We hadden vakantie, Ellen en ik, Grote Vakantie…

Je zou rond deze tijd berichten van ons ontvangen uit een zuidelijk deel van
Frankrijk, dat was de bedoeling. We hadden onze zinnen gezet op een bezoek aan
het Fernand Léger-museum in Biot, het stond al jaren op onze verlanglijst. En
passant bezochten we dan het Chagal-museum, daar in de buurt, en ook nog een
tentoonstelling ter ere van Picasso. Dat was de bedoeling…

Enfin, ( en oh rampspoed), we waren genoodzaakt thuis te blijven dankzij een
kapotte auto. Het ding gaf de geest, en wel definitief. We zochten naarstig naar
oplossingen voor het debacle van ons rollend materieel, maar een en ander bleek
niet zo snel te regelen als wenselijk was. Dien ten gevolge bléven we thuis.

Ellen vreet zich al dagen door een onoverzienbare stapel misdaadromans en ik
vermaak me met de ellende van de Graaf van Montechristo. Dat mag dan
naar vakantie klinken, dat is het niet. We doen dit altijd al. Kortom  Om de
zeeën van tijd niet door volkomen lusteloosheid en verpest humeur te laten
vergallen bedacht Ellen een huiselijk alternatief. We zouden de keuken
opknappen.

Enige jaren geleden toonden we hoe onze keuken een nieuw aanzicht kreeg. We waren er
trots op, het zag er geweldig uit. Echter, de nieuwe laklaag bleek niet van de
kwaliteit die we ons wensten. Al snel bladderde de verflaag op strategische
punten af. Uiteindelijk onttakelde het geheel tot een rampzalig punt waarop we
niet anders konden dan ingrijpen. Onze gedwongen thuisvakantie bood een
mogelijkheid om eindelijk dié tijd in de keuken te investeren die we onder
normale omstandigheden niet hadden.

Nu is het overschilderen van een keuken op zich een aardige bezigheid. Een
ander kleurtje, de entourage herschikken, een beetje poetsen… Zo niet dit
geval! De laatste verflaag was slecht, die moest er helemaal af. En daarmee ook
de onderliggende verflagen. Het betekende dus: afbranden, schuren, gronden en
lakken. In onze overmoed calculeerden we vijf dagen voor de klus. Daarna konden
we gebruik maken van een leenauto en alsnog een deel van onze vakantie
beleven… Mooi niet!

Het duurde allemaal langer, dingen zaten tegen, we weigerden om dagen van
meer dan tien uren te maken. Dien ten gevolge verloren we de bulk van onze
vakantie. Over hulp en medeleven hadden we overigens niet te klagen. Het Kind
stond ons een aantal dagen energiek bij en ook Ans stopte een substantiëel deel
van haar vrije tijd in ons projekt. Dat was van groot belang, zonder hen had het
allemaal nog veel langer geduurd. (Het Kind had nadien twee dagen koppijn ten
gevolge van de kwade dampen, Ans liep een échte spit op.)

Ondanks alle goede voorzorgen lag het hele huis vol met een flinterdunne laag
stof, groen-geel schuurstof. Wat een zooi…

We zijn klaar met de klus lezer, we zijn er mee klaar. Gisterenmiddag om een
uur of twee was het gedaan. Alles weer ingericht, alles gepoetst. (Met dank ook
aan Petra!)

We hebben het wapenfijt gevierd met een maaltijd met gegratineerde oesters,
besproeid met een fles Sancerre.

Ach lezer, ik bied je mijn oprechte excuses aan voor het feit dat we niet aan
schrijven toekwamen. Maar het zat er echt niet in, we waren elke avond te moe.
En dat, terwijl er eigenlijk genoeg te schrijven was. De Jongste Bediende pootte
zijn aardappelen, ze staan al boven de grond. Vriend Jan bezocht de Grote
Brouwerijen in de Westhoek, hij nam van alles wat hij daar zag en ontdekte een
aantal exemplaren mee naar huis. Ik heb mogen proeven…

Vanaf morgen beloof ik je weer artikelen en recepten, te beginnen met die
geweldige oesters… Gegratineerd lezer, gegratineerd zoals ik ze het
allerlekkerst vind…

© paul