Rommelend tussen de vacantiefoto’s stuitte ik op een reportage die Ellen maakte van de nieuwe zuurkooloogst in de Elzas. Het centrum van de zuurkoolproductie in de Elzas ligt rond het plaatsje Krautigersheim (what’s in a name?!). We aten er de nieuwe oogst van dit jaar. Zó zacht, zó mild van smaak; goddelijk. Dat verklaart, denk ik, waarom Elzassers de groente in gigantische hoeveelheden eten. En dat doen ze… Bestel je in een restaurant een klassieke Elzasser schotel dan hoort daar in ieder geval een ware bult van het goedje bij, het kan oplopen tot een pond per persoon.
Enfin, we berichten er nog over. Mij inspireerde het tot de hoofdmaaltijd van vandaag.

Je hebt nodig:
1 kilo aardappelen (geschikt om puree van te maken)
1 pond gehakt, halfom
1 pond zuurkool
1 gesnipperde ui
50 gram spek
1 teen knoflook
scheut room
scheut olijfolie
boter
1 theelepel karwijzaad (kümmel)
peper en zout

Ik schilde en kookte de aardappelen. Goot ze af en schudde ze in een schaal. Ik gebruikte de pan waaruit de aardappelen kwamen om de puree te maken (want die was nog warm en dat hielp om tot een perfect resultaat te geraken).
Ik goot de room in de pan, en een deel van de olijfolie en pureerde de aardappelen op dat mengsel met behulp van de pureeknijper (artikel volgt). Ik schepte het hele geval om met een houten lepel. (Klungel niet te veel, want dan verlies je de luchtigheid van de aardappelpuree. Deze werkwijze komt van meneer Van Dam, het gaat werkelijk prima.)

Ik fruitte de ui met het spek in een koekepan. Toen de ui mooi glazig oogde voegde ik de knoflook en het gehakt erbij. Bakte het vlees mooi bruin en rul. Tussendoor peper en zout erbij, tegelijk met het karwijzaad.

Ik gebruikte zuurkool uit een pakje (wijnzuurkool van AH) want ik kon geen verse kopen in ons dorpje. Ik hoefde dus de kool niet verder te bereiden. (Het is daarom dat ik het karwijzaad bij het vlees deed, want ik wilde toch die typische smaak in het gerecht.)

In een ovenschaal deed ik eerst de zuurkool, daarop het vlees en bovenop de aardappelpuree. Ik zette de schotel weg (ik bereidde hem al eerder op de dag). Tegen de tijd dat we gingen eten verwarmde ik de oven voor op 200 graden. Op de schotel snipperde ik vlokjes boter. De schotel ging daarna een half uur in de oven, ik moest per slotte de hele massa opwarmen.

Het recept voldoet voor vier personen. Je kunt het gerecht ook over twee schotels verdelen, zou het te veel zijn voor je eetlust of gezelschap. Het resterend gedeelte kun je dan invriezen.

We dronken er een 2003 Riesling bij van Robert Blanc uit Obernai. Het toetje was een stukje Munster met een passende Gewürtztraminer, 2004, van Wolfsberger uit Equisheim.

© paul