In de Midden-Europese cultuur neemt Wenen een centrale plaats in. Ik wil niet tekort doen aan steden als Praag, Boedapest of Warschau, maar Wenen is nu eenmaal dé plaats. Gaat het over beeldende kunst, filosofie, muziek, wetenschap of literatuur, Wenen is het centrum. (Politiek is het allemaal wat belabberder.) En zoals elk cultureel centrum kent ook Wenen zijn “places to be”, ontmoetingscentra waar gelijkgestemden elkaar tegen komen, of waar men zijn gezicht laat zien om te bewijzen dat men erbij hoort. Hét literair café van Wenen heet Hawelka. Eigenlijk is het een gewoon, traditioneel Weens koffiehuis. Stefan Zweig kwam er voor de oorlog. Elfriede Jelinek komt er nu. Twee jaar geleden maakte het Ministerie een reis naar de Oostenrijkse hoofdstad. Geloof het of niet, het Ministerie belandde in genoemd café zonder te weten waar te zijn. Een mooi stoffig etablissement, vergane glorie, trijp op de stoelen zo dun al het Eindhovens Dagblad, muren hard toe aan een lik verf van welke aard of kleur dan ook. Kortom, de mate van verval die romantisch stemt. Niet ontging ons het mannetje dat aan de ingang van het café iedereen begroette en een plaatsje zocht voor deze of gene. Waar kenden we hem van? Hij kwam ons familiair voor, niemand kon ons daar vanaf brengen! Weer thuisgekomen bladerden we, om andere reden, in het kookboekarchief (Culinaria Europa) en plots was hij daar… Meneer Hawelka, de trotse en zelfbewuste eigenaar van gelijknamig café, alleen dan tien jaar jonger. Hoe zou het met hem zijn, zou hij nog leven?
© paul
