“Zoek maar een mooie foto uit, en maak eindelijk dat stukje!” zei ze toen ze vanochtend de deur uit ging. En dat doe ik dan.

Je hebt van die tijden dat alles op een hoop komt. Zondag kwamen de nacht-collega’s eten, en verder kregen we het hele weekend door bezoek. Wij vonden het prachtig, we kwamen daardoor echter niet toe aan de dingen die we óók gepland hadden.
Bijvoorbeeld had ik je willen vertellen wie de halfmiljoenste pagina heeft bekeken.
“Wat zegt U?” 
Jazeker lezer, sinds het ontstaan van het Ministerie zijn er een half miljoen pagina’s bekeken op dit web-log.
Het zag er aanvankelijk naar uit dat het heuglijk feit ergens aan het eind van deze week zou plaats vinden en dat we in alle rust van uur tot uur de bewegingen op het web-log zouden kunnen volgen. We zouden dan iets aardigs doen met of voor de vereerde lezer-van-half-miljoen. Echter…

Afgelopen vrijdagochtend werd het Ministerie geïnterviewd door Ad de Koning,  journalist van het Eindhovens Dagblad. De dag daarop stond er al een artikel in de Helmond-bijlage van die krant. Mét foto besloeg het bijna een halve pagina. We waren natuurlijk gepast trots, dat kun je begrijpen. We konden echter niet bevroeden wat zo’n artikel teweeg brengt. ‘s Ochtends in de plaatselijke Super begon het gedoe: “Wah itte gullie vanaovund?” Niet één, maar wel tien keer. Op de markt in Helmond werden we door vreemden aangesproken. Ook zij hadden de krant al gelezen. We kregen berichtjes uit Spanje. En er waren nog anderen die reageerden op het log. Mensen vinden het echter makkelijker om te reageren via de mail. Onze mailbox zit nu dan ook verstopt. Hartverwarmende reacties, dat zeker. We zijn er trots op en een beetje verlegen mee.
Een direct gevolg was natuurlijk ook een forse toename van bezoekers. Hadden we er de laatste maanden vijf- à zeshonderd per dag, gisteren steeg het aantal naar 1014 (duizendveertien!).
Tja, en in dát gedoe zijn we dan de halfmiljoenste-pagina-bekijker uit het oog verloren. Ergens in de heel vroege zondagochtend moet hij of zij gepasseerd zijn. Het is niet meer te achterhalen.
Er komt echter een hernieuwde kans op een web-log-feestje. Binnenkort zullen we de tweehonderd duizendste bezoeker ontvangen. We zullen ons best doen om die wél te traceren.

De foto nam Ellen tijdens onze vakantie. Mensen-goedheid, wat was dat een lekker gebakje.

© paul

Bij de kermis in Gemert hoort ook Koks-kermis. Daar strijden om het jaar de Groene en de Rooie schut om de koningstitel. Vorig jaar werden Hans en Marleen koning en koningin van de Groene schut.
Zojuist belde de Jongste Bediende dat Toon Grassens de nieuwe koning van de Rooie schut is geworden!

Toon, Gefeliciteerd!!!

En voor alle culies in Brabant die het artikel in de krant lazen en zich nu afvragen of dit weblog wel echt over eten gaat; Het eten komt er aan! Soms zijn er ook andere genoegens belangrijk in ons dorp!
Vanavond gebakken grote garnalen met knoflook, en gestoofd lamsvlees!

© ellen

Ik zou nog het recept schrijven van gisteren…Nou ja, zo gaat dat, druk, druk, druk…
Vanmorgen kwam er een journalist van “onze eigen krant”, het Eindhovens dagblad. Een klein stukje wilde hij schrijven, over kookweblogs, helemaal ‘in’ op dit moment kennelijk. Natuurlijk voelden wij ons weer zeer vereerd.
We hebben zo goed als we konden de vragen beantwoord. En natuurlijk veel meer verteld dan deze meneer wilde weten, vergeten foto’s te maken… Nou ja, slecht verslag van onze kant. Ik hoop dat hij er morgen iets moois van maakt!

