Wat vreemd… Ik zou toch zweren dat we het gerecht nog niet zo heel lang geleden gegeten hebben. En ook zou ik er een eed op doen dat het sinds aanvang van dit web-log al talloze keren gepasseerd zou zijn. Niets is minder waar. Ik vind het slechts één maal terug, en wel in het hele prille begin van ons digitale dagboek. Wel het afgeleide recept met ossenstaart, dat verschijnt regelmatig. Wat vreemd…. Laat ik het erop houden dat we het dan toch vóór die tijd heel vaak aten.

Ossobuco Milanese, zo heet deze vleesschotel. Het is een klassiek Italiaans recept, en er bestaan tal van varianten. Ik geloof dat Ellen altijd vrij aardig bij de bron blijft met haar bereiding. We hadden de schenkels en de groenten maandagavond al laten stoven, zodat het op dinsdag alleen een kwestie was van opwarmen en afwerken. Dat kwam wel zo goed uit, want Ellen besteedde die dinsdag afwisselend aan het thuiswerk voor de baas en de verdere afwerking van een deel van de carnavalskostuums. Van de prille ochtend tot laat in de avond. De beide klussen vorderen gestaag.

We aten pasta bij de ossobuco en dronken een simpele Barbera d’Asti. Witte wijn was beter geweest, maar er was even niets van dien aard op temperatuur. Kaas en espresso toe. De beschrijving van het gerecht vind je hier

© paul