Naast de afwas, het schuren en het boenen was het maken van het toetje voorbestemd mijn aandeel te worden bij het diner voor de ex-collega’s.
Ik koos voor een recept dat Mevrouw Lorenza de’Medici ooit eens optekende in Toscane, maar het komt overal in Italië voor. Wij aten het bijvoorbeeld al eens in Asti. Het heet Salame di Cioccolato. Als het gerecht klaar is ziet het er ook uit als een soort chocolade bloedworst. Ik paste het recept lichtjes aan voor eigen gebruik.
In de jaren vijftig en zestig was het in ons land in sterk versoberde vorm “wereldberoemd” onder de naam Arretje Nof (cake).
Ik geef je het recept voor zes personen.

75 gram rozijnen
200 gram bittere (pure) chocolade
3 eetlepels boter
75 gram geblancheerde, gehakte amandelen
200 gram droge biscuits, verkruimeld
3 eetlepels oranjesnippers en sukade, gehakt
2 eierdooiers

De rozijnen zette ik in de week in ruim warm water.
Ik verbrokkelde de chocolade en smolt de stukjes met de boter en een snuifje zout au-bain-marie.
Eens gesmolten roerde ik er de suiker, amandelen, biscuits en gedroogde vruchten doorheen.
Ik haalde de pan van het waterbad en werkte de goed uitgelekte rozijnen en de eierdooiers door het mengsel. Hierna mocht het geheel afkoelen.
Vervolgens zou je van de massa een worst kunnen maken door het geheel tussen twee vellen vetvrij papier of folie te rollen. Ik gebruikte een halfronde cakevorm. Ik vind dat eenvoudiger en minder risicovol. Je voorkomt dat de massa uit elkaar valt.
Goed…, ik bracht de massa over in een halfronde bakvorm en drukte goed aan. Daarna kon het hele zaakje in de koelkast om op te stijven. (Minstens één uur.)

Vóór gebruik zette ik de vorm even in een laagje lauw water. Daarna liet de massa zich prima (en vormvast) storten op een platte schaal.

Ik maakte het gerecht voor twaalf personen, ik gebruikte dus het dubbele van wat ik hierboven heb beschreven.
De helft van de biscuit-massa bestond uit volkorenkaakjes. Ik vond het niks, maar iedereen was er vol lof over.
In de plaats van de sukade en sinaasappelsnippers gebruikte ik een gelijke hoeveelheid gedroogde abrikozen, heel fijn gehakt. En dat werkte verrassend goed.
Ik verwerkte uiteindelijk ook iets meer boter omdat ik het gevoel had dat er te weinig binding was.
Achteraf denk ik dat er wat minder amandel in had gemoeten.
We dronken er sterke koffie bij en een borreltje Armagnac.

Een “heftig” toetje, dat is het wel. Ik hield uiteindelijk nog wat massa over. Maar geen nood, het Kind en de Zus ontfermden zich de dag daarop over de restanten. Heus lezer, het komt écht altijd allemaal op.

Ga je Arretje Nof maken, dan gebruik je geen boter, maar margarine van de Nederlandse Olie Fabriek. En de biscuits worden Mariakaakjes. En geen amandelen, geen sukade, geen oranjesnippers, geen eierdooiers.  Ik beschreef het al eens hier.

© paul