Zondag vierde ik mijn verjaardag. Met familie, vrienden en vriendinnen. Het feest begon rond drie uur in de middag en liep uit tot een uur of tien in de avond. Er was voldoende te drinken, en netaan genoeg te eten. (Een foute inschatting van mij, en Ellen had nog wel zo gezegd…)
Ik werd bedacht met uitgelezen wijnen, bijzondere spiritualiën, Belgische bieren (inclusief een recept dat erom schreeuwt nagekookt te worden), worsten en kookboeken, stripverhalen en literatuur.
De maaltijd bestond uit Pörkölt, koolsalade en goed brood. En zoals altijd bij dit soort gelegenheden kwam het er weer even niet van om op tijd een foto te maken.
Onze Jongste Bediende had nog een bijzonder kado in petto. Kort na de maaltijd intoduceerde hij aan het gezelschap een muzikaal duo. Adolf Steinbach en zijn zoon Jan. Adolf is nog een van de weinige zigeuners (Sinti) die tot in de jaren zeventig een zwervend bestaan leidden. Het Duitse Rijnland, Limburg en Brabant, met af en toe een uuitstapje naar Vlaanderen. En altijd een paar keer per jaar terug kerend naar het driekantig veldje op de grens van Beek en Donk en Gemert. Een stukje niemandsland, zogezegd…
We kenden Adolf al zo’n dertig jaar, maar ik had hem nog nooit horen spelen. En van zoon Jan wist ik niet eens dat hij een gitaar vast kon houden. Maar dan: Zigeunermuziek, Weense deuntjes, Schrammelmusik en Hongaarse csárdás. Ook het Ave Maria van Bach-Gounod. En Stille Nacht Heilige Nacht. Een viool en een Kontragitarre ( een twaalfsnarige gitaar met twee halzen, die ik alleen maar ken van de Weense Schrammelmusik, en die geloof ik verder op de wereld ook nauwelijks voorkomt). Een heel opmerkelijk concert, en een bijzonder kado.
Er volgde nog een glasheldere vertolking van The Rose door Julia van Eupotours. Neel en Ans zongen Moravisch (of was het Kaukasisch?) en de Jongste Bediende haalde zijn opera repertoir eindelijk weer eens van stal. Ellen en andere Ans hielden het bij Kurt Weill. Toon improviseerde zoals alleen Toon dat kan. En ikzelf, ach ikzelf…
Vriend Jan verkoos een gemakkelijke stoel, min of meer met zijn rug naar het gebeuren. Hij geloofde het allemaal wel.
Zo lezer, ach, zo wil ik wel een keer of zes per jaar jarig zijn…
Ja, het was weer heel gezellig, en inderdaad een heel bijzonder optreden.
Nogmaals dank.
gr. Nieta