“>

We zouden een archeologisch themapark bezoeken. In Bourgondië. We hadden er over gelezen, en onze gedetailleerde landkaart gaf de plek haarfijn aan. De geschiedenis van de streek ten tijde van de Romeinse overheersing, uitgebeeld in inheemse boerderijen, vestingskamp en nog een en ander. Het lag in een bosrijk gebied, ingeklemd tussen de snelweg en een ruig gebied, nauwelijks geschikt voor agrarische activiteit. Het park was te bereiken via de Peage, maar ook in de buurt van een of andere negorij kon je erin. We cirkelden om de bewuste plek, in almaar kleinere kringetjes, en dat viel niet mee. Voortdurend zat de Peage in de weg, en anders wel een meertje, een boerderij, een koestal. Of de weg liep gewoon dood. Uiteindelijk wist een bewoner van dit “einde der wereld” te vertellen dat het archeopark al een jaartje dicht was. Men had alleen verzuimd dat ook kenbaar te maken aan deze en gene (bijvoorbeeld de VVV in Beaune).

We zijn toen maar uit de auto gestapt om een ommetje te maken. We wandelden om het dichte bos waarin het park was gesitueerd. Daar stonden de resten van Bourgondië’s vroege geschiedenis in de grond te zakken, en wij konden er niet bij.

Na een onoverzichtelijke bocht van een zandweggetje doemde plots het felle groen op van een gewas. We konden onze ogen niet geloven: wiet… En niet zomaar een beetje, wel een halve hectare (ik heb het uitgepast). Nog even dacht ik aan de hennepkweek voor de touwindustrie, zoals je nog wel eens in Zeeland zag. Maar zulke zware toppen, de hars schitterde in de zon. En die geur, die geur…

Niks touw dus, dit was pure Bourgogne Gold. We hebben een paar foto’s genomen en zijn toen maar snel doorgewandeld.

© paul

Nu leek het even alsof er gisteren niets geschreven is op dit weblog, maar Paul had een heel aardig stukje geschreven over “andere genoegens” op onze vakantie. Helaas door een stomme fout veegde ik het stukje per abuis weg. Sorry Paul, ik hoop dat je op kunt brengen nog één keer over die geweldige vonst te schrijven?
Ik was gisteren op stap met het personeel van onze Pabo, ons jaarlijkse schoolreisje zoals wij dat noemen. Wij beginnen het jaar altijd meteen met een feestje. Telkens georganiseerd door een andere groep collega’s. Het is dan tot het laatste moment een verrassing waar we uitkomen en wat we gaan doen. Dit jaar vertrokken we in de stromende regen uit Eindhoven en kwamen aan op de plaats van bestemming, het strand van Hoek van Holland, onder een stralend zonnetje. Er waren allerlei activiteiten; vliegeren, een strandwandeling, volleybalwedstrijden, zandkastelen bouwen enzovoorts.
Een van de hoogtpunten was voor velen het raften (schrijf ik dat goed?) met een rubberboot tegen de golven in roeien.

Na al deze min of meer vermoeiende activiteiten zouden we gaan barbequen. Helaas sloeg op dat moment het weer om en werd gewoon koken of roosteren niet meer mogelijk. Alleen de kok bleef op zijn post. Ondanks een vreselijke onweersbui met stortregen kregen we een smakelijk buffet voorgezet.
Een gezellige dag, we hebben allemaal fijn bijgekletst.
Een goed voorbeeld voor anderen om zo het schooljaar te beginnen?!
Vanmorgen begon de eerste dag met een welkomswoord van de directeur en een indrukwekkend, ontroerend, verslag van de reis naar een Japanse school, van collega Marcel van Herpen.
Fijn om zo weer te kunnen gaan werken na deze lange vakantie.
© ellen

Dag lezer;
Ik was er even niet, ik moest Ellen ophalen in Luxemburg. De reacties van jullie worden morgen beantwoord, vandaag komt het er niet van. De namiddag en vroege avond brachten we door met Jan en Ans. En met koele, frisse Elblingrosé. De laatste, want hij was kas-uitverkocht bij onze vaste wijnhandel.
Nu zitten we op ons thuisterras, het Kind komt even bijpraten en we openen een mooie fles Pommerol. En dat zou niet smaken bij dit soort weer? Nou, reken maar van yes!
Tot morgen.

© paul

Uitzicht vanuit de caravan.
Ik ben een dag of 10 op vakantie geweest. Ik schreef het al eerder, we hebben in het dorpje Septfontaines in Luxemburg een stacaravan waar we regelmatig een paar dagen naar toe gaan.Paul bracht mij samen met hond Max weg. Meestal heb ik lang vóór Paul vakantie en dan vind ik het prettig om zo eens een weekje alleen in Luxemburg te verblijven. Wandelen, lezen, luieren en wat kletsen met de mensen in het dorpje, veel meer doe ik dan niet. Het dorpje ligt in een heel rustig gedeelte van Luxemburg, waar maar weinig toeristen komen. In het dorp is al sinds 25 jaar geen winkel meer. Het dichtstbijzijnde winkeltje is 6 kilometer lopen. (Ik heb daar geen auto als ik alleen ben!) Ik moet dus altijd goed nadenken wat er aan voorraad eten en drinken gekocht moet worden vóór Paul weer vertrekt. Het is ook wel mogelijk om naar de supermarché te gaan met de bus. Dat doe ik in zo’n week meestal wel één of twee keer. Luxemburg heeft een uitgebreid openbaar vervoer systeem. Goedkoop en aangenaam. 20 kilometer in een aircobus voor € 1,50!!!

Tafeltje in de schaduw.

Dit jaar was het wel weer heel warm, permanent boven de 30 graden. Dan is het voor mij geen weer meer om lange wandelingen te maken. Laat staan voor hond Max, die loopt dan gewoon halverwege de wandeling weer terug naar zijn plekje bij de caravan. Ik heb dus heerlijk zitten lezen in de schaduw, met af en toe iets lekkers; een glas Elbling Rosé. Een kopje espresso met een stukje chocolade, (extra bittere chocolade met citroen en peper, voor mij iets nieuws, van Swiss Delice). Ontbijt met Holzofenbrot en rauwe ham, Marque Nationale. Lunch meestal niet veel, het was te warm, maar lekker was de pasta carbonara of een salade met zalm. Dan in het café even naar de Tour de France kijken met een glaasje Champus. Het avondeten houd ik dan maar simpel; een biefstukje met sla en Gromperen (de beroemde aardappelen uit Septfontaines, ik schrijf er later nog een artikeltje over) of een paar lamskarbonaadjes, een simpele pasta met boter en salie of een heerlijke verse forel.
En natuurlijk espresso toe.

Kortom, ik heb ervan genoten. Nu nog een weekje thuis en dan begint voor ons samen de echte vakantie!

© ellen