Berry neemt morgen afscheid van ons team. Ellen zal bij die gelegenheid koken, en ik mag hand en spandiensten verrichten. De boodschappen voor de maaltijd heb ik binnen, zo ook de wijn. Bij de gestichtskeuken kon ik een zalmplank lenen en dat was ook nodig. De zalm voor morgenavond meet 80 centimeter en ik kon hem nergens op kwijt. Na al het geboodschap zat ik dan eindelijk aan de welverdiende koffie. Rommelend in een doos met oude trivialia, kaarten en reisgidsjes viel mijn oog op een entreekaartje van het Rheinisches Landesmuseum Trier. Het beeldmerk van dat museum is een plaatje van een grafsteen uit de Romeinse tijd. Het stelt het wijnschip van Neumagen voor. De grafsteen waar het om gaat dateert uit het jaar 220. Je ziet een schip met zes roeiers en twee roergangers. Er steken tweeëntwintig roeispanen uit de buik van het schip. Verder is het beladen met wijntonnen. Oorspronkelijk bestond het grafmonument uit twee van deze schepen, maar het andere is jammerlijk verloren gegaan. De afbeelding symboliseerde het beroep van de gestorvene, hij was wijnhandelaar. In de vierde eeuw vond er een grote opleving plaats van de Gallo-romeinse cultuur in het Moezelland, te beginnen bij Constantijn de Grote. Er werd volop gebouwd, en het vreemde is dat men daarbij onder anderen relatief jonge grafmonumenten gebruikte als bouwmateriaal. Ons schip diende als funderingssteen van een fortificatie in Neumagen en kwam pas bij opgravingen, eind negentiende eeuw, weer tevoorschijn. Het schip bevindt zich nu dus in het Rheinisches Landesmuseum in Trier. Er staat een kopie van het grafmonument bij de Peterskapelle in Neumagen. Het Ministerie ging ook dáár kijken, maar dat viel toch wat tegen. Het beeld is niet alleen nagegoten, maar de ontbrekende delen van het origineel zijn ook aangevuld. Het is niet goed gedaan, het ziet er lullig uit. Daarom maar de afbeelding van het origineel, de beschadigingen ten spijt. Het is geen groot beeldhouwwerk, eerder aandoenlijk. Toonbeeld van degelijke Gallo-romeinse, burgerlijke kunst. Overigens wordt het schip, samen met nog wat archeologische vondsten, gezien als het bewijs voor de vroege wijnbouw in dat gedeelte van Duitsland. Neumagen (Noviomagus) is heden ten dage nog een belangrijk wijnbouwcentrum.

Wanneer schrijft het Ministerie weer eens over wijn? De vraag stellen is niet moeilijk, beantwoorden blijkt een stuk ingewikkelder. Het Ministerie is er namelijk niet zo bedreven in, in wijnschrijverij. We hebben tot nog toe een paar pogingen gedaan en waren daar redelijk tevreden over, maar liepen snel aan tegen de ingewikkeldheid van de materie. Wat vind je lekker? Waarom? Hoe beschrijf je dat? Hoe koop je in? Hoe voorkom je frustratie? Door de jaren heen hebben we wel wat smaak ontwikkeld. We proeven snel of het bocht is wat ons wordt aangeboden, dat is niet moeilijk. Ook ontwikkelden we onze voorkeuren. Dat was gecompliseerder omdat je veel verschillends moet proeven om er achter te komen wat er zoal is. En dan ook nog besluiten wat je lekker vindt. Beschrijven waarom een en ander zo is blijkt nog moeilijker.We zijn er huiverig voor dat ons verhaal ontaard in onduidelijk geneuzel of snobistische dikdoenerij. En klakkeloos overschrijven (van anderen die het wel kunnen) is ook al zoiets. Goed inkopen is pas echt ingewikkeld. Zo bestaan er prima slobberwijnen voor heel weinig geld, maar hoe vind je ze? En dan zijn er middenklassers die het Ministerie nog niet zou willen gebruiken om haar azijnvoorraad aan te sterken, maar je kent ze vaak op voorhand niet. De frustratie slaat echt toe wanneer je voor veel geld iets goeds denkt te kopen en de wijnhandelaar heeft je bedot. Teruggaan met het bonnetje en het restant van de wijn heeft weinig zin want “smaken” verschillen. (Nóóit meer teruggaan naar desbetreffende slijter lijkt nog de beste remedie.) Hopeloos is de situatie nu ook weer niet… Er is vooral je eigen smaak, onderschat die niet. Met vallen en opstaan leer je snel. Het Ministerie heeft een paar tips om de schade en frustratie fors te beperken. We verwijzen naar de wijnlogs van Ed Starren: De Wijnerij en het Wijnlog van Mariëlla Beukers. Ze staan bij onze links. Het Ministerie maakt dankbaar gebruik van hun expertiese. Lezer, doe er je voordeel mee. Dan is er natuurlijk de Supermarktwijngids van Nicolaas Klei. Onmisbaar instrument en absolute aanrader. Het Ministerie zal ook in de toekomst haar best blijven doen iets zinnigs te zeggen over wijnen, eerlijk naar eigen bevinding. De wijn die achter het afgebeelde etiket hoort te zitten zullen wij nooit drinken. De versierde bovenrand is ontworpen door een van onze favorieten: Antonio Tàpies.