Nadat de eerste grote inkopen waren gedaan, en de eerste voorbereidingen voor het Kerstdiner tot een goed einde waren gebracht, dachten we dat het tijd werd om onszelf te verwennen. Een spanen doosje, gevuld met oesters, lag ons zo verleidelijk aan te kijken dat het vrijwel direkt een plaatsje kreeg in ons boodschappenkarretje.

Geen Zeeuwse deze keer, maar holle oesters uit Frankrijk. En wel uit het kweekgebied Marennes-Oléron aan de Atlantische kust, in de buurt van de monding van de Gironde. “Huîtres Fines de Claires Vertes” zo duidde men de beestjes aan. En bovendien kregen ze een Label Rouge keurmerk mee.

Claires zijn oude zoutputten. De oesters worden daar als het ware afgemest, nadat ze op de oorspronkelijke kweekgronden zijn geoogst. Fines de claires wil zeggen dat de oesters minstens een maand in zo’n zoutpan hebben doorgebracht. En vertes slaat op de groene kleur van de kieuwen, die de oester te danken heeft aan de blauwalgen die met tijden spontaan een zoutpan koloniseren.

Heerlijk oesters, erg fijn van smaak. We hadden deze variant al eens in Luxemburg gegeten en er dierbare herinneringen aan overgehouden. Opmerkelijk was dat daar in dieLuxemburgse oesterbar de oesters slechts ten dele werden losgesneden. Het eet iets ingewikkelder, maar het ziet er allemaal veel atractiver uit. Ik heb het nu thuis ook maar zo gedaan. We aten ze rauw, Ellen met een druppel citroensap, ik met een beetje gefermenteerde vissaus en een druppel tabasco. We hebben er nog een stuk of wat over. Die zijn voorbestemd om te worden gegratineerd.

Het leek Ellen wel aardig om een fotostripje te maken over het openen van een oester. Ik vind het ook wel iets, maar dat zal dan toch moeten wachten tot nieuwjaar. Andere zaken hebben nu prioriteit…

Overigens, de naam “holle oester” stamt uit het Vlaams. Bij ons heten ze Zeeuwse oesters, maar ook Portugese oesters. En Portugezen spreken dan weer van Japanse oesters. Gelukkig heeft Carolus Lineus al in de achttiende eeuw een naam voor bedacht voor de beestjes: Crassostrea gigas, zodat we nu in ieder geval op taxonomisch nivo weten waar we het over hebben. Ik vind “holle oester” wel mooi…

© paul