Het uitzicht in onze achtertuin wordt bepaald door daken en dakjes, schuurtjes en, tegenwoordig “helemaal in”: speelhuisjes-op-palen voor de kinderen. Tussen al die daken is er één rots in de branding; de kersenboom van onze achterburen. Paul schreef er hier al eens eerder over. Dat was in de herfst, dan is de boom een paar dagen schitterend rood en geel, prachtig om te zien hoe de najaarszon door de gekleurde bladeren speelt. Ook in de winter genieten we van de robuste vorm van deze oude kersenboom. En in de lente zijn de dreigende zwarte wolken achter de witte bloesems een lust voor het oog. Maar nu breekt de toptijd voor de kerselaar aan; De Kersen!
De boom hangt helemaal vol, de takken buigen door van de kersen.
In vroegere jaren toen de vorige bewoners nog over de boom waakten, werd er een net gespannen zodat de vogels niet álle kersen opvraten. Wat er dan nog overbleef werd door de kinderen geplukt. Een fors karwei waar ze met de hele familie mee bezig waren. Het is een hoogstamkers en je hebt een paar hoogtevreesvrije mensen en een enorme ladder nodig om de kersen te plukken. Italiaanse taferelen waren dat, de plukkers met manden in de boom, zingend en plukkend…

De familie is verhuisd en ik vraag me af of de nieuwe bewoners wel weten welk een schat ze in hun tuin hebben. De kersen zijn rijp en moeten nodig geplukt worden voor de vogels alles opgevreten hebben.

Ik krijg enorme zin in kersen iedere keer als ik uit mijn keukenraam kijk…

© ellen