Onaardige opmerkingen over de foto’s op onze website, ik wil ze niet horen. Zulke opmerkingen zijn doorgaans onterecht, en ze gaan ook nog eens voorbij aan de onmogelijke omstandigheden waarin de fotografe moet werken.
Daar waar professionele Foodphotographers een halve dag kunnen doen over één shot van kropsla, inclusief belichting van zeven verschillende kanten, vier kamera’s, drie statieven, twee zilverschermen, een keukenhulp en een make-up dame om de glitters op het voedsel actueel te houden, dient Ellen de klus te klaren in een à twee minuten. Het gaat namelijk bij haar foto’s altijd om onze dagelijkse kost. Draalt ze te lang dan stolt de saus, wordt de soep koud en zo ook het vlees. De groeten storten langzaam in en van een ijzig toetje rest slechts pap.
Ellen moet snel werken en er is een dwingende tijdslimiet. Er is simpelweg geen tijd voor uitgebreid belichten, extra schaduwen aanbrengen, zonlicht afschermen, experimenteren met sluitertijden. Ellen heeft de beschikking over een prima camera en dat helpt natuurlijk. Maar ook moet ze soms genoegen nemen met een tablet of telefoontje als gereedschap. Het kan dus gebeuren dat het gerecht niet de kans kreeg zich van de allerbeste kant te laten zien. Enfin, dat is dan maar zo. En die wat mindere foto’s moeten we in sommige gevallen toch gebruiken, dat is dan ook maar zo. Maar voor veel van haar foto’s geldt dat een Foodphotographer zich er niet voor zou hoeven schamen na een dag noeste arbeid in z’n atelier. En ik onderschat dat vak niet, heus niet…
Enfin, ondanks de dagelijkse tijdsdruk blijft het lollig om te doen. En het plezier van het fotograferen van voedsel wordt nog eens verhoogd wanneer je je mise-en-scène een beetje op orde hebt. Een frivool schaaltje voor een barok toetje, sober keramiek voor een strenge entrecote. Boerse potten voor een bonenschotel en een antiek treefje voor de Mierlose Zwarte. Mede om die reden struinen we al jaren vlooienmarkten af, op zoek naar bijzonder tafelaardewerk ten behoeve van de illustraties voor de website.
Sinds eind vorig jaar heeft Ellen een nieuw element aan haar speurtochten toegevoegd. Ze zoekt bestek. Het lijkt eenvoudig, maar dat valt tegen. Of het spul is goed en de handelaar kent zijn prijs en waant zich antiquair, of het bestek kost niks, maar is van ontwerp en stijl om van te janken. Tussen deze twee uitersten is het vaak vruchteloos zoeken. En soms ook niet…
Op die vlooienmarkt in Koerich (Lux.) vonden we tussen alle goedbedoelde zooi de aspergeschaal met uitlekfaciliteiten. Het weekend kon qua rommelmarkt al niet meer fout.
Ellen rommelde wat in een grote houten kist, gevuld met bestek van allerhande allure. Ze wist er drie vorken en drie lepels uit te peuren die een setje vormden. Ze rekende twee euro af voor het span en raakte vervolgens in een geanimeerd gesprek met de kraamhoudster. Ellen zocht eigenlijk naar een sauslepel, maar het vrouwtje van de bedoening wist bij benadering niet of er ergens in die kist zoiets te vinden was. Na wat over en weer gerommel deed het vrouwtje een aanbod. Ellen kon de inhoud van die hele kist meenemen, ze hoefde slechts een tientje neer te tellen. Het aanbod was aanlokkelijk, dus Ellen ging erop in. Daarop besloot het vrouwtje Ellen haar twee euro voor de eerdere aanschaf terug te geven, het bestek van die aankoop zat oorspronkelijk in de kist en hoorde bij het hele quotum.
Het hele kavel bestond uit 53 stuks bestek, 5 pillendoosjes, een eierdopje, drie taartscheppen, een armbandje en nog wat onbestemds. Niet alles even mooi van vorm, maar voor het merendeel heel bruikbaar. Alles had een ferme poetsbeurt nodig, liefst met zilverpoets. Want wat bleek bij nadere inspectie. Nagenoeg alle bestek was verzilverd, een aantal lepels en vorken zelfs zwaar. Aan de hand van zilverkeurmerken en fabrieksstempels konden we een aantal spullen determineren. We vonden broertjes en zusjes terug op het internet. Je wilt toch niet weten wat ze daar voor één lepel, één vork durven vragen…
De gebakslepeltjes en -vorkjes vonden we te barok. We hebben die aan dierendokter Julia geschonken, die ze onmiddellijk in hun oorspronkelijke glorie begon te herstellen. Zit dat kind nu met een zilveren gebakset op haar studentenflatje…
© paul
Gaaf verhaal, daar geniet ik van!