Iets beneden Arlon (de Schoone Stadt Aarlen) in het zuidelijkste puntje van België ligt een groot winkelcomplex in de weilanden. Het ligt er strategisch, aan de Luxembugse en Franse grens, een ware Euregio. Je vindt er supermarkten, tuincentra, beddenwinkels, meubels, eetgelegenheden, grote en kleine bedoeningen… Aardig tussen al dit consumptiegeweld zijn de kleine marktkraampjes. De handelaren komen uit alle delen van Europa, werken een paar maanden op die stek en verdwijnen dan weer om plaats te maken voor anderen. Het merendeel van de handelswaar is streekgebonden voedsel. Er stond een kraam met spullen uit Corsica. Kazen, hammen, worsten, koek en honing. Achter de kraam een jongen en een meisje. De jongen leed zichtbaar aan ADHD, maar verkopen kon hij als de beste (misschien juist daarom wel?!). Mij verkocht hij een ezelworstje en een pot honing. De honing smaakte naar honing, maar geurde werkelijk subliem. Alle kruiden van het Corsicaanse platteland (Maquis) waren erin terug te vinden. Heel bijzonder. Het ezelworstje hebben we pas thuis, op het Ministerie, aangesneden. Een harde, in open lucht gedroogde worst, die bestond uit 70 % ezelvlees en 30 % varken en verrijkt was met hele peperkorrels. Verder hadden ze er niet mee gerommeld. De smaak leek wel op die van paardenvlees, een beetje zoet. Ook al zou je het niet denken, het worstje was vrij vet. Overigens was het worstje tè sterk gezouten en dat deed fors afbreuk aan de kwaliteit. Conclusie: een worstje van boven gemiddelde kwaliteit, maar je betaalde er dan ook boven gemiddeld voor: elf euro. Prijs en kwaliteit stonden niet in verhouding.
© paul
