Het kaasje wordt onder anderen aangeboden bij AH. Ellen zag het liggen in het schap en vroeg me of ik het misschien kende. Nee dus (maar intussen weet ik beter…).
Een rond schapenkaasje is het, afkomstig uit de provincie Valladolid in de autonome regio Castilië, noordwest Spanje. Met een doorsnede van een goede 8 centimeter, en een hoogte van 4. Het gewicht beloopt 180 gram. Een kleintje dus…
De melk zou zijn unieke smaak krijgen van het feit dat de schapen vooral snoepen van de wilde varianten van rozemarijn, salie, tijm en lavendel. De melk wordt rauw verwerkt op traditionele manier. Als stremsel wordt een extract van de distel gebruikt. En met name die distel zorgt voor het unieke karakter van de kaas: vloeibaar van binnen…
Nou ja, helemaal uniek is dat nu ook weer niet. We kwamen vloeibare kaasjes tegen in Frankrijk, in Italië. En met name dat ene kaasje op dat terras in de Jura (kom, hoe heet het ook alweer?), dat kaasje dat je at met een lepeltje, samen met wildvreemde tafelgenoten, want het werd per tafel geserveerd… Dat kaasje maakte dat Ellen nu deze Spaanse wilde proberen…
De bedoeling is dat je de bovenkant (het kapje) van de kaas verwijdert. En met het aldus ontstane tonnetje kun je aan de slag. Gewoon uitlepelen, al dan niet gebruik makend van knapperig brood.
De smaak is zondermeer verfijnd. Dat typische van schapenkaas, maar heel zacht, heel mild. Licht kruidig, een tikkeltje bitter (van de distel). Kaasfondue zonder verhitting. Een feest aan tafel.
Ik liet Ellen lepelen. Zelf beperkte ik me tot de dikke korst. Die is ook prima te eten. En hij is net wat pittiger dan de zachte zuivel.
We betaalden voor het kaasje zes euro. Het lijkt misschien wat veel, maar met een blaadje sla erbij en een stuk brood heb je er een heerlijke lunch aan voor twee personen. Een fout broodje gezond bij Kootje op de hoek is duurder…
Het kaasje won in 2008 goud op de World Cheese Awards (voor wat het waard is). Het prestigieuze restaurant elBulli bouwde enige jaren terug rond het kaasje een complete maaltijd.
© paul
Het kaasje uit de Jura was denk ik een “Vacherin Mont d’Or”
Zou dat kunnen kloppen?
@ Christina, nee het was geen Vacherin mont d’Or, die ken ik ook wel. Het was een heel plaatselijk kaasje. kleine producent.
Ik zag het kaasje ook iedere keer liggen en toch nu maar eens gekocht en super. Even gegoogled en kwam bij jullie blog uit, leuke blog trouwens.
Jullie bevindingen helemaal terecht, schapenkaas is sowieso heel lekker en de korst ook!
Ik heb het met een salade met noten gegeten en ook met tomaatjes en stukjes wortel (rauwkost/koelkast leegmaken) erin gedoopt helemaal lekker. Oja ik ben helemaal geen kaasfondue fan, maar dit is heel lekker, echt een aanraden en gaan we vaker eten.
Ga zo door met jullie blog,
Groet,
Marjon