Zelden heb ik ergens last van bij het schrijven. Het proces gaat doorgaans langzaam, maar eenmaal bezig rolt er altijd wel wat leesbaars uit. Meestal is de kwaliteit aardig doorsnee, een enkele keer val ik van mijn stoel van verbazing, bewondering en eigendunk. Ik moet wel opletten om niet voortdurend in superlatieven te vervallen. Het staat zo lullig, dat hemel-hoog prijzen. En het klinkt ongeloofwaardig ook. Maar soms moet het lezer, soms moet het…

Een kalfsschenkel heeft een bot, en dat bot bevat merg. Je krijgt het er gratis en voor niks bij. En dat is mooi meegenomen, want niets is lekkerder dan een sneetje wit brood met goeie boter en een hompje merg. Echt waar! Men mag mij er ‘s nachts voor uit bed porren, ik wil er gaarne een stuk voor omfietsen en ook ben ik niet te beroerd om derden hun deel afhandig te maken onder valse voorwendselen. Zo lekker vind ik dat!

Terwijl ik dit stukje uit de computer zit te rammelen besef ik dat ik iets dergelijks al eerder schreef. Ik zoek het op en er blijkt zo’n superlatievenartikel  te staan op 2 januari 2009. Enfin, lees het zelf maar na.

© paul