Vanavond schorseneren, een beetje een vergeten wintergroente. Wél een groente van eigen bodem, zonder ´foodmiles´ dus. Relatief goedkoop en vitamine- en eiwitrijk.
Wat veel mensen tegenhoudt om deze groenten te eten is het schoonmaken, of liever gezegd de sterke verhalen erover die je overal leest. Dat is ook de reden dat de groenten bijnamen kreeg als “dienstmaagdenverdriet” en “huisvrouwenleed”.

Alice B. Toklas schrijft over schorseneren; “We planten ze elk jaar maar vragen ons wel eens af waarom. De aardpeer heeft nog een lekkere inhoud. Maar voor het bestaan van schorseneren is geen excuus te bedenken”.

Ergens anders las ik, dat als een jong meisje van schorseneren houdt, ze een liefhebbende man zal krijgen. Maar daar zat Alice B. niet zo op te wachten!
Oude Duitse kookboeken leggen vooral de nadruk op de geneeskrachtige werking van deze groenten;

Schwarzwurz, Wallwurz oder Beinvelle ist…eines der vornehmsten Wundmittel, indem es den Durchbruch stillt, die Lungengeschwüre und allerhand Wunden und Brüche heilt…
Von den Wurzeln…wird vorgegeben, wenn man einer Kochinn ein Stück davon in einen Fleistopf prakticiert, solle selbiges alle Stücken Fleisch zusammen wachsen machen”.
Frauenzimmer-Lexicon (Leipzig 1773)

Over het schoonmaken worden ook zeer diverse verhalen geschreven; voorweken in water of niet, ongeschild koken, onder stromend water schillen of juist niet. Wij hebben vandaag maar van alles wat overgenomen. En eigenlijk viel het nogal mee.

Leg de schorseneren vijf minuten in een bak met water. Schrob ze even af met een borsteltje. Schil ze met een aspergeschiller, half onder water. Leg de schorseneren daarna meteen in een schaal of pan met schoon water waaraan je 2 eetlepels azijn toegevoegd hebt.
Als alle schorseneren geschild zijn, 20 tot 25 minuten koken in water met wat zout en het sap van een citroen.
Recepten voor schorseneren zijn er ook te over. Wij aten ze vanavond gegratineerd met ham en kaas.
© ellen