Ik refereerde onlangs in een stukje aan het enthousiasme van Luxemburgse autochtonen voor een typisch Nederlands streekproduct: de Zeeuwse bolus.
Prompt reageerde PaulO met: Zeeuwse bolus, ja die ken ik van mijn tijd uit Terneuzen. Die kun je niet eten zonder daarna je handen te moeten wassen … plakspul. En krék zo-ist…
De Zeeuwse bolus is een zoet brood. Het wordt gemaakt van strengen wittebrooddeeg die door de bruine suiker worden gerold en daarna tot platte hompen worden gevormd. Door de typische manier van het deeg vouwen ontstaat er automatisch ook een vulling van suiker. Ik heb een broodje geslacht om het aanschouwelijk te maken.
Je eet de bolus als koffiebrood of als lunch. De foto laat niet helemaal duidelijk het formaat zien van één zo’n brood , maar ik heb er genoeg aan tussen de middag… Vaak wordt het brood ook nog eens besmeerd met roomboter, een calorie-bom dus…
De oorsprong van dit brood moet gezocht worden in de Joodse keuken. En dan vooral bij de Sefardische Joden die in onze Gouden Eeuw vanuit de Zuidelijke landen naar het “vrije” Zeeland vluchtten.
Intussen is de bolus geheel geïntegreerd en geassimileerd. En Zeeland is er kennelijk trots op. Er bestaat een échte competitie waarbij elk jaar de beste bolusbakker van Zeeland wordt aangewezen. Dit jaar was dat Meesterbakker Bliek.
En om nou terug te komen op het commentaar van Paul Oosten: ja, je handen plakken na het eten van een bolus, en je mond, tanden en gehemelte ook. Mij deert het niet. Ik vind die bolussen heerlijk. Net als mijn Luxemburgse kennissen…
Ach ja, zo heeft iedere provincie zijn competitie; Zeeland met bolussen, Brabant met worstenbroodjes.
BTW – ik at graag mijn bolussen met boter, ZOUTE boter.