Collega Elma bracht vandaag een zelfgebakken hart mee voor bij de koffie. Jawel Valentijnsdag. Ik was het eigenlijk vergeten en ik heb ook niets bijzonders bedacht voor ons eten vanavond. We zien nog wel. Wie vandaag een echt Valentijnsdiner wil maken kan eens een kijkje nemen op het weblog van Janneke Vreugdenhil Zij schrijft al de hele week over Valentijnsmenu’s!
Gisteren hadden we heel weinig tijd en het kwam er niet meer van nog op te schrijven wat we gegeten hadden.
Een snelle maaltijd, een pittige saus van vis en tomaten met spaghetti.
Voor de saus nam ik;
2 visfilets, het maakt niet zoveel uit welke vis je gebruikt
een paar dobbelsteentjes gerookt spek
4 chilipepertjes
olijfolie
1 ui en 2 teentjes knoflook fijngesneden
50 cl tomatenpulpo
1 kop visbouillon
gedroogde oregano, gehakte peterselie en een paar olijven
peper en zeezout
Ui, knoflook en het spek even aanbakken in de olie. Dan de pepertjes erbij en de tomatenpulpo.
De vis in stukjes snijden en in de saus leggen, de gedroogde oregano, wat versgehakte peterselie en de olijven toevoegen. Laat de saus zo ongeveer 15 minuten zachtjes pruttelen. Breng verder op smaak met peper en zout. Voeg eventueel wat bouillon toe.
Een snelle, smakelijk maaltijd.
Espresso toe.
Boerenkool met worst dat aten wij vandaag. Lekker een keer hele gewone stamppot, voor ons bijzonder, wij eten niet zo vaak stamppot omdat Paul meestal geen koolhydraten eet en stamppot zonder koolhydraten dat gaat nu eenmaal niet. Omdat we de komende dagen toch even niet op koolhydraten letten vandaag maar eens stamppot van boerenkool.
Een lekker stukje worst erbij van de biologische varkens en een paar gebakken spekjes.
Aardappelen en boerenkool koken, afgieten en stampen. Extra lekker maak je dit gerecht door veel versgemalen zwarte peper over de stamppot te strooien én een paar drupjes balsimicoazijn toe te voegen.
Espresso toe.
Geruime tijd sierde de foto de kop van ons web-log. Hijn maakte hem tijdens een bezoek aan Florenville, in het zuiden van Wallonië, tegen de Franse grens. Het is alweer een paar jaar geleden.
Het Ministerie bezocht het stadje met Ans en Hijn en de Keizer van Monera ter gelegenheid van de Aardappelfeesten die er elk jaar rond het tweede weekend van oktober worden gehouden. De omgeving van Florenville levert namelijk een bijzondere aardappel: de Plate de Florenville (soms ook Platte de F. of Bec de F.) De zaterdag van het feest is voor kleine verbouwers en particulieren. Op zondag wordt de jaaropbrengst van de grote boeren verhandeld en vindt zijn weg, voornamelijk naar het restaurantwezen van België en Noord Frankrijk. De aanbouw is klein en de prijzen zijn hoog. Maar weet je een kilotje te bemachtigen, dan heb je ook wat.
En een bijzondere aardappel is het, die Plate de Florenville. Een vastkoker met een hele delicate smaak. Het kleine zoetje op de achtergrond maakt het een bijzondere begeleider van met name wild.
Tijdens de Aardappeldagen biedt elk restaurant in en om Florenville van die schotels aan zoals op de foto. Aardappelen, uien en worst van de beste kwaliteit, badend in een geurige fond, direct uit de oven. Een glas Orval erbij en je waant je in de hemel.
Dit jaar vinden de Aardappelfeesten plaats op 13 en 14 oktober. We moeten er onze agenda maar op afstemmen…
© paul
Gisteren kwam er van een echte maaltijd niets meer. Ik schreef het al; de pakjes voor carnaval moeten gemaakt worden en daar zijn we wel even mee doende. Gisterenochtend heb ik snel een Appelstrudel gebakken en een flinke pan groentensoep gemaakt, een echte maaltijd komt er niet meer van met een huis vol
Het werd een hele gezellige zondag; vier snorrende naaimachines en op de achtergrond; radio 1 “Langs de lijn”, met verslag van het schaatsen, (wij hebben geen televisie op de benedenverdieping) een werkelijk nostalgische middag. En nog een paar uurtjes knippen, naaien, meten en veranderen, en alle pakjes zijn nu bijna klaar.
Vandaag dus hoog tijd voor een gewone rustige maaltijd; een varkenshaasje even aangebraden en in de oven rustig verder laten garen.
