Mosselen en frieten het is een twee-eenheid, in ieder geval in de Lage Landen…

Ik schreef je al dat die Red Baron vrijwel overal voor is te gebruiken. Tijdens het vrijdagmiddag-café had Vriend Jan er frieten van gebakken. Het was een groot succes, en het leek ons een prima idee om dat thuis ook te doen. Als begeleider van de mosseltjes.

We sneden ze met de hand. Het worden dan automatisch wat men in Nederland Vlaamse frieten noemt. En we bakten ze naar Vlaamse traditie in ossenwit. Wij weten heus wel dat dat een “hard” vet is, en per definitie ongezonder dan allerhande andere bak- en frituurspullen. Maar we eten zo zelden frietjes dat het voor die ene keer best kan. En het is en blijft het lekkerst, frituren in ossenwit.

Zoek de grote exemplaren uit je aardappelmandje. Schil de piepers en versnijd ze tot frieten. Zorg wel dat de steeltjes allemaal min of meer gelijk zijn. Daarna spoel je de frieten met schoon water. Je ontdoet de frieten zo van het overtollig zetmaal aan de buitenkanten. Droog de steeltjes goed in een theedoek of met keukenpapier. Frituur ze vervolgens tot ze ongeveer gaar zijn. Dat duurt bij 170 graden een goede 6 minuten, afhankelijk van de dikte van de steeltjes. Laat ze even uitlekken op keukenpapier, maar beter is om ze te laten “springen”. Gewoon opgooien vanuit de vergiet. Het idee is dat het vet op de frieten dan indroogd, zodat ze niet zweterig en klef worden. Bak ze dan voor de tweede keer tot ze er goudgeel uitzien en krokant zijn aan de buitenkant. Reken voor het afbakken bij 190 graden op ongeveer 3 minuten. Schep ze in een grote vergiet en schud ze flink om. Er moet lucht bij.

Zorg dat je niet teveel frieten in één keer bakt. Het vet koelt af en de frieten kunnen gaan klonteren. Frieten moet kunnen “zwemmen”.

Het lijkt allemaal wat ingewikkeld, maar dat is het niet. Het is zo gebeurd en het resultaat is een culinaire ster waardig.

Hond Max houdt niet van friet. Nog onlangs had hij op straat de kans om een hele afvalbak van de lokale frietboer leeg te schranzen, hij bedankte er vriendelijk voor. Deze frieten echter konden zijn goedkeuring wegdragen, maar waarschijnlijk niet omwille van de kwaliteit. Nee, hij wist dat de frietaardappelen uit Marleen d’r tuintje stammen. Onze hond is een ras-hypocriet…

© paul

Linzen zijn lekker, zoveel is zeker. En je vindt ze in allerlei kleuren, maten en variëteiten. En elk linzen-producerend land heeft wel een bijzondere soort in de aanbieding. De oorsprong van deze peulvruchten moet je zoeken in Klein-Azië. Al lang voor onze jaartelling werden ze er gekweekt. En intussen hebben ze hun weg gevonden over de hele wereld. Alleen al in Indië worden ruim vijftig verschillende soorten verbouwd.

In Frankrijk zijn het de Puy-linzen die de nationale trots vertegenwoordigen. En eerlijk is eerlijk, ook het Ministerie mag ze graag als favoriet aanprijzen. Maar Frankrijk heeft meer…

Het was, geloof ik, Piet die met een pak linzen uit de Berry langs kwam. En iets later vonden we ze zelf ook in een supermarkt in Luxemburg. Lentilles vertes du Berry, zo luidt de officiële naam. Een groep van veertig producenten in de Champagne Berrichonne in de regio Berry richtte een soort samenwerkingsverband op om de wat kwijnende linzenteelt nieuw leven in te blazen. Men zette in op kwaliteit, en met succes. In 1996 verwierf het verband het prestigieuse Label Rouge keurmerk, ten teken van productkwaliteit gepaard aan milieuvriendelijkheid. Later kwam daar nog eens het Europese keurmerk voor streekgebonden producten bij.

Ze smaken ons heel best, die linzen uit Berry. Zijn de Puy-linzen pittig van smaak, die uit Berry zijn eerder zoet en mild. En hoewel onze voorkeur uitgaat naar de smaak van de linzen uit Puy, zijn er genoeg maaltijdcombinaties te bedenken waarbij we eerder Berry-linzen zullen gebruiken. Eén nadeel wegen we echter zwaar. Ondanks de voorzichtige bereiding werden de Berry-linzen wat slapjes (en niet één keer, maar elke keer…). Dat gebeurt ons nu nooit met die van Puy.

De laatste keer dat we ze aten, samen met een gegrild kuiken, maakte Ellen er een torentje van. Leek het allemaal toch nog vormvast…

© paul