Van de maaltijd heb ik weinig werk gemaakt. Koud vlees, sla, brood, stukje kaas. Ellen belde vanuit Luxemburg, ze was bezig lamskarbonaatje te bakken. Volgende week zul je er meer van horen. Dat gezegd hebbende kan ik me met een stukje bezig houden over rozé.
Op het web-log van Mariëlla Beukers kwam ik een artikeltje tegen waarin verwezen wordt naar de site van Perswijn ( het wijnmagazine voor liefhebbers en professionals). Daar wordt een stelling geponeerd, en het is de bedoeling dat je reageert. De stelling luidt: Rosé is geen serieuse wijn! Via een tiental punten probeert één van de redacteuren(?) van Perswijn, René van Heusden, zijn stelling te “bewijzen”.
Ik kan me uitstekend vinden in de reactie van Mariëlle Beukers, ik zou me alleen minder beschaafd hebben uitgedrukt. Wat een baarlijke nonsens, die stelling, wat een gelul…
Er bestaat goede wijn, er bestaat slechte wijn. En hoe dàt zit is al moeilijk genoeg om uit te vinden. En dan nog: hoe vaak gebeurt het niet op het Ministerie dat er grote verschillen van mening zijn over smaak en kwaliteit. De een vindt iets heerlijk, de ander verafschuwt het. (Overigens: appelsap is geen serieuse wijn, zo ook niet jus d’orange. Maar rozé is wijn, dus ook serieus te nemen!)
Rosé is een hype, dus moet er wel iets heel ergs mee aan de hand zijn, aldus René van Heusden. Ja, zo lust ik er nog wel een fles of tien… Rembrandt van Rijn wordt vandaag op de kop af 400 jaar en is op dit moment een hype. Er moet dus wel iets héél erg mis zijn met die man!
Op de wijntechnische aspecten van de stelling kan ik niet ingaan, ik heb er geen benul van. Wel voel ik op mijn klompen aan dat ik elitair getackeld wordt. En daar heb ik een hekel aan. Afijn, men bekijkt het maar. (Overigens is de stelling niet de mening van Perswijn, maar dat begreep je al wel.)
Vorige week schafte ik me een doosje Elbling Rosé aan van de grote coöperatie Domaines de Vinmoselle in Luxemburg. Bezoekers van het Ministerie weten dat ik verzot ben op Elbling. Eenvoudig, fris, met een hoge zuurgraad. (En het liefst een beetje “spritzig”.) Over Elbling maak ik komende nacht een artikeltje. Ik beperk me nu tot de Rozé.
Sinds een jaar of tien maken ze hem, die Elbling Rosé. Het is een simpele wijn, van een simpele druif. Maar daar is niks mis mee. Al dat simpels levert een wijn op die heel fris en ongecompliceerd smaakt. En zonder het zoet dat andere rosé’s nog wel eens minder verteerbaar wil maken. De wijn geurt licht naar fruit. (Appel? Citroen? Ik weet het niet.) Het Elblingzuur is niet overdadig of onaangenaam. Fors gekoeld drinken is een voorwaarde. Deze wijn kan stevige smaken aan en is daarom te gebruiken aan tafel. Maar het lekkerst is-ie op warme avonden op je terras. Ik betaalde voor zes flessen zestien euro.
Ik dronk hem gisterenavond met Ans, we waren heel tevreden.
© paul
