Culinaria Italie, – Frankrijk, -Spanje, -Duitsland, -Europa, -U.S.A., -Griekenland, -De Cariben. Verschenen bij Könemann. Ingebonden, met harde kaft. ISBN kan ik niet noemen, want ik heb delen in het Frans Duits en Nederlands. Zijn in veel boekhandels te koop voor ongeveer € 25,- . Het zijn forse boeken, 28×32 cm, ongeveer 500 bldz. Per deel. Geen lichtgewichten dus! Een aantal delen heb ik al jaren en er gaat bijna geen dag voorbij dat ik niet even in een van de boeken snuffel. Per deel worden provincies of gebieden behandeld, met veel productinformatie, prachtige foto’s, en telkens zo’n 350 recepten. Een overzichtelijk register, een hoofdstuk kooktechnieken, en een uitgebreide inhoudsopgave, maken dat je snel informatie kunt vinden. We nemen ze zelfs mee op vakantie. Er worden heel veel streekspecialiteiten beschreven, zodat ze prima kunnen dienen als reisgids. Om de plaatselijke specialiteiten op te zoeken, hét winkeltje waar de beste worst verkocht wordt, of de boerderij waar ze die heerlijke kaas maken. Maar ook waar de messenfabriek in Frankrijk staat, of waar de Barolowijnen in Italie te vinden zijn. Waar je bier moet drinken in Duitsland en Tapa’s kunt eten in Spanje. Vrienden van ons waren in Italie en vonden via Culinaria Italie het beste adres voor worst in Ansuini. Ze kregen van de worstmaker zelfs een handtekening in het boek! (Italie bldz 252). Zie ook log capello del prete; 22 september. In het deel Europa, hoofdstuk Oostenrijk, bldz 229, zit Herr Hawelka naast de kassa van zijn beroemde koffiehuis in Wenen. Bij ons bezoek zat hij er in levende lijve alsof hij nog steeds poseerde voor de foto. Kortom deze boeken mogen bij echte kook- en eetliefhebbers niet ontbreken! Enige nadeel,; ze zijn niet geschikt voor een rugzak-wandelvakantie, te zwaar!
© ellen
Enfin… Maigret is een publiek figuur en behoeft niet al te veel uitleg. Commissaris van de Police Judiciaire de la Seine is hij en zijn standplaats is het Quai des Orfevres in Parijs. Voornamelijk houdt Maigret zich bezig met moordzaken. Soms wat norsig, meestal bedachtzaam, Maigret zegt doorgaans niet al te veel. Hij is van middelbare leeftijd en wordt in de loop van de tijd (76 romans, geschreven tussen 1932 en 1972) nauwelijks ouder. Maigrets levensstijl is Bougondisch van inslag. Hij eet vaak en veel, met een nadrukkelijke voorkeur voor de klassieke Franse keuken. Zijn vrouw is een voortreffelijke kokkin en zijn vriend en huisarts Dr. Pardon vergast hem eens per veertien dagen op een rijke dis. Buiten dat heeft Maigret een feilloze neus om in Parijs en verre omstreken de goedburgerlijke restaurantjes te herkennen waar men nog traditionele en streekgebonden keuken pleegt te bezigen. In elke Maigretroman zijn daar voorbeelden te over van te vinden. En natuurlijk wordt, zoals het bij een gourmet betaamd, alles rijkelijk besproeid met het beste dat Frankrijk aan dranken te bieden heeft. En dat laatste nu baart me enige zorgen… In ‘Maigret in Vichy”bekent de commissaris aan zijn vriend Dr. Pardon (na een overdadig maal) dat hij zich de laatste tijd wat minder voelt. Opgeblazen gevoel, vermoeidheid, soms duizelingen. Pardon neemt het allemaal niet zo ernstig, maar schrijft Maigret toch een vacantie voor in Vichy, alwaar hij dan tevens een gezondheidskuur moet ondergaan. Veel wandelen en op gezette tijden drinken van het heilzame water. Vóór aanvang van de kuur wordt Maigret bevraagd door een van de kuurartsen aangaande levensstijl en consumptiegedrag. Maigret bekent: “Bij de maaltijd drink ik twee, drie glazen wijn. Bij uitgebreidere diners een fles. Op kantoor drink ik een paar glazen bier, die we laten brengen door een brasserie op de hoek. Elke namiddag nemen we een, twee aperitiefs (Pastis). Het werk brengt met zich mee dat ik vaak hele dagen doorbreng in het café, ik drink dan calvados of armagnac. Voor het naar bed gaan neem ik twee, drie glaasjes pruimenjenever die mijn schoonzus regelmatig stuurt vanuit de Elzas.” 
De dokter concludeert: “Van echte onmatigheid kunnen we dus niet spreken”.”(Het staat er echt!) Ikzelf ben er evenwel van overtuigd dat Maigret nog een en ander verzwegen heeft. Lezen we niet in “Getuige Maigret” dat hij “s ochtends rond 09.00 uur graag een glas witte wijn drinkt omdat dat zo prettig de dorst lest? (Jaja…) En in minstens ‘n derde van de romans schiet Maigret schielijk aan de cognac wanneer het hem even te veel wordt op kantoor. Hij bewaart de fles achter een hoop rommel in zijn archiefkast. Ik begin te vrezen dat het “Maigret drinkt” uit de titel een eufemisme is voor “Maigret is aardig aan de drank”. Ik maak me zorgen over mijn held…