Intussen zijn we ook nog druk met de voorbereiding van een afscheidsdiner voor de ex-nachtcollega’s van Paul, er moet dan toch iets lekkers op tafel staan. En we hadden al weer te lang gewerkt, dus moesten we dringend vrienden opzoeken, en dat liep natuurlijk een beetje uit…

Om een langdradig verhaal kort te maken, van koken kwam niets meer vandaag! We zijn maar naar het plaatselijke Griekse restaurant gegaan. Paul at stifado en ik lamskarbonaadjes, glas wijn erbij, kopje espresso toe en we waren best tevreden.

Dan nog een rondje met hond Max om kerk en kasteel… Dat ging dus helemaal fout. Op het moment dat ik de deur uitstapte barste er een hevig vuurwerk los. Ik was het alweer vergeten maar het is hier ook nog kermis!
Als hond Max ergens een gruwelijke hekel aan heeft dan is het wel vuurwerk!!!
En dan ook nog zo dichtbij!!!
Terug naar huis dus en wachten tot het over is.

Na een half uurtje waren de kruitdampen opgetrokken en deden hond en ik een nieuwe poging. Fototoestel mee om een leuk kermisplaatje te maken. Blijkt hond Max dus ook een gruwelijke hekel aan kermisgeluiden te hebben…
Beetje bewogen foto met hond aan mijn arm, maar toch kermis in Gemert…

En, niet vergeten morgen in de krant te kijken!

© ellen

Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw staat het pand aan de overkant. Ons huis was er iets eerder.
En vanaf het allereerste begin werd er café gehouden in dat pand.
Ik heb er een groot deel van mijn leven tegenover gewoond, ik heb ze zien komen en gaan, de verschillende uitbaters.
De laatste pakweg twintig jaar bood het pand onderdak aan “Café Alleman”. Eerst gerund door een collectief, later uitgebaat door Mat en Suzanne.
En vrijdagavond hebben we het dan met z’n allen gesloten.

Het zijn met name de de activiteiten die “Alleman” tot een bijzondere gelegenheid maakten. Eerst en vooral was het een echt biercafé, lang voordat speciaalbieren gemeen goed werden. Altijd iets bijzonders uit de pomp, en altijd een verbluffend groot assortiment op fles.
Verder fungeerde het café als podium voor kunsten van alle diciplines, waarbij “levende” muziek de boventoon voerde. Maar ook Amnesty hield er domicilie, en het Literair Café, de Liederentafel, de ZAP, Hullie en Wai, de Trommelbende van Joyce. En al die anderen.
Elke dinsdagavond was er life-music van internationale allure, het kostte niks. Na afloop van het concert werd er rond gegaan met de pet om de artiesten een klein beetje schadeloos te stellen.
En natuurlijk was “Alleman” voor het Ministerie gewoon het-café-aan-de-overkant. Het buurtcafé waar we even binnen wipten voor een snelle borrel, een gloednieuwe dorpsroddel of gewoon om goede dag te zeggen.

Vrijdagavond sloten we het café, samen met een paar honderd andere gasten. Het was een geweldig feest, maar wel een met een diep droeve ondertoon. Mat en Suzanne waren oorspronkelijk van plan het bedrijf op een andere plek voort te zetten, dat gaat om allerlei reden niet door. 
Iedereen van de aanwezigen vroeg zich af waar men elkaar nu nog zou kunnen ontmoeten. Een alternatief is vooralsnog niet voor handen. Ons dorp heeft er voor enige tijd honderden daklozen bij!

Natuurlijk werden er tranen gepinkt en werden er troostende woorden gesproken. En ook de sloten drank die er vloeiden maakten van het feest zo’n sentimenteel-zompige gebeurtenis die ieder nog lang zal heugen.

“Alleman”  is niet meer, over een goed jaar zullen er appartementen tegenover het Ministerie staan.

© paul

P.s. Voor al dat volk dat om fotos vroeg van het feest: Ik heb op mijn Flickr fotosite een mapje aangemaakt met de titel: Afscheid Alleman. Met dank aan gastfotograaf Peer Schoofs die een deel van de foto’s maakte.
Ellen.