de tijd voor; er zijn allerlei soorten lekkere verse appels en het is prettig om weer binnenshuis dingen te doen. Wat is er fijner dan een huis dat naar versgebakken appeltaart ruikt! Ik maakte de taart dit keer met fonceerdeeg. De hoeveelheid is te veel voor één taart maar het restant van het deeg kan je prima invriezen en is genoeg voor bijvoorbeeld een kleine vruchtentaart.

Voor een springvorm doorsnee 24 cm:
Fonceerdeeg:
250 gram boter
1 ei
250 witte basterdsuiker
een snuifje zout
2 eetlepels water
500 gram bloem
10 gram bakpoeder

Meng de zachte boter, de basterdsuiker, het zout, het ei en het water. Kneed vervolgens de bloem en het bakpoeder erdoor tot je een mooi egaal deeg hebt. Laat het deeg verpakt in plasticfolie een paar uur rusten in de koelkast. Verwarm de oven voor op 160 graden (hete lucht)

Voor de vulling:
5 middelgrote appels, geschild en in blokjes gesneden
2 eetlepels honing
4 eetlepels rozijnen, even gewassen en geweekt in schoon water
1 eetlepel custardpoeder
1 koffielepel kaneelpoeder

Meng alles goed door elkaar.

Rol dan 3/4 van het deeg uit op een met bloem bestoven werkvlak. (de rest gaat in de diepvries.) Vet de springvorm in en bekleed de bodem en zijkant met het deeg. Verdeel het appelmengsel over de bodem en gebruikt reepjes deeg om een ‘deksel’ te maken.

Bak de taart in 60 minuten mooi bruin en gaar.

Kopje espresso erbij én Boer Boris natuurlijk!

Ted van Lieshout en Philip Hopman
Boer Boris gaat naar Oma
Gottmer 2016
ISBN 9789025765828

Vaderdag…

Posted on June 21, 2016 by Ellen Bouckaert

Vaderdag, ik had er nooit iets mee. Ik vond het een slim bedenksel van ons Nationale Grutterdom en ik wenste daar verre van te blijven. Wij hielden het bij een ontbijt op bed (ik doorsta dat alleen omdat het moet)) en een goede maaltijd in de avonduren.

Toen Het Kind de leeftijd kreeg waarbij er van schoolwege aandacht werd besteed aan Vaderdag kwam ze vaak thuis met de meest vreemde knutsels. Eén herinner ik me speciaal. Het was een tweedimensionaal wijnglas, gezaagd uit plexiglas, betekend en beschreven met viltstift. Het hangt heden ten dage nog aan de wand van een van de boekenkasten in de woonkamer en ik geniet er elke dag van.

De rest van de presentjes, in de jaren van voor het wijnglas en in de jaren erna, heb ik zorgvuldig uit mijn systeem gewist. (Er schiet me nu opeens een stropdas te binnen, beschilderd met acrylverf in de meest expressionistische kleuren. De verf was nog nat… ) Maar het is natuurlijk niet netjes om de welgemeende en oprechte bedoelingen van een klein meisje te frustreren. Ik heb het spelletje dan ook zo lang het noodzakelijk was meegespeeld. Ik probeerde zo oprecht mogelijk te zijn, maar het Kind voelde met de zelden falende intuïtie van een minimensje aan dat er iets niet klopte. Ik hoop dat ik haar niet te kort heb gedaan.

Maar ach, met het gaan der jaren wordt men milder en toegeeflijker, dat geldt ook voor mij. En toen dan onze Jop op zaterdagavond aan kwam zetten met die fles bier was ik oprecht aangedaan. Ik was dan wel niet z’n vader, maar ik kon de geste bijzonder waarderen.

Bestaat er zoiets als Opadag? Ik weet het niet, ik houd die zaken niet goed bij. Maar mocht het zo zijn dan zal ik het spel in volle ernst spelen. Dat ben ik, geloof ik, het Kind wel verschuldigd…

Les robes… Miss Bourgondie en Miss Saône-et-Loire…

Posted on April 29, 2016 by Ellen Bouckaert

We verblijven nu hier al dagen in het plaatsje Burnand. Een prachtig gehucht in de oostelijke Bourgondie. Geen bakker, geen café, niks, niets, nada. Op loopafstand, als je van wandelen houd, 3 kilometer, ligt een plaatsje met de moeilijke naam St. Gengoux-le-National. We doen daar onze inkopen; brood, croissantje, wat simpele dingen als fruit, water, bier en limonade, en na een dag hard werken; kastelen bezoeken, kerken determineren enzovoorts, strijken wij moe en voldaan neer op het terras van café Le Marronnier.

We drinken er een glas voortreffelijke witte wijn en mijmeren de dag door… Maar het broeit in het kleine cafe… er is iets gaande… Een mooie vrouw ploft op een stoel en verzucht dat ze het wel gehad heeft voor vandaag… Ze wordt door iedereen in de watten gelegd en op haar wenken bediend… iets speciaals is er met die vrouw…

En wat is er toch met al die japonnen, robes, zeg je hier, prachtige avondjaponnen, feestkleding… noem het maar iets… Ze staan op paspoppen in de etalages van café’s , bakkers, slagers, chocolatiers, noem maar op…

De eerste dag hier hadden we geen idee en fantaseerde ik er maar een mooi sprookje bij in gedachten. De tweede dag kwamen we al wat dichter bij; er is een Cavalcade, hum, Cavalcade… Een optocht, corso, op 1 mei. Dankzij ons dagelijks cafébezoek zijn we inmiddels wat wijzer geworden; op 1 mei is de grote Cavalcade door St-Gengoux-le- National, mét Miss Bourgondië en mét Miss Saône-et-Loire. Zij zullen op praalwagens door het stadje trekken vergezeld van muziek en vaten wijn. Omdat het dit jaar de vijftigste keer is dat de Cavalcade wordt gehouden, hebben alle ex- Missen hun japonnen tentoongesteld. Bij sommigen zie je dat het al lang geleden moet zijn geweest. De mooie japon van de bakkersvrouw past beslist niet meer, dat was 25 kilo geleden. En de schitterende taftzijden japon van mevrouw Chocolatier is ook zo’n 15 kilo geleden, maar toch. Men geniet alvast in voren. Iedereen is helemaal enthousiast als ik foto’s van de japonnen maak.

Die mevrouw in het café, dat snappen we nu ook; zij bemoeit zich met de aankleding van de wagen en de kinderen die meelopen. Een hele klus, zij heeft haar glas wijn verdiend!

Jammer dat we de Cavalcade gaan missen. De voorbereidingen geven het gevoel dat het een geweldig feest gaat worden en dan is het ook nog eens kermis in het stadje; het kan niet op. Wij moeten helaas morgen weer naar huis. Maar het gaat een heftig feestje worden daar in St. Gengoux-le-National.

Ministerie van Eten en Drinken

alles over eten, drinken en andere genoegens…

Category Archives: feesten