Parelhoen, gestoofd in groentesaus…

In de Volkskrant van woensdag schreef Onno Kleyn een verhaaltje over paprika’s en pepers. Uiteindelijk mondde de geschiedenis uit in de beschrijving van een recept. Poulet basquaise heet het en het is een klassieker. In het uiteindelijk gerecht dienen de kleuren van de Baskische vlag terug te keren. Het rood van paprika, het groen van paprika en het wit van ui. Wel paste Kleyn het recept aan; hij gebruikte kwartel in plaats van kip, voegde spekjes toe en liet de tomaat weg.

Wat een goed idee dacht ik, rommelen met een klassieker is altijd leuk. Laat ik zien wat ik ervan kan maken met wat ik zoal in huis heb. Enfin, het is dan uiteindelijk iets geheel anders geworden. Anders, maar wel smakelijk. Indien je het recept min of meer origineel wilt maken, kijk dan op de website van Onno Kleyn. Ik beschrijf hier wat ik vanavond kookte. Het gerecht voldoet voor twee personen.

2 parelhoenpoten,
1 groene paprika in reepjes,
1 ui in halve ringen,
2 tenen knoflook, gehakt,
2 tomaten in achten gedeeld,
1 tak tijm,
scheut bouillon,
olijfolie,
zwarte peper uit de molen,
zout.

Wrijf de poten in met peper en zout. Bak ze dan in een stoofpan aan tot ze mooi bruin worden. Voeg de paprika, ui, knoflook en tijm toe en laat het geheel op een halfhoog vuur een goede vijf minuten doorbakken. Doe er nu de tomaat en een scheut bouillon bij en laat het geheel stoven op een laag vuurtje. Na 45 minuten zijn de poten gaar en is de saus klaar. Breng op smaak met peper en zout. Klaar!

Zoals je ziet is het iets geheel anders geworden dan het gerecht van Kleyn.
Na de vijfentwintig minuten die Kleyn geeft waren de poten gewoonweg niet gaar (oude vogels?). Noodgedwongen verlengde ik de gaartijd.
Aangezien ik nogal wat vocht gebruikte stoofden de groenten tot een dikke saus. Heerlijk geurend en prima van smaak, maar nog weinig rood-wit-groen.

Evengoed een prima hoofdgerecht. Gekookte aardappeltjes erbij (ratten!) maakten een prima combinatie. Volgende keer laat ik de aardappelen meestoven in de saus.

Trek een fles Côtes du Rhône open, besluit Onno Kleyn zijn artikel. Wij hielden het bij een glas Pays d’Oc. Ook best.

Espresso en een glas armagnac toe.