UNTERLINDEN…

Vergat ik nog te schrijven dat de wijn die we bij de garnalen dronken afkomstig was uit Colmar. (In de Elzas, Frankrijk) Een pinot gris “cave Unterlinden”. Een wijnkoophuis met heel aardige wijnen. De naam van dit wijnhuis refereert aan de naam van het grote Museum in Colmar waar het beroemde retable d’Issenheim te bewonderen is.

De fles is helaas nu leeg, maar we bewaren mooie herinneringen aan ons bezoek aan Colmar dit jaar. We waren daar in het Musée Unterlinden. Het is altijd aangenaam om, met een glas wijn erbij, nog eens terug te denken aan de vakantie. Na afloop van het museumbezoek in Colmar dronken we een glas wijn en aten daar Flammeküche bij. Flammenküche zijn een soort pizza’s. Heel dun brooddeeg, belegd met spekjes, ui en Munsterkaas, als het goed is, in een houtoven gebakken. Een aardige gewoonte is dat je er in gezelschap één bestelt, die samen opeet, en vervolgens nog één, en nog één enz enz. (dus steeds vers en warm). Met daarbij de nodige flessen wijn. Tot slot neem je dan nog een laatste Flammekuche bekleed met appeltjes en aan tafel geflambeerd met een eau de vie uit de streek. Voor de fans: heel veel Anthonius op het retable, maar daar kon ik helaas geen plaatje van vinden.

© paul

CHINEES SOMS WEL LEKKER…

Vanavond niet gekookt vanwege jubileum. We moeten allebei werken dus een feestje zat er niet in, maar gezellig uit eten gaan hebben we al een tijdje niet meer gedaan.

Toen moesten we nog kiezen waar naar toe! En dat is moeilijk hier in Nederland. We hebben deze zomer zo heerlijk gegeten in Frankrijk Duitsland Belgie Luxemburg, maar hier in onze buurt is het altijd gedoe, van te duur, tot niet lekker, te chique enz enz. Maar vooral; Wij vinden de prijs / kwaliteit verhouding in Nederland nergens op slaan!!!! Maar misschien zijn wij wel veel te kritisch.
We besloten dus maar naar een Chinees restaurant te gaan in de buurt. Een van de weinigen die nog géén “lopend buffet” heeft. Wij hebben er een hekel aan om met een bordje in de rij te moeten staan, en willen vriendelijk bediend worden aan tafel. En dat doen ze daar nog.
Wij eten er af en toe, en altijd hetzelfde menu, ervan afwijken bleek eerder niet goed.
Wij eten altijd vooraf Dim Sum; gestoofde garnalen, en dan Peking eend met pruimensaus.
Een Pinot uit de Elzas erbij en espresso toe.
Was het toch een beetje feest. De Dim Sum was lekker, er mocht misschien wat kruiden onder in het mandje, ziet er mooier uit en geurt lekker.
De eend was, is, altijd prima. Lekker knapperig geroosterd, pruimensaus beetje zoet voor mij, maar dat moet zo. Groenten verschillende soorten mooi van kleur en aardig op smaak.
De espresso slap.
Personeel echt vriendelijk, rekening redelijk.

Dit klinkt misschien een beetje negatief, maar het kan voor minder geld echt anders. Bijvoorbeeld bij “onze Chinees” in Septfontaines (Lux) Zheng!

Voor hetzelfde geld aten we bij Zheng:
Klein hapje als je binnenkomt; meestal stukje kip met sausje.
Jacobsschelp met Jacobsmossel met beetje miehoen in soja saus met koreander
Bouillon met Chinese paddestoelen of met (heel heet) citroengras en pepers.
Dim Sum 4 verschillende soorten in een mandje gestoomd op bladeren en kruiden, met sojasaus.
Een grote, hele, Dorade, gebraden in de oven en gloeiend heet op tafel met een saus overgoten.
Een schaal lamsvleesstukjes met lenteuitje en pepers.
Een schaal met Peking eendenpootjes (wat een woord)
Een desert een soort Dim Sum, maar dan gevuld met vruchten en door kokos gerold, met een sausje van verse vruchten en een bolletje ijs.
Espresso toe. Erbij een fles Pinot Markusbierg Schengen. Tja, het wordt hoog tijd voor vakantie.
Oja, dat alles geserveerd door heel vriendelijk, behulpzaam personeel, in een werkelijk prachtige ambiance. De inrichting is authentiek Chinees, de stoelen ook. Dat zit niet allemaal even gemakkelijk, maar ze zijn allemaal anders, en het personeel helpt je ruilen tot je de goede stoel gevonden hebt.
Dat moet ook wel want zo’n maaltijd duurt een hele lange avond.
Helaas heb ik geen foto’s van het mooie interieur en het lekkere eten daar.
Dat komt nog wel!

BIJNA JARIG, EN HOE WAS DAT IN 1999?..

Ik ben alvast aan het bedenken wat ik volgende week zal gaan koken. Zaterdag 1 oktober ben ik jarig en wil dat met wat vrienden vieren. Traditie is dan dat het feest in de middag begint, kunnen ook de kinderen komen, en ergens laat in de avond…..

