Gisteravond aten we zeewolf. Ellen zal haar recept straks beschrijven. Aangezien ze er een hekel aanheeft dat ik foto’s van internet pik, geef ik je hier maar een plaatje van een postzegel. Daarmee doe je in ieder geval geen fotograaf tekort. De postzegel komt van de Faeröer, die kleine eilandengroep precies tussen Schotland en IJsland. De afbeelding van de vis is op zich duidelijk genoeg.

Zeewolf wordt regelmatig, maar niet in groten getale aangeboden in Nederland. Er wordt niet speciaal op gevist, het is bijvangst van de schelvisvisserij. De vis komt voor in de noordelijke wateren van de Atlantische Oceaan, zo ongeveer vanaf de Noordpool tot aan Frankrijk. De gewone zeewolf wordt ruim één meter, de gevlekte zeewolf zelfs een halve meter langer. Zo’n beest weegt dan ruim twintig kilo. Zijn naam dankt de vis aan zijn kop en enorm kakement. Hij leeft voornamelijk van schelpdieren en krabben, de schelpen verbrijzelt hij gemakkelijk met zij maaltanden.

De vis wordt op onze markten doorgaans gefileerd aangeboden. Moten heb ik nog nooit gezien. Wij kopen onze zeewolf op de zaterdagmarkt in Helmond. De vis levert heel smakelijk vlees. Volgens de “visbijbel” van Davidson kun je de mosseltjes en jacobsschelpen terug proeven in het vlees. Ik geef hem daar gelijk in.

De Viswijzer bestempelt de vis als tweede keuze (dus een heel klein beetje verdacht) wanneer hij uit de buurt van IJsland komt, ze doen daar aan behoorlijk beheer van de visstand. In andere gevallen heeft de Viswijzer liever niet dat je zeewolf eet. Wij kwamen met onze visboer overeen dat onze zeewolf uit IJsland kwam.

© paul