En gestoofde venkel met sinaasappel.
Voor 2 personen;
1 flinke venkelknol ( ongeveer 450 gram) in fijne reepjes gesneden
Wat fijne reepjes van (een biologische) sinaasappelschil zonder het wit, alleen schil
1 eetlepel olijfolie
peper en zeezout
1 kopje bouillon
Verwarm de olijfolie en voeg de venkel toe, bak de venkel zachtjes even aan. Doe er dan de reepjes sinaasappel erbij en de bouillon.
Laat het geheel zo ongeveer 15 minuten zachtjes stoven. aan het eind van de stooftijd moet de venkel zacht zijn en de bouillon verdampt. Breng op smaak met peper en zout en strooi er wat groen van de venkelknollen over.
Ik at er nog wat pasta bij.
Een stukje kaas toe.
En espresso.
We beleefden vandaag de eerste echte lentedag. Mede daardoor, maar ook omdat er zo veel was bij te praten duurde het bezoek van Eupotours tot in de vooravond. Later op de dag waren er weer andere zaken gepland, zodat de tijd om de culinaire voornemens voor het weekend ten uitvoer te brengen gewoonweg ontbrak.
Ondanks dat maakte Ellen er toch nog iets moois van. Snel en lekker. Het enige gerecht dat iets meer tijd vergde was de witlof uit de oven. (Witlof koken, uit laten lekken, plak ham erom draaien, in een ovenschaal schikken, beetje geraspte kaas erop en een kwartiertje in de oven.) Gebakken lamskarbonaadjes erbij en aardappelpuree uit de oven.
Een paar dagen geleden aten we ook aardappelpuree, vers gemaakt met de knijper. Ik had echter veel te veel en het restant ging in een schaal in de koelkast. Natuurlijk is die puree na een paar dagen niet meer smeuïg en luchtig. Ellen loste dat probleem op door in de puree kleine blokjes kaas te drukken. Trapistenkaas van de Abdij van Orval in Zuid-België. Wat we na een kwartiertje grillen in de oven overhielden was niet aardappelpuree. Nee, het bleek een soort aardappel-kaaskoek geworden. Rijk en romig van binnen en krokant van buiten. Uitproberen luitjes!
Een glas rode wijn uit Portugal en de maaltijd was af.
© paul
Ellen had het kaasje vrijdag al gesignaleerd in de schappen van de zuivelafdeling van de Grootgrutter in ons dorp, maar om een of andere reden niet gekocht. Toen ik zaterdagochtend om verse broodjes ging lag het er nog. Ik besloot het kaasje aan te schaffen.
Het kaasje heet Chaource, naar het gelijknamige plaatsje in het zuiden van de Champagne. Het heeft een AOC keurmerk en dat betekent in Frankrijk altijd dat de productie aan strenge wetten onderhevig is en dat de kwaliteit is gewaarborgd. Deze kaasjes mogen ook alleen maar geproduceerd worden in de buurt van Chaource, in een afgebakend gebied in de Champagne en een klein stukje van Bourgondië.
De basis is rauwe koemelk uit de streek. De massa wordt langzaam gestremd, het neemt wel twaalf uren in beslag. Het rijpingsproces is doorgaans aan de korte kant, maar duurt toch zeker veertien dagen en kan in uitzonderlijke gevallen oplopen tot acht weken. Die rijping vindt plaats op roggestromatten, je kunt de strepen daarvan terug zien op de huid van kaasjes. Ze komen in twee maten en wegen dan respectievelijk een half of een heel pond. De vorm is altijd cylindrisch. Van oorsprong was de Chaource een verse kaas en werd dan ook “demi-sec” verkocht. Tegenwoordig zie je ze alleen nog maar als gerijpte kazen.
Wanneer de Chaource jong is heeft hij een heel lichtgele zuivel die rul of krijtachtig van structuur is. Hoe rijper de kaas wordt, hoe meer hij gaat vloeien vanaf de randen van de korst naar het midden toe.
Zoals je op de foto kunt zien was dat kaasje van ons al aardig op leeftijd. Nagenoeg de hele zuivel was vloeibaar. Ik dien er wel bij te zeggen dat het de hele dag in de keuken bij kamertemperatuur had liggen wachten. Voordat ik het kaasje aansneed versprijdde de witte schimmelkorst een heerlijke paddenstoelengeur. Je waande je in een herfstbos. Door de forse rijping van ons kaasje was de smaak getransformeerd van mild naar notig en champignonachtig. Niet op Camembert- of Briesterkte, maar toch… We hadden even geen peren in huis en dat was jammer. Want dit was nou bij uitstek zo’n kaasje dat je als dessert eet met vers fruit.
