Jaren her koos het Ministerie domicilie in het hart van de Calvados, Normandië, in het stadje Falaise. Vanwege vacantie. Het is daar goed toeven; rust, cultuur, gastronomie. Op het platte land heeft de tijd stil gestaan, de middeleeuwen zijn er nog voelbaar. Het is het land van de drie C’s: camembert, cider en calvados. Het was voorjaar en dat droeg zeker bij aan de rust. We kampeerden in de schaduw van de ruïne van het geboorteslot van Willem de Veroveraar. Er waren weinig andere gasten. Slechts een handvol Britse bejaarden in enorme “mobil homes” bevolkten de camping. De echtelieden gedroegen zich zoals men zich dat voorstelt van gepensioneerden: bedeesd, bedaagd en rolbevestigend. Vrouwen in bloemetjesjurk, mannen in tweed. Wanneer de vrouwen zich niet met interieurverzorging bezig hielden, gingen ze bij elkaar op de thee. De mannen hielden zich ledig met het beluisteren van de beursberichten op de BBC. Een van hen bezocht dagelijks het stadje en kocht de Financial Times. Gezamenlijk spelden ze dan de rest van de dag de koers van d’rlui aandelen. Dag in, dag uit. Wij waren jong, zij waren oud. Op een of andere manier intrigeerde ons die gesofisticeerde Engelsen, komend uit een andere tijd, een ander milieu, een andere cultuur. We probeerden een praatje te maken en dat viel in eerste instantie niet mee. Afstandelijkheid troef. Bij een derde poging verwaardigde één van de heren zich een grapje te maken, héél subtiel, héél gedistingeerd. (Ik stelde de wat overbodige vraag: “Excuse me Sir, do you speak English?” Hij, stiff-upper-lip: “I should think so, I AM English!”) Daarmee was het ijs gebroken en werden we in het vervolg voor een (klein) deel van de dag gesprekspartner. Eén maal viel ons een uitnodiging ten deel in ‘n reuzencamper. Heer en vrouw des huizes gedroegen zich zeer gastvrij. Kopje thee, kaakje. Op enig moment klapte mevrouw de deur van de voorraadkast open, zomaar, zonder reden. Als door de bliksem getroffen waren we. De kast was van onder tot boven vol gestapeld met blikken soep van het merk Campbell en ook de deur bevatte over de hele lengte schappen die hetzelfde doel dienden. Andy Warhol’s meest banale en tegelijk geniale beeldmerk, geëtaleerd in de woonwagen van een Engels echtpaar uit de 19e eeuw, in een middeleeuwse ambiance. De essentie van Popart terug gebracht in de alledaagse werkelijkheid, en meer vervreemdend dan welke museale omgeving ooit kan bewerkstelligen.

© paul