Daar hoort natuurlijk ook wat te eten bij. Ik dacht wat inspiratie op te doen in het boek van 1999, maar wat blijkt, ik heb mijn verjaardag dat jaar helemaal niet thuis gevierd.
Wij hebben een stacaravan in Luxemburg en daar hebben we dat jaar, met de vriendenclub (Sientje van Loon) onze verjaardag gevierd.
Hijn is jarig 30 september en ik 1 oktober, het werd een echt feestweekende in 1999;
30 september. Hijn is jarig, hij mag dus kiezen waar we gaan eten, en natuurlijk kiest Hijn voor “de Portugees” (ons favoriete restaurant in luxemburg, in Wandhaff)
We zijn nog maar met een klein groepje maar iedereen wil iets anders kiezen dus het wordt een hele waslijst:
Hijn eet La bitoque, dat is een enorme biefstuk met een gebakken eitje erbovenop.
Ans en Jeanne, Pica Pau, een portugees gerecht met veel soorten groenten en varkensvlees.
Nico vooraf scampi’s á l’ail en dan calamares grillée
Peer, tonijnsalade, gevolgd door een enorme spies met verschillende soorten vlees
Ryan, ook tonijnsalade en daarna gegrilde kip op z’n Portugees
Frans, gegrilde vismix; zalm sardienes kabeljauw enz
Paul, vooraf scampi’s en daarna een kilo buzios (Portugese slakken gekookt in tomatensaus)
En ik at ook scampi’s en daarna gegrilde calamaris.
Natuurlijk werd er druk onderling geruild en geproefd wie wat at, overgoten met de nodige liters wijn.
Koffie en thee toe, de rekening bedroeg Lux Frs 7431,- voor dit alles.
Daarna nog alle café’s van Septfontaines bezocht [dat zijn er 2] en, dat is zo mooi van 2 verjaardagen achter elkaar, mijn verjaardag vast gevierd. Morgen gaat het gewoon door, dan mag ik kiezen waar we eten. Ha, dat wordt weer de Portugees. Er wordt dit weekende niet veel zelf gekookt. Het is ook echt pestweer, voor de mensen in de tentjes niet leuk

Geen ideen dus voor volgende week, wel een mooie terugblik, dat was een heel fijn weekende. Deze foto is van een andere datum, maar situatie is gelijk aan.

INGEZONDEN BERICHT…

Ziet en huiver! 

Het was koud, bitter koud in Florenville. De keizer had deze morgen het appèl geblazen in de rijpe weilanden. En er was ook een winkelke, een klein winkelke, maar dat was niet open. Om de Keizer weer gunstig te stemmen, organiseerden zijn kabinetsleden een aardappelfestijn in Florenville. Wordt vervolgd…
Ministerie van Watter(optoffel)staat.

 

 

 

 

De beroemde aardappelschotel uit Florenville (Belgie)
Als toetje een nipke in het Snollencafé van Giewel (Lux).

VERWAARLOZING VAN ETEN…

'vergeten'

Nu het lijkt te lukken met de foto’s nog maar een paar probeersels.Nou vind ik Dikmans ofwel negerzoenen al niet lekker, maar deze lijken echt niet meer voor consumptie geschikt.

We hebben ze gekocht in mei, toen we in Luxemburg waren. In augustus vond Neel nog een paar dozen in haar caravan. Wie zegt dat het de hele zomer slecht weer is geweest moet dit maar eens bekijken. Tot onze verbazing waren nog “eetbaar”. (Dat vonden sommige mensen tenminste.)

SALAMA DA SUGO…

Iedereen komt weer terug van vakantie, en het altijd weer spannend wat ze allemaal beleefd hebben. Jan en Ans waren dit jaar in Italie in Ferrara. Ze hebben voor ons een heel bijzondere worst meegebracht, “Salama da Sugo”.

Deze kookworst is gemaakt van varkenslever en -tong, in een gehaktmengsel van varkensnek, spek en varkenskop en gekruid met kaneel, peper, zout en kruidnagelen.
De worst wordt gestopt in een varkensblaas en moet dan minstens 6 maanden rijpen.
Dan moet de worst, in een linnen zakje, 6 uur gekookt worden. Het sap wat dan loskomt; de sugo, moet heerlijk zijn.
Ik bewaar de worst nog even tot er een geschikt moment is om hem klaar te maken. De Italianen eten deze worst bij voorkeur met kerstmis. Dat zal bij ons niet lukken want zo groot is de worst nou ook weer niet. meer informatie over de salama kun je vinden op

Wij waren zelf op vakantie in o.a. de Franse Jura en kochten daar ook “kerstworst”. Deze worst heet Jésus de Morteau. Het is een gerookte worst die voor gebruik gekookt moet worden. Meestal verwerkt in stoofpotten. In de kleine, stille, dorpjes rond het stadje Morteau waar de worsten gemaakt worden loopt het water je in de mond. Alles ruikt naar de worsten en ook hammen die daar overal gerookt worden.
In een restaurant daar in de buurt at ik een heel simpel, maar heel lekker voorgerecht; plakken Morteauworst gestoofd in een dikke saus van bouillon en rode wijn, opgediend in plakken met schijfjes gekookte aardappel erbij.