In het log van dd 14 oktober schreef ik al over de gebroeders Esposito. Wéér meerdere prijzen gewonnen. Ze maken ook echt prima pizza’s die jongens. En heel bijzonder is het dat ze voor mij altijd een “pizza ellen” maken. Ik liep vandaag niet lekker ( verkeerde voet uit bed ofzo???) en had ook geen zin in koken; dus “pizza ellen” gehaald bij de gebroeders Esposito van Restaurant Al Vezuvio.
“Pizza ellen” is een pizza met tomatensaus, ham, veel kaas, héél veel knoflook en artisjokken.

Na mijn spoedcursus gisteravond, wat overigens weer een gezellige avond op het ministerie was, wil ik deze pagina gebruiken om als eerste test te dienen. Ik zal proberen om tijdens de afwezigheid van de webmaster het een en ander te beschrijven, echter de webmaster heeft voor mij zowat het hele web-log dichtgespijkerd. Ik kan alleen eigen tekstbestanden maken met eventueel foto’s erbij, maar onintressante dingen wissen is voor mij niet mogelijk gemaakt. Dus het volle vertrouwen heb ik waarschijnlijk nog niet verdiend als jongste bediende.

Het is een beetje laat geworden voor het gewone verslag van “wat hebben we gegeten vandaag”, maar de eerste cursusavond voor ministeriepersoneel was werkelijk een groot succes!!!

Nadat het Ministerie het web-log had afgesloten werd het rustig op de burelen. Tijd voor enige overpijnzing, bespiegeling en nog een glas wijn. Het Ministerie ontkurkte de laatste van de “grote flessen”. Een Margaux, Deuxième Cru Classé, jaartal 2000, van het Château Rauzan-Gassies. Die had best nog een paar jaar mogen liggen, maar dat lukt nooit op dit Ministerie. Evengoed een wondermooie wijn, een wijn zoals je maar een enkele keer in het jaar drinkt… We zetten de fles op het log, niet om de lezer de ogen mee uit te steken, maar om de herinnering te bewaren. Het web-log is per slot ook ons archief.

Wij zijn heel enthousiast begonnen aan dit weblog, maar wij willen ook wel eens even weg. Hoe moet dat dan met onze lezers? Wat moeten ze dan toch eten? Onze burelen worden altijd keurig beheerd door de jongste bediende, maar wie beheerd het weblog? 

In de Midden-Europese cultuur neemt Wenen een centrale plaats in. Ik wil niet tekort doen aan steden als Praag, Boedapest of Warschau, maar Wenen is nu eenmaal dé plaats. Gaat het over beeldende kunst, filosofie, muziek, wetenschap of literatuur, Wenen is het centrum. (Politiek is het allemaal wat belabberder.) En zoals elk cultureel centrum kent ook Wenen zijn “places to be”, ontmoetingscentra waar gelijkgestemden elkaar tegen komen, of waar men zijn gezicht laat zien om te bewijzen dat men erbij hoort. Hét literair café van Wenen heet Hawelka. Eigenlijk is het een gewoon, traditioneel Weens koffiehuis. Stefan Zweig kwam er voor de oorlog. Elfriede Jelinek komt er nu. Twee jaar geleden maakte het Ministerie een reis naar de Oostenrijkse hoofdstad. Geloof het of niet, het Ministerie belandde in genoemd café zonder te weten waar te zijn. Een mooi stoffig etablissement, vergane glorie, trijp op de stoelen zo dun al het Eindhovens Dagblad, muren hard toe aan een lik verf van welke aard of kleur dan ook. Kortom, de mate van verval die romantisch stemt. Niet ontging ons het mannetje dat aan de ingang van het café iedereen begroette en een plaatsje zocht voor deze of gene. Waar kenden we hem van? Hij kwam ons familiair voor, niemand kon ons daar vanaf brengen! Weer thuisgekomen bladerden we, om andere reden, in het kookboekarchief (Culinaria Europa) en plots was hij daar… Meneer Hawelka, de trotse en zelfbewuste eigenaar van gelijknamig café, alleen dan tien jaar jonger. Hoe zou het met hem zijn, zou hij nog leven?