We blijven erbij; onze favorite band!!! Vorig jaar al uitverkoren, dit jaar kan het helemaal niet meer stuk, The one and only SOA BAND!!! En, waar hebben we het aan verdiend? Een echt huiskameroptreden…
Hond Max moest even naar buiten, het geluid werd hem teveel. De rest van het gezelschap vierde gewoon door. De Soa Band speelde in onze huiskamer bijna hun hele reportaire, van Docter Bernard tot Manuela…
Plaatsen we dit sprankelend statieportret, blijkt Evert ineens verdwenen! En ik weet toch zeker dat hij
tijdens de fotosessie aan mijn zijde stond. Raadselen alom.
Er komt overigens nog een herkansing. Want ook de Keizer van Monera schittert door afwezigheid. Overal kom je die man tegen, maar als je hem nodig hebt…
Ellen is nu even de deur uit, kwestie van nieuwe voorraad inslaan voor de soep van vanavond. En dat terwijl ze haar recept van gisteren nog niet eens gepubliceerd heeft.
En ook Anita heeft nog een en ander te schrijven op dit log. Het is intussen traditie dat ook zij voor Carnavalszondag een deel van de maaltijd verzorgt. En evenals vorig jaar was het een maaltijdsoep met kerrie en eieren. Het Ministerie had graag het recept. (Het is maar de vraag of Anita daar nog aan toe komt. We krijgen zojuist een telefoontje dat vandaag, Rozenmaandag, de eerste lammetjes zijn geboren in Huize Brouwers. Niet goed gepland, Toon…)
Enfin…, de feestelijkheden verliepen de eerste twee dagen als gehoopt en verwacht. Iedereen goeie zin, geen onvertogen woord, wel een hoop slap geleuter. En druk, druk, druk…
Nog twee dagen te gaan!
© paul
Een beetje bleekjes beginnen ze eruit te zien, Prinses Julia, Prins Mats en hun adjudanten. Je hebt er dan ook geen weet van hoeveel werk ze de afgelopen maand hebben verzet. Maar prima gedaan Kids!
Nog twee dagen…
Op z’n wenken werd hij bediend, de Jongste Bediende…
Voor zijn gastoptreden in het Groot Gemerts Dweilorkest tijdens de Optocht had hij plaats genomen op een van de vele praalwagens en liet zich prinsheerlijk rondrijden. Maar goed, het was ook hard werken.
Het Kind begeep iets van de noden en lasten van een speelman. Liefdevol stak ze hem op het juiste moment een verversing toe. (En zijn sigaretten, want die was hij weer eens kwijt geraakt.)
© paul
Gisterenmiddag schreef ik een prachtstuk onder de titel: Achterstallig onderhoud. Het is verloren gegaan in de turbulentie van de rest van de dag. En ik ga het niet nog eens over doen. Niet zal ik nog vertellen van die donderdagmiddag dat we ons verloren reden, ter hoogte van Heeze. Niet over die Mechelse Koekoek die we zochten en niet vonden. En ook niet over die Colruyt in Lommel die verschrikkelijk tegen viel. Wel vertel ik dat we de dag afsloten in het restaurant van de familie Esposito in ons eigen dorp. Op de foto toont de oudste zoon trots de verswaar van die avond. Die jongen is trouwens de beste pizzabakker in de verre omtrek. Slechts zijn vader is een serieuse concurent.
© paul
Wanneer is het moment daar om een mooie fles open te trekken?
Tsja, zeg het maar.
De huwelijksdag? Verjaardag, geboorte? Het afsluiten van een gunstige hypotheek, het winnen in de Staatsloterij? Valentijnsdag? (Ach get, nee toch!)
Er lag nog één “speciale” fles in ons keldertje te wachten op een gelegenheid. Het was de aller- allerlaatste fles die ons nog restte van die heerlijke vakantie van afgelopen zomer. Gekocht in de kelders tegenover het Hospice de Beaune in de Bourgogne. Het was een warme, wat sompige dag, toen. Er zat onweer in de lucht.
Er was gisteren geen speciale reden, we moesten alleen een en ander overdenken. Geen belangrijke zaken, maar van die dingen als: hoe delen we onze tijd in tijdens Carnaval? Waar halen we drank en waar de spullen voor de ketels soep? Zijn de pèkskes op tijd klaar? Hebben Ans en Hijn het huis al gekocht?
Enfin lezer, dat soort bijna-alledaagse dingen, die moesten we overdenken.
