Ik ken Peter al heel lang. In een grijs verleden werden we bij toeval collega’s, en al spoedig waren we vrienden. Toen onze wegen uiteen gingen bleef die vriendschap bestaan. Niet erg vaak zagen we elkaar, maar het was voldoende om de band onverbroken te houden. Ik zocht een andere werkgever, Peter ging gezondheidsrecht studeren. Na een korte carrière als rechtsgeleerde besloot hij dat dát toch ook het leven niet was. Hij zegde zijn banen op, plunderde zijn moeizaam opgebouwde spaartegoeden en startte een muziek-studie aan het conservatorium in Tilburg, full-time. Peter zingt. Hij heeft een goede stem, een tenor. Niet écht boven-gemiddeld, gewoon goed.
Nu wil het verhaal dat op een verloren zaterdag, al weer enige jaren terug, Peter zijn ware talent ontdekte. Onder de Douche! Want wat doet men onder de douche, benevens het zich wassen en het plegen van geheime zaken? Men zingt.
Peter ontdekte die dag dat hij het leuk vond om met een hele hoge stem te zingen. Hij ontdekte zijn vermogen om te zingen als een Contra-tenor, ook wel Countertennor of Altus genaamd. Voor de goede orde; het betreft zo’n hele hoge mannenstem die een altpartij zingt op plaatsen waar dat niet door vrouwelijke alten gedaan mag of mocht worden. In het verleden wilde men jonge mannen nog wel eens castreren zodat hun hoge vrouwelijke knapenstem ook na de pubertijd behouden zou blijven.
Het kostte overredingskracht om zijn docenten te overtuigen van de nieuw ontdekte passie, het muziekwereldje heeft het kennelijk niet zo op “freaks”. Maar Contra-tenor was het, Contra-tenor zou het worden. Peter gaat einde voorjaar, begin zomer van het komend jaar afstuderen als Contra-tenor.
Gisteravond kwam Peter eten. Er dienden gewichtige zaken besproken te worden en dat doe je best tijdens en na een goede maaltijd. We moesten het hebben over de vorm waarin het Afstudeerproject gestoken gaat worden. En ook over een concert dat mogelijk plaats gaat vinden in ons dorp. En of dat concert gecombineerd kan worden met een renaissance-maaltijd, die dan weer verzorgd wordt door het Ministerie. Enfin, genoeg stof dus…
Ellen maakte voor deze gelegenheid de Griekse Kip. Een ovengerecht dat in elk gezelschap en bij elke gelegenheid past. Het recept beschreven we al eens. Aangezien Peter aan de late kant was lieten we de schotel langer garen, bij een fors gereduceerde temperatuur. Ik begin daar steeds meer plezier in te krijgen, in dat lange garen. Tot nu toe zijn alle pogingen bijzonder goed uitgevallen.
In ieder geval hebben we al wat voorzichtige plannetjes gesmeed en en wat vage opzetjes geboekstaafd. Je gaat er van horen…
© paul
