We zijn er even niet. Wij vieren 1 mei in Luxemburg. Huis en haard zijn bij het Kind in goede handen, wij kunnen gerust een week wegblijven. (Dat doen dan we ook!)
De Eerste Mei is in nagenoeg heel Europa een feestdag, niet in Nederland. Van oudsher neemt het Ministerie dan maar zelf een vrije dag. Wij vierden 1 mei en we doen dat nog steeds. Vroeger waren dat strijdbare dagen. Een feest ter verheffing van de werkvrouw c.q. werkman, een feest ter verheffing van onszelf en onze kinderen. We vierden het in politieke kring, we vierden het in huiselijke kring. Maar we vierden het altijd… (Waar is het Jongvolk dat de fakkel overneemt?)
Tegenwoordig zijn onze 1 mei feesten veel gezapiger. We doen het met wat Luxemburg te bieden heeft. Overal wordt gegrild. De fanfares trekken door de dorpen, meikransen worden aangeboden en om een uur of elf in de ochtend zit eenieder al aan bier, wijn of champus. De gesprekken zijn geanimeerd, de politieke lading ontbreekt ten enen male. Wij hebben er vrede mee…
In de late ochtend ontvluchtten we Septfontaines, het werd ons té gezellig. Zwervend door Zuid-West Luxemburg kwamen we terecht in Differdange, een stadje op de grens met Frankrijk. Ach, ook daar vrijblijvende jolijt, maar tegelijk ook een gigantische vlooienmarkt. En aanpalend een groentenmarkt van topkwaliteit. Bovenstaand kannetje kon ik er scoren, met dank aan Ellen… Ik zag een dergelijk exemplaar al in een andere kraam, maar die uitbater hanteerde Franse prijzen. Onze koopvrouw rekende een normale prijs. Dat kannetje namen we dan ook mee…
De groentenmarkt bood ook spectaculaire zaken. We kochten er verse jonge knoflook. En bovenal hele jonge artisjokken. Die zijn er maar heel kort, nu dus! Ellen is op dit moment bezig ze te stoven. Het geurt dat het een aard heeft, het recept mag je vanavond verwachten…
