14-05-2014. De etappe ging van La Reole naar Bazas, 27 kilometer.
Het grijze vee behoort tot het ras Bazadaise, het hoort in deze streek thuis en het dankt zijn naam aan de stad waar Ans en Jan naar opweg zijn. Het is een prima vleesras en het zijn mooie koeien. Ans nam wat kiekjes van een van de kuddes die de wandelaars onderweg tegen kwamen.
Bourgondië mag dan de naam hebben, dit gebied, de Gers, Landes, brengt sommige van de mooiste culinaire cultuurschatten van Frankrijk voort. Het prachtige zwarte Landeshoen, het beste ganzenvlees, de foie gras, de cassoulet, de armagnac. De geconfijte eendenpoot lijkt er wel uitgevonden. De wandelaars zouden er nog wat van meemaken…
Het verslagje van de Feestdag was aan de korte kant en het lag dan ook in de lijn der verwachting dat Ans er nog op terug zou komen. Met veel plezier vertelde ze over de tafel-avonturen bij Madame Odette.
Madame Odette was de gastvrouw voor die dag, ze ontving de wandelaars in haar eigen huis. En het leek wel een museum schrijft Ans, je keek er je ogen uit… Het huis stond dan ook bomvol met spulletjes en prulletjes. En alles van een respectabele ouderdom. Er waren een aantal rijk gemeubileerde slaapkamers, gereserveerd voor pelgrims. De antquiteiten dansten je tegemoet…
De wandelaars hadden eerder die dag nog even overwogen om de maaltijd te gebruiken in het stadje, het bleek echter een gouden greep om de avonddis te delen met Madame Odette. Ze schotelde de wandelaars een gevuld ovenbroodje voor, bij wijze van voorgerecht. Dan volgden de geconfijte eendenpootjes (hoe kon het anders hier in de streek!) met gebakken aardappeltjes en sla, vervolgens de vanzelfsprekende kaasplank en uiteindelijk aardbeien toe…
Met de wijn was het wat ingewikkelder gesteld. Madame Odette had een belegen Bordeaux uit haar kelder getoverd. De fles was bestoft, de kurk droeg wat schimmel aan de bovenkant, het hoefde geen bezwaar te zijn. Bedenkelijk was echter dat de fles niet helemaal meer gevuld was. Madame Odette vroeg Jan om de fles te openen. Toen hij de broze kurk had verwijderd bleek de wijn te zijn omgeslagen in een goede wijnazijn. Prima voor de sla, maar verder niet te gebruiken aan tafel.
De volgende Bordeaux die naar boven werd gehaald was een 1970er, de procedure werd herhaald en het resultaat was gelijk aan de vorige. Dan maar een Bordeaux uit 1968 geprobeerd. En ook deze werd door Ans en Jan als bedorven gekwalificeerd, maar aangezien Madame Odette hem best vond, dronken de wandelaars uit goed fatsoen een glas mee.
Al met al was het toch een goede keuze geweest om hier bij deze vrouw neer te strijken. En Madame Odette vond het maar wát gezellig, ze praatte honderduit in een moeilijk te verstaan Frans. Of de vrouw een plaatselijk dialect sprak of een streektaal was niet duidelijk. Mogelijk sprak ze het Occitaans, die vroeg middeleeuwse oertaal, verwant aan het Frans, maar toch helemaal anders. In vroeger dagen werd die taal in het hele zuiden van Frankrijk gesproken, nu nog slechts door een paar honderdduizend mensen.
De wandelaars verstonden er in ieder geval geen sikkepit van, ze hielden het bij een beleefd oui of non, Madame Odette had niets in de gaten. En zo sukkelde de avond over in de voornacht, de dag was voorbij…
Na een verkwikkende nachtrust en een goed ontbijt bracht Madame Odette de pelgrims met haar autotje een eind scheuts. Het afscheid volgde en Jan bleef nog een tijdje doormijmeren over Madame Odette. Wat een lief mens; gul, aardig, opgewekt. Ze was misschien niet moeders mooiste, haar dochter was dat beslist wel! (Rare gedachtenkronkel en een beetje incoherent gedacht, maar je moet weten lezer, Jan is al een hele tijd van huis…)
De tocht van deze dag ging in stukjes over asfaltwegen, maar toch vooral over bospaden en langs de boorden van de Gironne. Prachtige vergezichten dienden zich aan.
In het dorpje Ondaurat ontmoetten Ans en Jan een groep hobbykunstenaars. Ze logeerden er een week en probeerden naar beste vermogen de abij en kerk van het dorpje op doek te vereeuwigen. Een en ander leverde de reizigers goede buurt op en de mogelijkheid om wat cultuur op te snuiven.
Ans en Jan waren op tijd in Bazas. Ze haalden er de sleutel van het pelgrimsonderkomen op, deden boodschappen en dronken een glas bier.
Het onderkomen voor die nacht was ondergebracht in een prachtige oude school. De wandelaars logeerden er in het jongensgedeelte, in het meisjesgedeelte hielden een aantal kunstenaars atelier.
Broer en zus keken terug op een dag met weer een hoop bijzondere ontmoetingen. Het meest tevreden waren ze echter met elkaars gezelschap…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
