Het Slachtfeest in het Boerenbonds museum, het is écht een jaarlijks
terugkerend feestje. Dit jaar alweer voor de achttiende keer. Zes varkens hingen
er op de “leer”, klaar om verwerkt te worden. Het doden van de beesten en het
uitnemen van de ingewanden was van te voren gedaan in het slachthuis. Het
ophangen op de ladder heeft dan ook meer een educatief en nostaligisch karakter:
“Kijk, zo ging dat vroeger.”

Het vlees wordt dan vervolgens in grote hompen op de slachtbank gelegd en het
publiek kan kopen. Slager Vogels beent uit en versnijdt naar believen, je zegt
het maar. Het vlees wordt bij verkoop niet op een weegschaal gewogen, maar op de
hand, en de verse worst wordt per meter verkocht. De prijzen zijn vooroorlogs.
Het publiek heeft het er voor over om lange tijd in de rij te staan. Slager
Vogels doet het merendeel zelf en hij is de enige die verkoopt, dat kost tijd.
Zeker ook omdat hij zijn handelingen lardeert met anekdotes en daar dan
uitgebreid de tijd voor neemt.

Het Ministerie koos ervoor om het festijn vroeg op de dag te bezoeken, de
ervaring had geleerd dat het later storm zou lopen. Aldus geschiedde. We kochten
tongetjes (met keelstuk), spek om te koken, hieltjes voor de soep, een
frikando-achtig stuk van ruim één kilo, bloedworst en gehaktbrood. We lunchten
samen met het Kind in één van de schuren van het museum. Uitgebakken kaantjes
aten we, bloedworst en gehaktballen. Er was nog veel meer te eten, maar je kunt
niet alles…

Aan bezoekers ook dit jaar weer geen gebrek. Onze dorps- en streekgenoten
waren er, maar ook veel Limburgers en ook een aantal Randstedelingen hadden de
moeite genomen naar Brabant af te reizen. Al met al ging het over ruim duizend
bezoekers.

Ik zit dit stukje in zeven haasten te maken, het kan best zijn dat ik het in
de loop van de avond nog aanpas. Ellen zal straks een link zetten naar de
fotoreportage die ze maakte.

© paul