Een uitstekend kaasje, dat was onze conclusie. Niet de kwaliteit van een échte Brie of Camembert maar toch zeker ook geen alledaagse middelmaat uit de Grote Fabriek. Ons kaasje woog 250 gram en we betaalden er € 4, — voor en dat was beslist niet teveel. Onze Grootgrutter is goed bezig.
© paul
Gisteren tussen het ontwerpen van de tasjes toch wat tijd gevonden om een maaltijd op tafel te zetten. Als er veel andere bezigheden zijn kun je kiezen tussen super-snel-klaar-eten of juist iets wat moet stoven. Een stoofpotje moet je even samenstellen maar dan gaart het vanzelf en vraagt verder weinig werk. Ik had nog varkenslapjes van de Sumiranvarkens en gebruikte die voor het stoofpotje.
Voor 4 personen;
750 gram varkenslapjes in reepjes gesneden
olijfolie
1 ui en 3 teentjes knoflook, fijngesneden
1 blik kleine tomaatjes
een plukje gedroogde trompette de la mort, paddestoelen met een bijzondere fijne smaak, de zwarte kleur geeft bovendien een mooi contrast in de stoofpot, laat de paddestoelen een half uur weken in lauw water
2 chilipepertjes
wat verse basilicum en peterselie, vers en fijngehakt, peper zout en wat citroenrasp
eventueel wat bouillon
Braad het vlees aan in de olie, voeg ui en knoflook toe en bak even mee. Doe de pepertjes erbij de tomaatjes, de paddestoelen en de kruiden.
Laat het geheel zo een uurtje stoven. Voeg eventueel wat bouillon toe of het weekvocht van de paddestoelen. Breng op smaak met peper en zout en wat citroenrasp.
Wij aten er pasta bij en een salade van ruccola.
Een stukje kaas toe.
En espresso.
© ellen
Het was geen toeval dat we vandaag paardenbiefstuk aten. De directe aanleiding was een publicatie op het Foodlog, (donderdag 8 februari), geplaatst door Wouter van der Land. Hij schreef over een onderzoek naar paardenvlees in onze huis-tuin-en-keukensnacks, gedaan door studenten van de Universiteit van Wageningen, in opdracht van Wakker Dier. Binnen de korste keren volgden er zo’n zestig reacties op het artikel. Een leuk debat, het houdt de gemoederen bezig. De uitslag van het onderzoek was voor het Ministerie overigens niets nieuws, we deden zelf anderhalf jaar geleden al veldonderzoek en ontdekten dat een fors aantal snacks wel degelijk paardenvlees bevatten. De Wageningse studenten deden niks anders dan ik, behalve dan dat ze wat meer snackverpakkingen lazen.
Maar goed, we hadden er zin in gekregen en dus kocht ik vrijdagochtend twee paardenbiefstukjes bij slager Snijders. Nederlandse lapjes, werd ons verzekerd. Ze wogen 160 gram het stuk. Thuis bleek dat ze niet helemaal naar onze zin gesneden waren; volgende keer beter opletten dus. Ik heb ook maar meteen een onsje paardenrookvlees gekocht. Sappig, zacht en een tikje zoet.
Ellen maakte de biefstuk vanavond klaar. De foto toont de prachtige structuur van dit biologisch verantwoord vlees. We aten er broccolipuree bij, frietjes en gebakken champignons. Een glas rode wijn uit Portugal maakte de gang af. Stukje Munster en espresso toe en een stukje bittere chocolade.
De andere tak van het slagersgeslacht Snijders leverde de laatste paardenslachter van ons dorp. Hij werkt intussen al weer jaren als bibliothecaris. Het Ministerie is van zins hem binnen niet al te lange tijd te gaan interviewen. Daar moet toch een verhaal te halen zijn…
© paul
Het wordt hier een paar dagen snel klaar eten! We hebben namelijk even andere bezigheden; de carnavalsoutfit moet nog gemaakt worden en we zijn dit jaar later dan ooit te voren begonnen. Alle hulptroepen worden ingeschakeld. Bij Eupotours worden zelfs de kinderen al aan het werk gezet.
En over kinderen gesproken; Wie had dit ooit gedacht??? Als ze die spelden nou maar niet inslikt!
Mijn taak is vanmiddag een zestal tasjes te produceren, dus laat ik maar snel aan de slag gaan.
We verklappen natuurlijk nog niet wat het allemaal gaat worden, maar deze laarsjes in de perfecte schutkleur laat ik toch vast even zien!
© ellen