“Een dag zonder pasta is geen dag…”

Het is een uitspraak van Sophia Loren, en heel spaghetti-producerend Italië
mag haar “one-liner” graag te pas en te onpas uitventen. Ik geloof haar
overigens onvoorwaardelijk, ze meent het écht.

Wel weet La Loren maat te houden, dit in tegenstelling tot
ondergetekende. Door de jaren heen heeft ze op bewonderenswaardige manier haar
lijn behouden. Niet te dun, niet te dik. En dat nu lezer, is bij mij wel anders.
En zou ik elke dag pasta eten, de rampen waren niet te overzien. Staat er pasta
op tafel dan verlies ik elk maatgevoel. Vandaar dat er niet elke dag pasta op
dit web-log verschijnt. Het zou niet goed zijn. Ach, was ik maar een beetje
Loren…

De pasta die ik als lunch maakte is niet zomaar na te koken. Ik beschrijf het
gerecht meer omwille van de truuk, want je kunt dit foefje met van alles en nog
wat uithalen. Het gaat namelijk om restverwerking.

Van de munstersaus van zaterdag bleef fors wat over.
Mooie dikke romige kaassaus. Ook lag er nog een flinke dobbelsteen ontbijtspek
in de koelkast en harde kaas is er altijd wel in huis. Ik sneed het spek tot
kleine reepjes en bakte die in heel weinig olie. Daarna stortte ik de saus in de
pan en liet het geheel op temperatuur komen. In de tussentijd kookte ik de
platte spaghetti (linguine) gaar en stortte die uit over de saus. Even
omscheppen en klaar. Op het bord een beetje geraspte Parmezaanse.

De portee van dit verhaal: Met een beetje fantasie en wat goede wil zijn de
meeste resten uit de koelkast om te werken tot een pastasaus.

Ik zit intussen wat “gevuld” achter het toetsenbord. Mezelf zojuist toch weer
laten gaan…

© paul