Op het vraag-en-antwoord-spelletje van Ellen in het vorige artikel kwam onmiddellijk een reactie. Bingo Nieta Br., en meteen goed…

Het begon ook een beetje genant te worden. Op eetlogs kwam je al dagen berichten tegen van Randstedelingen die hun eerste asperges aten, terwijl hier in het hart van het Productieland nog geen stengeltje te krijgen was. En dat, terwijl dat Piccolootje me al tijdens carnaval had beloofd dat het nog slechts enkele dagen zou duren en dan…

Vanochtend wist onze regio-krant te melden dat de eerste asperges van de koude grond waren gestoken in Mierlo. Gekker moet het niet worden, dacht ik, als hullie ze hebben dan hebben wij zo ook. Dus bezocht ik in alle vroegte onze vaste leverancier. Mevrouw van Dinter zat nog aan haar ontbijt en ik stoorde haar zichtbaar in haar ochtendritueel. Geen probleem mevrouw van Dinter, ik kom over een uur wel terug…

Toen ik op gepaste tijd wederom het erf van de aspergeboerderij opreed werd me de weg versperd door een gigantische oplegger van de veilig van Mierlo. Even vreesde ik dat ik weer achter het net zou vissen, maar gelukkig was niet de hele opbrengst bestemd voor de horeca. Vanaf vandaag bediende men ook weer de partculier. En met gepaste trots mag ik vermelden dat ik de eerste was. De allereerste particulier van dit seizoen…

Ik kocht mooie dunne stengels. Acht euro betaalde ik voor een kilo. Ik schilde ze zelf, want dat hoort bij het ritueel. Net als garnalen pellen of bonen lezen. Van die meditatieve handelingen waar je een beetje gelukkig van wordt.

Ellen at ze zo klassiek als maar mogelijk is. Met een eitje, goede ham en een kwakje boter. Ik prefereer ze met geraspte Goudse en een snuif nootmuskaat.

En in weerwil van alle modegrillen om eens “iets anders” te drinken bij je asperges kozen wij gewoon voor het meest voor de hand liggende: een glas Pinot Blanc. Uit het gehucht Beblenheim in de Elzas.

We namen espresso toe, met een paaseitje. En daarna keken we naar Inspector Lindley. Onze eerste televisie sinds één week.

© paul