Enfin… Het was moeilijk te vinden, terwijl het bord toch eenduidige informatie verschafte. Linksaf naar de absint. We belandden min of meer bij toeval in Pontarlier aan de Zwitsers-Franse grens. Daar bevond zich de einige gaspomp in de verre omgeving. Wij logeerden in Salin-les-Bains, zo’n 40 kilometer westelijker, maar het loonde de moeite een stuk te rijden ten behoeve van de goedkopere brandstofinname. Het was zomer 2005 en de plaatselijke Katholieke Boerenbond organiseerde een absintfestival in het stadje Pontarlier. Het is daar van oudsher hét centrum van de absintproductie in Frankrijk. In het voorafgaand jaar had ik de fameuse drank (liefkozend Groene Fee genaamd) leren kennen en waarderen. Dit leek bij uitstek de kans meer te leren en meer te proeven. Het bier vloeide rijkelijk (in Frankrijk? Jazeker!) en er werden mondjesmaat een paar streekwijnen gepresenteerd. Dat was het wat betreft het drankaanbod. Een prachtige kraam van de Franse “Blauwe Knoop”, die stond er ook. Niks te proeven dus. De enige revelatie met betrekking tot absint was een ruim opgezette fototentoonstelling. Uitgestrekte alsumvelden in het begin van de twintigste eeuw, kuiperijen uit de omgeving, de grote brand bij Pernod in 1901. Wat me uiteindelijk nog het meest is bijgebleven zijn de plaatjes (in kleur) van de mobilisatie van het Franse leger in 1914. Een echte teleurstelling was ons bezoek nu ook weer niet. Er werd aardig muziek gemaakt. Er waren realistische zwaardgevechten en de boerenstand bood het beste aan van wat ze te bieden hadden. We kochten grote Jezusworsten tegen weggeefprijzen en een enorm brok Comtékaas. Ellen hield zich nog geruime tijd onledig met een prachtige Comtékoe. Dat avontuur is voor het nageslacht vastgelegd via de videomogelijkheden op haar mobiele telefoon (gekker moet het toch niet worden!). Het bovenstaand verhaal mag erg privé aandoen, maar bedenk wel lezer, het web-log is ook ons archief. Een serieus artikel over Absint-Absenthe-Groene Fee-Muse Verte-Fee Verte, het komt eraan.

© paul