Aardappelsalade, dat is een gerecht van gekookte aardappelen met een klodder
mayonaise en nog wat smaakmakers. Men maakt het tijdig klaar, zodat het vóór het
gegeten wordt in de koelkast tot stervens toe kan afkoelen. En daarmee tovert
men dan de suggestie van een heerlijke, frisse begeleider voor de zomerse
maaltijd op het terras, al dan niet vergezeld van verkoold vlees van het
houtskoolcomfoor.

Het klinkt wat gechargeerd, maar het is toch waar, nietwaar? Ruk de eerste de
beste verpakking kant-en-klare aardappelsalade open (van welk merk dan ook!) en
je zult zien dat ik gelijk heb. En het is mijn ervaring dat er her en der thuis
nauwelijks meer van wordt gebrouwen.

Zo niet in Duitsland. Hét land van de aardappelsalade.
Duitsland is
groot. Alle Bundesländer (in onze begrippen provincie’s, maar dan iets meer)
hebben hun eigen cultuur, hun eigen gebruiken, hun eigen eigenheid.
En elk
Bundesland pretendeert dat de énig échte “Kartoffelsalat” bij hun vandaan komt.
Wat ze gemeenschappelijk hebben is de overtuiging dat aardappelsalade een
serieuze zaak is. Dat is niet om te  lachen! Ze gaan er mee om zoals Italianen
omgaan met hun pasta. Het gerecht dient simpel te zijn, maar met zorg en met de
beste spullen klaar gemaakt. We mochten dat meemaken bij Duitse vrienden, maar
ook in de plattelandsherberg, en ook in het toprestaurant. Kartoffelsalat is een
erezaak!

Vanavond koos ik voor een recept uit Saksen. Ik vond het in “Aus Deutschlands Küchen”
Als bijgerecht bij de hoofdmaaltijd volstaat het voor vier personen. Als stevige
lunch zul je er met z’n tweeën voldoende aan hebben.

1 kilo vastkokende aardappelen, in de schil gekookt,
100 gram gerookt
spek,
1 kleine ui,
3 eetlepels azijn,
1 kop vleesbouillon,
peper
uit de molen,
3 eetlepels bieslook

Ik kookte de aardappelen tot ze gaar waren, maar nog wel flink stevig. Ik
pelde ze en sneed ze in forse schijven, daarna deed ik ze in een mengkom. Het
spek sneed ik in kleine reepjes en bakte dat samen met de gesnipperde ui tot
alles glazig werd. Dan de azijn erbij. Dit mengsel ging bij de aardappels en ik
schepte het geheel duchtig om. De bouillon had ik intussen verwarmd en ook die
schepte ik door het mengsel. De aardappelsalade zag er nu “glitschig” uit, niet
droog, een beetje glanzend. En dat was precies wat die Saksers (en ook ik)
wilden met hun Kartoffelsalat. Peper uit de molen en een snuifje zout maakten de
schotel af. Bij het opdienen werd het gerecht versierd met de bieslook.
Zo
simpel, zo lekker…
Deze aardappelsalade dient lauw-warm gegeten te
worden

We aten er lamscarbonades bij en gemengde salade.
Het toetje bleef beperkt
tot espresso.

© paul