Vanavond nog eens even gelezen in de schriftjes van 1999.
We stonden toen net op het punt om samen met Ans en Hijn de caravan in Luxemburg te kopen. Het was heel onduidelijk of het allemaal wel door kon gaan. Of de eigenaar wilde verkopen, of we de vaste plaats mochten hebben enzovoorts. We moesten steeds overleggen en bellen naar Luxemburg. Het was bovendien ook nog bijna carnaval. Onze vrienden wilden niet geloven dat we naar Luxemburg zouden gaan en geen carnaval vieren. Dagenlang veel bezoekers die willen weten hoe het ervoor staat. Onze dochter beloofde ook thuis een kookschriftje bij te houden wat er gegeten werd. Ze begon alvast een dag voor we vertrokken;
Hoi, ze zijn er nog steeds. Ellen heeft voor mij alvast zuurkool met worst gemaakt. Het hele huis zit vol volk. Ellen maakt spaghetti met tonijn en pepertjes Paul, Ellen, Ans, Hijn en Jan eten spaghetti, Ans V. en ik zuurkool. De kans dat ze vandaag nog gaan is nihil. Er moet om 6 uur gebeld worden naar Luxemburg en dan om 22.00 uur wéér.
Ik schrijf dan verder; het is nu 22.00 uur iedereen is weg. We drinken espresso met een stukje Valentijns taart. De beslissing is gevallen! Morgen vertrekken we!!!
Ik kan me nog herinneren dat het verschrikkelijk koud was in Luxemburg. De caravan was een grote puinhoop. Maar niet duur, en op de mooiste plaats die je kan bedenken. We hebben er vier maanden in de weekenden hard aan gewerkt. En nu ziet hij er prachtig uit.
Met trots toon ik je de keuken na de grote verbouwing.