Toch vonden wij het zo’n dag waarop je een mooie fles ontkurkt…
Bij de stamppot van moes en worst dronken we “maaltijdwijn” uit Portugal; rood, krachtig en altijd in staat heftig en vet te pareren. En toen maakten we die laatste fles open…
Een Pouligny-Montrachet, 2002 Premier Cru Les Caillerets (ik geloof dat ik het zo goed noteer).
Wijn, zo zalvend zacht. Geurend naar pruimen, naar chocolade en een beetje naar leer. En elke slok bleef je nog wel een minuut naproeven. We besloten het Ministerie te sluiten en ons over te geven aan de “geneugten van de buis”. Nou, dat viel tegen: Carnaval in Düsseldorf. Wat een treurig schouwspel. Nee, geef ons maar Kölle!
Gelukkig had ik nog een film liggen: Blue in the face. We hebben er de dag waardig mee afgesloten.
© paul
Collega Elma bracht vandaag een zelfgebakken hart mee voor bij de koffie. Jawel Valentijnsdag. Ik was het eigenlijk vergeten en ik heb ook niets bijzonders bedacht voor ons eten vanavond. We zien nog wel. Wie vandaag een echt Valentijnsdiner wil maken kan eens een kijkje nemen op het weblog van Janneke Vreugdenhil Zij schrijft al de hele week over Valentijnsmenu’s!
Gisteren hadden we heel weinig tijd en het kwam er niet meer van nog op te schrijven wat we gegeten hadden.
Een snelle maaltijd, een pittige saus van vis en tomaten met spaghetti.
Voor de saus nam ik;
2 visfilets, het maakt niet zoveel uit welke vis je gebruikt
een paar dobbelsteentjes gerookt spek
4 chilipepertjes
olijfolie
1 ui en 2 teentjes knoflook fijngesneden
50 cl tomatenpulpo
1 kop visbouillon
gedroogde oregano, gehakte peterselie en een paar olijven
peper en zeezout
Ui, knoflook en het spek even aanbakken in de olie. Dan de pepertjes erbij en de tomatenpulpo.
De vis in stukjes snijden en in de saus leggen, de gedroogde oregano, wat versgehakte peterselie en de olijven toevoegen. Laat de saus zo ongeveer 15 minuten zachtjes pruttelen. Breng verder op smaak met peper en zout. Voeg eventueel wat bouillon toe.
Een snelle, smakelijk maaltijd.
Espresso toe.
Boerenkool met worst dat aten wij vandaag. Lekker een keer hele gewone stamppot, voor ons bijzonder, wij eten niet zo vaak stamppot omdat Paul meestal geen koolhydraten eet en stamppot zonder koolhydraten dat gaat nu eenmaal niet. Omdat we de komende dagen toch even niet op koolhydraten letten vandaag maar eens stamppot van boerenkool.
Een lekker stukje worst erbij van de biologische varkens en een paar gebakken spekjes.
Aardappelen en boerenkool koken, afgieten en stampen. Extra lekker maak je dit gerecht door veel versgemalen zwarte peper over de stamppot te strooien én een paar drupjes balsimicoazijn toe te voegen.
Espresso toe.
Geruime tijd sierde de foto de kop van ons web-log. Hijn maakte hem tijdens een bezoek aan Florenville, in het zuiden van Wallonië, tegen de Franse grens. Het is alweer een paar jaar geleden.
Het Ministerie bezocht het stadje met Ans en Hijn en de Keizer van Monera ter gelegenheid van de Aardappelfeesten die er elk jaar rond het tweede weekend van oktober worden gehouden. De omgeving van Florenville levert namelijk een bijzondere aardappel: de Plate de Florenville (soms ook Platte de F. of Bec de F.) De zaterdag van het feest is voor kleine verbouwers en particulieren. Op zondag wordt de jaaropbrengst van de grote boeren verhandeld en vindt zijn weg, voornamelijk naar het restaurantwezen van België en Noord Frankrijk. De aanbouw is klein en de prijzen zijn hoog. Maar weet je een kilotje te bemachtigen, dan heb je ook wat.
En een bijzondere aardappel is het, die Plate de Florenville. Een vastkoker met een hele delicate smaak. Het kleine zoetje op de achtergrond maakt het een bijzondere begeleider van met name wild.
Tijdens de Aardappeldagen biedt elk restaurant in en om Florenville van die schotels aan zoals op de foto. Aardappelen, uien en worst van de beste kwaliteit, badend in een geurige fond, direct uit de oven. Een glas Orval erbij en je waant je in de hemel.
Dit jaar vinden de Aardappelfeesten plaats op 13 en 14 oktober. We moeten er onze agenda maar op afstemmen…
© paul