Je ontkomt er niet aan bij ons. Aan Carnaval…
Het bouwt altijd langzaam op. Je denkt er eens over na, je hebt zo je bezwaren tegen de verplichtingen. Het is een tamelijk slopend feest, vijf dagen is voor de ouder wordende medemens nog nauwelijks vol te houden. Je overweegt hoe je een en ander korter en minder vermoeiend kunt organiseren, je raadpleegt je vrienden en vriendinnen.
En al doende komen de herinneringen aan de mateloze feesten weer boven. Je praat je bezwaren weg, jij, en zij ook.
Gefeest moet er worden, gedronken en geflirt. Gelachen en gejankt, gezongen en gemusiceerd. Zo zit dat…

Maar eerst heb je de praktische problemen: de “pèkskes” moeten bedacht, ontworpen en gemaakt. Want een degelijke verkleedpartij is de helft van het plezier.
Gisteravond was de eerste bijeenkomst ten huize van Eupotours .
Hijn en Ans vonden in een Belgiesche uitdragerij ( bij ons net over de grens) een partij armbandjes uit Zuid-Amerika, zes honderd stuks. Daar moet je wat mee, met Carnaval…
De vergadering verliep tamelijk warrig, en de gemoederen raakten al snel aan de kook toen “Het Nieuwe Leren” zich opdrong als belangrijker gespreksthema. Toch behield één van ons de positieven en ontwierp een Carnavalsorde die uitgedeeld en opgespeld kon worden. De armbandjes worden aan één zijde voorzien van een sluitspeld, en aan de andere van een dubbelgenepen biercapsule. Het klinkt wat flauw, zoals ik het nu schrijf, maar het ziet er prachtig uit. (We zitten nu dus verlegen om zeshonderd biercapsules, maar dat probleem laat zich ook wel oplossen.)
Hoe de kostuums eruit gaan zien is nog niet geheel duidelijk. Legio gedachten, nul overeenstemming. Maar ook daar komen we uit!

De maaltijd gebruikten we thuis op het Ministerie, tussen onze zaterdagmiddagverplichtingen en de vergadering ‘s avonds. De Keizer van Monera mocht aanschuiven aan de dis.
Ellen maakte kalfsschenkels in tomatensaus en een mooie salade met spekjes.

© paul