Boosheid, een aandrang tot ruzie maken, de neiging om grof te worden. Dat is wat ik voel.
Maar met wie dan? En waarom dan? Ruzie maken met de voorzienigheid, met god, bouddha, krishna, allah of wodan? Met Ellen, met de Jongste Bediende? Ik dacht het niet. De eerste groep van grootheden speelt geen rol (meer) in mijn leven. Om met hersenspinsels ruzie te maken, dat is me mijn eer te na…
Mijn frustratie afreageren op Ellen? Op de Jongste Bediende? Of op al die andere vrienden, bekenden, deel- en lotgenoten. Het slaat nergens op. Geen goed idee…
Het is pure onmacht die mijn gemoedstoestand beheerst. Klinkklare onmacht. Daar is niemand schuld aan. Ik zal het ermee moeten doen. Het is het logische gevolg van keuzes die ik in het verleden maakte.
Eind januari brachten we Paul naar zijn laatste stek, in oktober droegen we Jan ten grave. Vandaag namen we afscheid van Louis. De moeder van deze drie mannen stierf in maart van dit jaar. Wat wil je dan nog zeggen?..
Ik ken Louis vooral uit zijn “wilde” tijd, de tijd van Joost en Sjanneke… Toen zagen we elkaar dagelijks, soms meer dan dat. Heftige discussies, daar was Louis goed in. Het ging bij ons dan over beeldende kunst en literatuur. En hij was scherp, die Louis. Goed kijken kon-ie, en belezen was hij ook. Louis had in die tijd een inhaalslag te maken. Hij las geen boeken, hij las oeuvres. Jan Wolkers, o.k… Maar dan ook alles van Wolkers. Jeroen Brouwers, idem dito. Jan Cremer, ha,ha, het was zijn alter ego, enzoverderenzovoort… Alle Russen uit onze bibliotheek las hij. Hij bleef er steeds wat laconiek over doen, maar hij las ze allemaal, álles…
Toen ik dan eind jaren tachtig met ernstig beenletsel in het ziekenhuis lag kwam Louis snuffelen aan mijn wond, niet een keer, maar vaak… “Goed zo Paul, geen gangreen…” Louis was ervaringsdeskundige. Hij had zijn expertise opgedaan in de jaren dat hij Harrie verzorgde. Ik geloofde Louis op zijn woord, meer nog dan mijn chirurg, terwijl die toch de beste ter wereld was…
Louis vree (vrijde) aan met Dorethé, zijn leven kwam in rustiger vaarwater. Het mijne ook, zij het om andere reden. We ontmoetten elkaar minder, maar aangezien we “om de hoek” woonden, werden we geen vreemden. Twee kinderen kwamen uit de verbintenis, en ik zag dat het goed was…
Vanmiddag, tijdens de gepaste afterparty, kwamen allerhande anekdotes boven drijven. Ik beloofde deze en gene erover te schrijven. Ik doe het niet lezer, ik heb er geen zin in. Het is goed zo…
Dorethé, de kinderen Jolijn en Guusje, ze verdienen alle sterkte. Louis is niet meer…
Liefs, Ellen en Paul.
Paul je hebt het weer mooi beshreven hoe lowie en de rest van de familie was ik heb er ook veel van mee gemaakt veel plezier en die discussies ik hoor ze nog daar in de keuken bij 1 pot bier bij de ouwe lowie en omi(BERTHA) 1 een tij om nooit te vergeten. het is wel erg vlug gegaan
Ook Louis blijft voor altijd in mijn gedachten! Een bijzonder en mooi mens; Lowieke for ever!