Ze zat er al weken op te wachten, ze was het zo zoetjes aan zat. Binnen vijf werkdagen leveren, dat was de afspraak. En de spullen waren al in het oude jaar besteld. “Dat komt nooit meer goed.” zag ik haar denken…

Maar vanochtend was het dan toch zo ver. Er reed een busje voor en een kwiek mannetje in de oranje-bruine TNTkleding sprong eruit. Hij bezorgde de levering. Ik zei hem snel dat hij op dit moment waarschijnlijk de meest welkome man van Nederland was. Hij mocht er hartelijk om lachen. Zijn dag kon niet meer kapot…

De dag van Ellen ook niet. Als een klein kind zo blij. De twee pakketten werden op de keukentafel gezet. Een soort verlate pakjesavond, daar leek het op. Het uitpakken ging met veel zorgvuldigheid, je zou eens wat beschadigen. De dozen en het tempex werden verwijderd en in een hoek gesmeten. De inhoud overtrof alle verwachtingen. Onze nieuwe keukenmachine en een staafmixerset. Uitgevoerd in sprankelend rood, mat chroom en glanzend staal. kMix van Kenwood.

En zeg nou zelf, het ziet er toch prachtig uit, nietwaar? Mooi én sterk. De machines hebben allebei ruim voldoende vermogen. In ieder geval ruim voldoende voor het doel waarvoor wij ze gaan gebruiken. En het hele spul is degelijk uitgevoerd. Wij zijn trots!

Ellen SMSte me zojuist dat ze de mixer van hullie heeft besteld. Ze had nog wat over van haar kerstgratificatie.

© paul

We waren nog bloedjong en alles moest modern zijn. Zo gaat dat. Waarom we alletwee onmiddellijk vielen voor het faience uit Lunéville weet ik nog steds niet zeker. Waarschijnlijk was het de integere klassieke stijl, gepaard aan de wat primitieve beschildering.

Bij de toen nog ietsje belegen kookwinkel Hoyng aan de Markt in Eindhoven verkochten ze allehande spullen uit Lunéville, tegen weggeefprijzen. Het betrof namelijk “misbaksels” van de keramiekfabriek Keller et Guérin. Het zat hem vooral in de schilderfoutjes op het aardewerk. Allemaal handwerk, die decoraties. Er ging dus wel eens iets scheef.

Zeker in die tijd stegen de prijzen van het Lunéville-serviesgoed ver boven onze begroting. En ook nu peins ik er niet over om iets aan te schaffen tegen nieuwwaarde. Het spul is peperduur.

Maar goed, zoals gezegd gingen de misbaksels de deur uit tegen weggeefprijzen, en zelfs wij waren in staat een en ander aan te schaffen. We kochten een mooie koffiepot met een bolle buik, grote Franse koffiekoppen. borden en bordjes en een paar schalen. We gingen het meteen gebruiken, met als gevolg dat er van die eerste spullen niet zo gek veel is over gebleven. Het is stevig aardewerk, maar tegen gooi- en smijtwerk is het niet bestand.

Intussen zijn we een stuk zuiniger op onze spullen. We kopen nog regelmatig wat bij. In Frankrijk, en met name dan in de Vogezen vind je her en der verkooppunten van misbaksels. En op vlooienmarkten in Luxemburg en Frankrijk kan ik het niet laten om even het serviesgoed door te nemen. Bovenstaand bordje is zo’n vlooienmarkt exemplaar. De sporen van de tijd zijn erop af te lezen en dat maakt het extra aantrekkelijk. Ons “nieuwere” serviesgoed zie je terug bij het faience-artikel op Wikipedia. (Of op enkele van de talloze foto’s van dit web-log.)

Overigens, wanneer iemand thuis van deze spulletjes heeft en ze staan in de weg: er valt met ons altijd te onderhandelen. (Let wel: het gaat ons dan om dit type aardewerk. Keller et Guérin hebben in het verleden nogal wat monstrueuze zaken in de wereld gezet. En daar zitten we dan weer niet op te wachten…)

© paul

Al weer tijden geleden vertelde ik je over onze zoektocht naar het ideale kaasmolentje. Ik heb het niet gevonden…

Dat hele mooie metalen exemplaar is vooral geschikt als keukensierraad. En die van Tupperware voldoet behoorlijk, tot de kaas echt hard wordt. Dan komt ook die in de problemen. Dan waren er nog een paar schaven die je in de hand houdt. In kookprogramma’s op de televisie zie ik daar de culi-sterren altijd driftig mee in de weer. En dat gaat ook aardig zolang je niet meer dan wat flintertjes over je gerecht wilt raspen. Maar wat te doen als je kaas al aardig hard aan het worden is en je toch een grote hoeveelheid hebben wilt?

We gebruiken uiteindelijk dan toch maar de gewone rasp. Vooral bij ingedroogde Parmasaanse of kontjes hard geworden Goudse vergt het enige behendigheid om te voorkomen dat je je vingers meeraspt, en moet je erg hard drukken dan wordt je gereedschap instabiel en loop je de kans dat apparaat en kaas door de keuken zeilen.

Onze laatste vakantie bracht ons weer eens in de Moeselsstad Trier, altijd aangenaam voor een dag vertier. Oudste stad van Duitsland, ooit voor korte tijd hoofdstad van het Romeinse Rijk, en niet te vergeten, Karl Marx werd er geboren.

Ergens aan de Grote Markt heeft de prestigieuse keukenhulpfabrikant WMF een ramsj-winkel ingericht. Ze verkopen er hun doorgaans peperdure restanten voor normale-mensen-prijzen. Altijd leuk om even binnen te wippen.

We vonden er de rasp van de foto. Zoals je ziet is het apparaat kegelvormig. Er zit een grote knop op die het je makkelijk maakt om het ding te fixeren. Je gaat er gewoon met je gewicht op hangen. Onder zit een rubberen rand die zorgt dat de zaak niet aan het schuiven gaat. Er zitten drie fucties aan het ding: een fijne rasp om bijvoorbeeld citroen te raspen, of gember, of mierikswortel. Een grovere voor onder anderen de kaas en dan nog een een hele grove voor de wortel, komkommer, aardappel. Het ding is ongeveer vijfentwintig centimeter hoog. We betaalden er veertien euro’s voor.

We gebruiken hem intussen al enige tijd en we zijn ronduit tevreden. Hier gaan we nog een hoop plezier aan beleven…

© paul