Drukke tijden hier op het Ministerie. Ik val je verder niet lastig met onze besognes, maar leeftijd begint enig tol te eisen. Ik voorzag een dag van kibbelen met de alom tegenwoordige bureaucratie, Ellen had gewoon een drukke dag in haar Biebje. We spraken vroeg in de ochtend af dat het pizza zou worden deze avond, afhaalpizza…
Gaande de dag raakte ik almaar meer gefrustreerd door de moderne manier waarop men vindt dat burgers zich hebben te gedragen, namelijk digitaal. Ik kreeg het geëiste niet via de computer voor elkaar. Gelukkig bood de mij kwellende instantie me een mogelijkheid om telefonisch in contact te treden met een helpdesk (90 cent per minuut, er zijn nog 7 wachtenden voor u.). Graag maakte ik gebruik van die diensten, al zou het me een dag salaris kosten.
De wat norse beambte die ik aan de lijn kreeg luisterde mijn verhaal aan en kwam vervolgens tot de conclusie dat het niet van deze tijd was dat iemand zijn zaken op andere manier dan digitaal wenste af te handelen. Einde gesprek!
Hier word ik dus écht gek van lezer. En morgen moet ik weer verder met mijn gedoe met der Overheid. Van de weeromstuit besloot ik die pizza’s te laten voor wat ze waren. Ik kon mijn frustratie wel kwijt in het maken van een simpel gerecht. Een zuurkoolschotel uit de oven.
Ik ga je in dit geval geen exacte opgave van ingrediënten geven; met wat je in huis hebt kan het alle kanten op, het lukt altijd…
Ik gebruikte twee rode uitjes en een sjalot. Ik hakte die fijn met twee tenen knoflook en bakte ze vervolgens in eendenvet op een laag vuur tot ze mooi begonnen te glanzen. Daarna voegde ik goed varkensgehakt aan de groenten toe en besprenkelde het geheel met peper en zout uit de molen. Het was nu zaak flink door te bakken, zodat het gehakt wat kleur kreeg. Ik bestreek intussen de bodem en wanden van een ovenschotel met boter. Op de bodem kwam vervolgens een laag zuurkool. Daarop stortte ik het gehakt. De schotel werd afgedekt met een laag aardappelpuree.
Je maakt het gerecht op elk moment dat jou wenselijk is; in de koelkast blijft het een aantal dagen goed. Het is dan een kwestie van opwarmen in de oven. Nagenoeg iedereen lust dit eten en velen waarderen het als troosteten. Kortom, je maakt er al je tafelgenoten blij mee…
© paul
En was dit de zuurkool van eigen productie?
(Heb nml. niet gelezen hoe dat afliep …)
Met dit soort verhalen moet ik steevast denken aan ambtenaar eerste klasse Dorknoper die zich op een middag onledig houdt met het schrappen van beleefdheden uit een ambtelijk schrijven.
Paul, ik leef (ook al is het digitaal) met je mee. Zelf liep ik deze week ook weer flink wat keren tegen dit maatschappelijk ongemak aan. Van telefoon naar pc. Van kastje naar muur. En niemand meer die direct antwoord kan op simpele vragen. Het is wat. Wat gelukkig gebleven is, is de vertrouwde omgeving van je keuken. Waarin het goed toeven is, na teveel hedendaagse ongein.
Ach Rogier, Ambtenaar Eerste Klasse Dorknoper had het al zo druk in de ochtenden, duidt het hem niet euvel wanneer zijn edelachtbare taak (in het volle besef van zijn plicht, dat dan weer wel) later op de dag lichtelijk ontspannen uitvoert. Ambtenaar zijn is een roeping…
En ja Nel, ik put moed uit het struinen door mijn eigen huis: niet alleen de keuken, ook mijn boekenkast, de DVD collectie en het ligbad bieden me de onontbeerlijke troost, waaraan een mens behoefte heeft na zoveel geklooi.
En nee Paul, het was gekochte zuurkool. Die van onszelf is intussen lang en breed op. Een aantal keren zelf gegeten en de rest uitgedeeld aan vrienden en bekenden. Het is leuk om zelf je zuurkool te maken, maar je hebt altijd té veel.
Groet, Paul
Door de suggestie van zelf zuurkool maken ben ik dat vorig jaar ook gaan doen
Heb hem in juni ook van spitskool gemaakt. Hij is heel goed in te vriezen’.
Wacht nu op de winterkolen. [nee, niet die zwarte]