Het is laat, ik moet naar bed, maar ik heb nog geen zin. Ik zou nog wat kunnen lezen, maar ook daarvoor ontbreekt me de lust. Ik ben bezig aan Der Untertan van Heinrich Mann, het ondergeschoven broertje van Thomas. Ik lees in het Duits, maar het hapert zo nu en dan in mijn hoofd. De taal van het boek is het Duits van voor de Eerste Wereldoorlog. Mooi, maar ingewikkeld. Ik rammel er dan nog maar een kort stukje uit.

Mijn lunch bestond uit een peertje en een brok schimmelkaas. Ik weet heus wel dat het geen perentijd is, maar ik had er zo’n zin in. Als het op kaas aankomt ben ik consevatief. Goudse met noten en een druifje, Munster met kummel, Cheddar met een olijf en Blauwschimmelkazen dus met een peertje.

In dit geval lag er en stukje verouderde Gorgonzala op mijn bord. Het had ook Rocqefort kunnen zijn, of Danablu. Natuurlijk gerijpt, lees je altijd over deze kazen. En dat zal ook wel zo zijn. Denk alleen niet dat de kaasmakers in een grotje gaan zitten wachten tot de wilde blauwe schimmels hun producten per ongeluk infecteren en zo die kazen aan hun natuurlijke staat van rijkdom helpen. Welnee, ze spuiten die schimmels gewoon in het goedje. Zo hebben ze controle over de rijping, en het schiet lekker op.

Zie je dat blauwe kanaal over de lengte van de kaas lopen? Daar is-ie geinjecteerd. Met een lange naald met allemaal gaatjes. De rest doen de schimmels zelf…

Lekkere kaas hoor, daar niet van…

© Paul